Вольга Іпатава: Задарожжа

Хто лезе ў ярмо і сёння,
Як атлусцелыя валы.
А на Жыцця магутнай кроне
Не застаецца сук гнілы.

А застаецца Творца. Вешча
Нітуе ён стагоддзяў ніць.
I ажыве наш горды Вершнік,
I меч ступелы зазвініць!

1996 г.

Звільгатнелы туман забівае дарогу,
Я намацваю ўпарта, з адчаем яе.
I, пражыўшы жыццё, апялюю да Бога,
Што спакою і шчасця душы не дае?

Я кахала. З пасадаў сыходзіла тлумных,
У слязах забывала на ўласны зарок.
I часамі была вучаніцай бяздумнай,
Што рыхтуе зададзены некім урок.

Мне б па'йсці па зямлі безыменнай жабрачкай,
Басанож па замерзлай і чорнай жарстве,
Ці стаяць ля дарогі адвечнаю Плачкай,
Ці акафіст спяваць у вясковай царкве.

Ды, нібы ланцугом, прыкавалі нябёсы
Да радка, да старонак, забытых у тле,
Каб вяртаць на зямлю абгарэлыя лёсы,
Дыяманты шукаць у пякельным катле.

Прэч, нячысцікі, прэч! Каб Пярун вас адужаў,
I разнёс на шматкі, і прабіў туманы!
Сэрцаў шмат, што Радзіме заўсёды паслужаць,
Ёсць і дочкі у Маці маёй, і сыны!

Распрамляе сагнутыя плечы,
Набіраючы сілы ў зары.
Вежы струнка паўсталі, як свечы,
Атуляючы замак ў Міры.

Іх запальвае сонейка ўранку -
Не задзьмулі б ліхія вятры!
Сем стагодцзяў віецца Міранка,
Аздабляючы замак ў Міры.

Завяшчалі нам спадчыну продкі:
Госць замежны, прыдзі і замры!
Затрапеча душа, быццам плотка,
Адкрываючы замак ў Міры.

Час страшэнныя раны залечыць.
Ён зямлі маёй прыме дары,
Як надзею народа, у Вечнасць
Адпраўляючы замак ў Міры!