Кастусь Акула - За волю

— Мы-ж ёсьць вялікай перашкодай на іхным шляху да панаваньня ўва ўсім сьвеце. Перш за ўсё Голікаў і ягоныя «ребята», пасьля вайны, стараліся нас палавіць, ганяліся, палявалі на нас па цэлай Эўропе. Амэрыканцы й Ангельцы памагалі Сталінаваму энкавэдэшніку Голікаву. Самых Беларусаў паўмільёна прымусова рэпатрыявалі й завязьлі ў лягеры сьмерці на Сібір. Але ўсіх нас не ўдалося ім загнаць на сьмерць. Тады яны намагаліся змусіць нас маўчаць, але, дзякуй Богу, бясьсільнымі тут аказаліся. Вось чаму пастанавілі мсьціцца на нашай радні дома, а сваёй гнюснай і пачварнай прапагандай ды шантажом — зьнішчыць нас маральна. Ім ідзе пра тое, каб і вольны сьвет паверыў, што мы — нявінныя і прасьледаваныя савецкімі агентамі выгнаньнікі — зьяўляемся ваеннымі злачынцамі, якіх бальшавіцкая Масква хацела-б у свае рукі папасьці. Ці-ж гэта табе няясна? Але, — няхай Бог мне сьветка, — цяперашняе нашае змаганьне з Маскоўшчынай — гэта адзін і найважнейшы бой, якога маскоўскія злачынцы ня выйграюць. Сьвет прачынаецца, працірае свае вочы і праўда перамагае. За мільёны вымардаваных нявінных ахвяраў яны атрымаюць расплату.

Вера не пераставала дзівіцца. Алесь зусім зьмяніўся, яна ніколі яго такім ня бачыла. Вось ужо, відаць, накіпела ў сэрцы ягоным. Бесьперапынна плыла хваля пагрозаў і пракляцьцяў на адрас нябачнага адсюль ворага. Ён, Алесь, відаць, забыўся ў сваім пачуцьцёвым парываньні, пад поўнай уладай нянавісьці да няпрысутнага тут ворага, што ягоная дзяўчына, якую кахаў, была гэтта пры ім.

— Так, вялікі дзень расплаты прыйдзе. Будзе міжнародны суд над злачынцамі, большы за Нюрнбэргскі, паняволеныя і пакрыўджаныя спагоняць сваё. А іх, злачынцаў, не на сухіх асінах будуць вешаць. Не, я не пра нябесны страшны боскі суд гавару, а пра той, што адбудзецца тут на зямлі яшчэ пры нашым жыцьці.

Алесь змоўк, пазіраў у вакно.

— Але-ж я загаварыўся. Усхадзіўся, узбушаваўся, усьпеніўся. Баліць, ведаеш… Дык знаеш што? Скончым, пойдзем павячэраем.

Вера ўстала і моўчкі пайшла за ім.

Падарозе з працы Алесь выцягнуў канвэрт із сваёй паштовай скрыначкі, што пры дзьвярох у залі ўнізу будынку. Танная папера шэрага колеру, у правым верхнім куце канвэрту — тры савецкія паштовыя маркі а пасярод акуратна выведзены лацінскім альфабэтам ягоны адрас. З задняга боку канвэрту — адрас ягонае маткі. Кроў хлынула ў скроні, Алесь дрыжэў. Што тут у яго ў руках? Колькі ён яе сьніў, колькі маліўся за яе, ахвярную, разумную і гаротную матку, якая яго некалі натхніла, перад якой вялікую віну чуў за тое, што яе там, у варожым прыгоне, пакінуў… Ад часу, як яе пакінуў, ня меў магчымасьці даведацца ці яна здаровая, як жыве і дзе знаходзіцца. Але чаму яна рызыкуе з гэтым лістом да яго? Ці-ж яна забылася, што сувязі з замежжам, нават калі там і радня твая, ёсьць злачынам паводле савецкага права? І самае найважнейшае: адкуль яна ўзяла ягоны адрас?

Павольна, як ачмурэлы, ішоў Алесь наверх па сходах. Нават не памятаў, калі адчыніў у сваю кватэру дзьверы. Паволі палажыў канвэрт на стол, выняў з халадзільніка пляшку піва Молсан. Усё тое адбывалася марудна. І зрок дзяцюкоў цэлы час на канвэрце, быццам ён набіраўся адвагі, каб сустрэць той уструс, які прынясе яму тое, што неўзабаве прачытае. Калі нарэшце дрыжачай рукой узяў нож, разрэзаў канвэрт і пачаў чытаць дрэнным чарнілам напісаныя на сшыткавай, у клетачкі, паперы няроўныя радкі, зьмест даходзіў да яго быццам з другога сьвету, з магілы. Матка пісала:

Мой дарагі сынок Алесь!

Зь вялікай радасьцяй дазналася, што ты жывеш і добрае здароўе ў цябе. Часта малілася за цябе. Здавалася, што цябе страціла. Добрыя людзі памаглі мне знайсьці цябе, Алеська мой дарагі. Цяпер я надта дзякую за гэта Богу. Слава Яму! Ты далёка ад мяне, але радасьць у мяне вялікая, што ты жывеш і я знайшла цябе. Ад таго часу, як ты пакінуў, у вёсцы многа чаго зьмянілася. Многа людзей, каторых ты знаў, ужо няма ў жывых. Некаторыя загінулі ў вайне з нашым агульным ворагам — германскімі фашыстамі. (Тут матка назвала людзей, каторыя загінулі, ажаніліся ці пакінулі вёску).

Дзякуючы вялікім клопатам нашай добрай камунісьцічаскай парціі і ўрада, я цяперака добра жыву, так як жылі гарбачы й кароткія некалі. Помніш? (Алесь памятаў дзьве шматдзетныя сям’і, каторыя пры польскай акупацыі былі вечна ў галечы, цешыліся, калі бульбіна была. Пры бальшавікох ім не палепшала). Мой дарагі сынок! Я цябе вельмі люблю, — пісала далей матка. — Ты так далёка ад мяне, але я буду Богу маліцца, каб Ён цябе нідзе ў крыўду ня даў і каб ты здаровы быў і сваю матку помніў. Я ня маю болей навінаў, ну дык і канчаю. Прашу, напішы да мяне, сынок, як жывеш і што ў цябе новага. Да цябе зь любоўю, твая матка Алена.