Рыгор Барадулін: Босая зорка

Быццам чорнаму буслу,
Душы
Просіцца затаіцца ў глушы.

*

Развітаные —
Мабыць, што й апошні
Раз вітанне.

*

На балі жыцця надзея чужая
Лес на белы вальс запрашае.

*

I як з жыццём ні хітрыш. —
Яно на табе ставіць крыж.

*

Глухому кажуху на вуха
Пра скруху шэпча завіруха.

*

Траянскай пароды коні
Цукар бяруць
З далоні.

*

Старасць — гэта калі
Чужыя усе на зямлі.

*

Слава —самы ружовы сон
Маладых, захмялелых дзён.

*

Вясёлая праца —
За вецер трымацца.

*

Улада —
Здрадлівая прылада.
Улада —
І дябальская прынада.

*

Жыццё —
Пазычаны ў вечнасці час
Для нас.

*

Сумленне, як ласку матчыну.
Не купіш i ў складчыну.

*

Мама —
Пасярэдніца між Богам i сынам —
Дзеліцца небам i хлебам адзіным.

*

Слова — усяго абнова.
Душа крылатая ў слова.

*

Растаюць паціху на дне душы
Крыўдаў калючыя ледзяшы.

*

Чалавекі, як ліхтары —
У кожнага
Свечка душы ўнутры.

*

Рыжы паўсюды рыжы —
I ў Полацку i ў Парыжы.

*

Не затрымаецца й на пагосце
Душа — залётная госця.

*

Ступаць аднолькава тузе
Ці па лязу, ці па слязе.

*

А ў каго запытацца наапаслед,
I чаго ты прыходзіў
На гэты свет?

*

Зямное жыццё — для душы астрог.
Панаваць над душой
Вольны толькі Бог.

*

Бог апошнім падзеліцца ў кожнай долі
I пра гэта не напомніць ніколі.

*

Hi ў зялёны гушчар, ні ў карчы
Ад самога сябе не ўцячы.

*

На юбілеі паслухай ва ўсёй пекнаце
Toe, што ўжо не пачуеш,
Лежачы на куце.

*

Ахвяру й ката хавае
Аднолькава
Памяць жывая.

*

Спярша пад табою гаворыць зямля,
Яна ж над табой
I пашэпча пасля.

*

Вочы — люстэрка душы
На жыццёвым свяце.
Калі запінаюць люстэрка -
Вусцішна ў хаце...

*

Ні за бяседным сталом, ні ў труне —
Самім сабой чалавек
Застаецца ў сне.

*

Сподзеву няма ўжо на спатолю,
I жыццё трымаецца на болю.

*

Белую аблачынку вішні,
Здаецца, выдыхнуў Звышні.

*

Я да скону заручаны з той стараною,
Дзе мама, як зорка,
Стаіць нада мною...

*

Рáсы перамяшаліся, як лясы.
Я за чысціню расы!

*

Пакуль не наб'е сабе добры гуз,
Беларус не ўзгадае,
Што ён — беларус.