Нил Гилевич - Родныя дзеці

- Такі бярозавік з ячменем
Тамаш прыпас - што валіць з ног!..
На гэты голас захаплення
У тон азваўся Крутарог:

- А нарачанскага кефіру
Вам не даводзілася піць? Шкада!
Вось ім бы музу-ліру
Натхнілі вы як мае быць!

Я ў санаторыі залетась
Лячыўся там - такой парой:
Вады і ў рот не ўзяў за месяц -
Ні гатаванай, ні сырой.

Штодня кефір купляў у Гэлькі -
У магазіне. Вось дзе смак!
Зірнеш - а ў горлачку бутэлькі,
Як корак, маселца камяк!..

Прынеслі квас. Гладыш няспешна
Пайшоў, пад крэкты, па руках.
З усіх гучнейшае, канешне,
Было дырэктарава «а-ах!».

- Не квас - сімфонія лясная!
Глытнеш - і чуеш гаю шум.
Здаецца, так і напаўняе
Святлістай музыкай душу!..

Дырэктар яўна меў на мэце
Не толькі госцю дагадзіць,
А й паказаць, каб гурт прыкмеціў,
Які эстэт у ім сядзіць.

Ды зноў Вінцусь у звыклай форме
Крутнуў нязменны свой педаль:
- Народ не слухае сімфоній!
Яму «Лявоніху» падай!..

І тут з'явіўся дзядзька Лёкса.
«Дзень добры» даў, паставіў кій.
- Фу, братцы, ледзьве прывалокся:
Не служаць ногі - хоць адкінь!

Перш са Сцяпанам парукаўся,
Пасля - з усімі па чарзе.
У Лёдзі ціха папытаўся,
Ці ў поўным зборы дзеці ўсе.

Антось-філосаф тут жа месца
Яму ўступіў на кругляку.
- Ужо і дзядзька непрыкметна
Пачаў катацца на кійку?

- Пашкадаваў купіць машыну -
Дык езджу так. Чаго ж хацець?
Цяпер, каб чуцца чын па чыну,
Сваю «каляску» трэба мець.

Калі не ўзбіўся ты на ўласны
На свой «Масквіч» або «жыгуль»,
Дык значыць ты - бядняк няшчасны,
І для людзей ты - круглы нуль.

А калі ты ў сваёй бляшанцы
Сядзіш на колах, дабрадзей, -
Дык у цябе другія шанцы
І на павагу ад людзей!

Дарэчы, цацку гэту нешта
Не завінуўся ты купляць?
- Гляджу на дзядзьку: ходзіць пеша!
Хаця і ногі ўжо баляць...

- А што ты хочаш, ягамосцю,
Ад гэтых збітых капытоў?
Я ўжо ў сярэднім, брат, узросце:
Налета - семдзесят гадоў!

- Ну, дзядзька! Лэбусь вунь таксама
Ужо хадзіў і шкрэбаў дол,
А гляньце, як цяпер гайсае,
Калі пабраўся з маладой!

Пісаў наш друк: якісь іранец,
Хаксар, за семдзесят гадоў -
Пры мусульманскім іх каране -
Жаніўся трыццаць шэсць разоў!

- Ну, Лэбусь столькі ўжо не зможа!
Хаця - як кажа ўсё сяло -
Пасля жаніцьбы, дай ты божа,
Яму на вобмаладзь пайшло!..

Мужчыны дружна рагатнулі,
І ўжо адчулася па ўсім:
На тую тэму павярнулі,
З якой не выблытацца ім.

- Вы раскажыце, дзядзька Лёкса,
Як ваш зарэчанскі Адам
З мадамай мінскай чуць не злёгся
І чуць душу там не аддаў.

- Гэ-э, хто б аддаў там - невядома,
Ён - не слабак, не думай, брат!..
Казаў: ну, чыстая мадонна -
Хоць ты малюй з яе абраз!

А ездзіў ён у Мінск на свята
Як трактарыст-перадавік.
І дзесьці там, хоць не аматар,
Казаў - бутэльку прыдавіў.

Канешне, гакнуў падхадзяшча.
Але не ў тым была бяда,
А ў тым, што быў адранку нашча,
А нашча хмеліць і вада.

Ну, там і высачыў мадонну
І вельмі ж моцна пакахаў.
Праводзіў вечарам дадому -
Трымаў за локцік і ўздыхаў.

На развітанне далікатна
Хацеў у шчочку цмокнуць ёй -
Яна ж сама пайшла захватна
На буську буськаю сваёй.

І так па-зверску цалавала,
Уся шалеючы знутры,
Што губы ўсе яму парвала:
Казаў, балелі тыдні тры.

Казаў: каб жонка ўночы гэтак
На буську буськаю ішла,
Дык меў бы ён не двое дзетак -
Штогод збягала б з падала!

- А што? У гэтай справе зверства,
Відаць, павінна трохі быць!
- Вы зверствам лічыце майстэрства -
Уменне хораша любіць!

І тут Вінцусь зусім спакойна
Уткнуў тры грошыкі свае:
- Народ цалуецца прыстойна:
Ён ляпу ляпай не ірве!..

- Чакайце! Я ж вам пра Адама
Яшчэ не кончыў. Значыць, так:
Што не бясхозная мадама -
Аб тым не думаў наш басяк.

Пакуль ён буськаўся - з пацёмку
Аднекуль выскачыў мужык:
«Ты што маю цалуеш жонку!» -
Пачуў Адам пісклявы крык.

Казаў: маленькі, кучаравы -
Як пакаёвы сабачок.
Але на выгляд - надта бравы!
І на Адама - кулачок!

Адам як даў нагой пад рэтра,
Дык бедны «пудлік» метраў пяць
Ляцеў, хапаючы паветра,
І якатаў на ўвесь той пляц!..