Кастусь Акула - За волю

— Але, мая ты даражэнькая, — устаў Алесь і падыйшоў да дзяўчыны, — што з табой? Ты выглядаеш вельмі змучаная, твой твар бледны…

— Я мала спала, — амаль шэптам прызналася Вера.

— Чаму? З маёй прычыны? Ці гэта магчыма, што ты верыш гэным гнюсным ілгуном і махляром? Глядзі на мяне, Вера, я цябе пытаюся!

— Я ня ведаю, што думаць, — адказала ледзь чутна дзяўчына, усё яшчэ абмінаючы ягоны зрок.

Алесь пачаў хадзіць па сваёй невялікай канторы, уважна прыглядаўся дзяўчыне ў крэсьле. Здавалася, што яна паменшала ростам, скорчылася.

— Самая большая для мяне неспадзеўка, гэта… гэта — ты, Верачка! Ці-ж табе няведама, як шантажуюць нас камуністы, як прыпісваюць нам розныя злачынствы, якіх мы ніколі не рабілі? А чаму? Я пра гэта ўжо табе казаў… Як табе, узгадаванай у вольным сьвеце, каторая чытала і клясычную літаратуру, і, здаецца, што дзяўчына з унь якой разумнай галавой і дасьветчаньнем жыцьця, дык як табе, такой, няясна тое, што бальшавікі робяць і чаму нас, выгнаньнікаў з нашай роднай зямлі, так бэсьцяць?

— Алесь, я ня ведала што думаць. Выбач. Я меркавала, што калі спытаюся ў цябе проста пасяброўску… Памятаеш, я-ж ужо пару разоў пыталася ў цябе, а ты проста адмовіўся што…

— Памятаю. Магчыма, што я зрабіў памылку. Але мяне жыцьцё навучыла не выварачваць наверх сваю душу для паказу. Ці раз ужо апёкся. Праўда, ня было такой важнай прычыны, каб табе не расказаць, хіба адна. Ты-ж падумай зь якога я сьвету: радзіўся пад чужой акупацыяй, а пасьля пад іншую акупацыю трапіў. Усюды з нас зьдзекваліся, адныя хамамі абзывалі, быдлам рабочым, палянізавалі, а іншыя, так званыя «вызваліцелі», мільёнамі ў калгасны прыгон заганялі а пасьля ў канцлягерах мардавалі. Вера, дарагая мая, ці ты ведаеш, што гэта значыць баяцца, рабом быць, асьцярожна ступаць, каб у якую пастку не папасьціся? Ці ты ведаеш голад і холад, і запраўдны прыгон, дзе нават табе Богу маліцца забаранілі і ўсіх сьвятароў вымардавалі, і нашыя сьвятыні і нацыянальныя помнікі панішчылі? А ці ты ведаеш, што ў савецкіх школах вучылі, каб дзеці даносілі на бацькоў? У Маскве Паўліку Марозаву, — каторы на сваіх бацькоў паклёпнічаў і выдаў, — помнік паставілі. Як-бы ты чулася, каб табе загадалі на бацькоў і апякуноў даносіць? А ці ты ведаеш, што вырастае з тых юнакоў, якім адабралі веру ў бацькоў, у Бога, калі людзі забудуцца пра любоў і міласэрнасьць, калі ім загадваюць праклінаць Бога, руйнаваць свае сьвятыні, апляваць усе хрысьціянскія традыцыі, а толькі паклёпнічаць і ашукваць, і забіваць, і нянавісьцю да іншых, з загаду так званае «роднае камуністычнае партыі», жыць?

Вера маўчала, пазірала на цяпер усхваляванага Алеся.

— І сьведамасьць таго, што ты маеш міласьці прасіць у запраўдных крыміналістаў забірае ад цябе апошнюю макулінку чалавечае годнасьці, якая ў цябе была. Так спакваля становішся рабом, аўтаматам, маленькай шрубкай у вялізнай і бяздушнай машыне. Ведаеш, што будуць таптаць цябе і глуміць, калі захочуць… Ты робішся сабакам, якога ніхто не шкадуе. Спадчына рабства — ратаваць самога сябе, не адкрываць сваіх ранаў. Самазахаваньне, самаабарона, вось што. Хто табой цікавіцца? Ты, калі маеш выжыць, вытрымаць, дык павінен закрыцца, забыцца пра свае раны й сум, і боль. Хто тут, у гэтым бізнэсавым сьвеце, выцягне табе руку помачы? Ідзе проста пра тое, што калі акунешся ў эмоцыі, дык можаш раскіснуць, цябе можа вораг уджаліць. Вось чаму мой інстынкт самазахаваньня замінаў мне адкрыцца й расказаць табе пра сябе, калі ты прасіла. Занадта болю многа награмадзілася, ня хочацца ранаў вярэдзіць. Так, лягчэй памаўчаць…

Алесь усё хадзіў па канторы. Вера ніколі раней ня бачыла яго ў такім напружаным хваляваньні. Не магла стрымаць свайго захапленьня гэтым чалавекам, яго шчырасьцю і красамоўнасьцю. І калі ня гэтым, дык чым больш мог ён даказаць сваю чысьціню душы й цела, і свайго мінулага? Але як вытлумачыць зноў тое-ж «я зьвярнуўся ў адпаведную ўстанову»? Ці-ж запраўды ён хадзіў дзесьці нешта ці на некага даносіць? Можа ў яго спытацца пра гэта? Лепш, відаць, паўстрымацца. Бо што, калі…

Сумлевы, сумлевы, пытаньні… Вось і будзь тут разумным. З усіх бакоў розныя прарокі, разумнікі і дагматысты прапаведуюць і навучаюць адзінаправільнае. А спрабуй тую запраўдную праўду вывалачы з гораў хлусьні. І найгорш, калі замінае прывязанасьць да каханага чалавека з аднаго боку і дагматычная паганяка зь іншага.

Тымчасам Алесь прадаўжаў:

— Мне здавалася, што гэтыя чэрці пакінуць нас у супакоі, што будуць прадаўжаць душыць і мардаваць тых, каторыя ў іхных д’ябальскіх лапах. Ажно не. Выглядае, што яны спакойна ня могуць мардаваць і вынішчаць мільёны нявінных людзей, калі ведаюць, што некаторыя з вызначаных імі ахвяраў высьлізнуліся зь іхных, закрываўленых нявіннай крывёй, пальцаў, што яны трапілі ў вольны сьвет ды расказваюць вялікую іжахлівую праўду пра найбольшы сатанінскі рэжым, што пагражае ўсяму вольнаму сьвету.