Леанід Дайнека - Вечнае імгненне

Выпраўляюцца аблокі
У вандроўнае жыццё.
Стань жа воблакам высокім,
Каб убачыць змог усё.

Слоў пустых цурайся дыму.
Сэрцам стрэнь бяды карцеч.
Беражы сваю Радзіму.
Ёй аддай i верш i меч.

Ударце, гарматы вясны,
Над кожнаю галавою!
Хай стане душа агнявою,
Забудзе халодныя сны.

Палёгку душы прынясе
Начных навальніц грукатанне.
Душу не збянтэжыць пытанне:
«Адкуль мы? Навошта мы ўсе?»

Адкуль мы? З касмічных вышынь,
З глыбінь акіянскіх.
Навошта?
Мы — вечнасці юная пошта.
Мы — заўтрашніх дзён далячынь.

Струна небасхілу, звіні!
З далёкага светлага краю
Двухтысячны год выязджае
На белым, як радасць, кані.

У сэрца павінна быць тайна.
Я гэта ад сэрца кажу.
Каханнем, крыклівым i тайным,
Не варта падманваць душу.

Каханне жыве непрыкметна,
Як хвалі рачной ускалых.
Каханне жыве для сусвету,
Каханне жыве для дваіх.

Ты — слаўны, прыгожы, вучоны,
І ўсё ж ты — няшчасны, калі
Душы запаведныя зоны
Заснулі, як спяць камяні.

Ламаць будзе лес нас i трэсці,
Але пераможам мы лес.
Каб кветку кахання пранесці
Праз самы пякучы мароз.

У келіху неба крыштальным
Зары маладое віно.
У сэрца павінна быць тайна.
Іначай, навошта яно?

Патанцуем у стылі «дыска».
Пад абцасы кінем бяду.
Вунь у п'яніцы нос, як радыска,
Хоць садзі яго на граду.

Патанцуем у стылі «дыска».
Хто сказаў, што ўсё гэта падман?
Вунь снарады ляцяць са свістам —
Нашы хлопцы «вучаць» Ліван.

Патанцуем, амерыканцы.
Прэч адгонім слабасць i страх.
Танцы... Танцы...
А можа, танкі,
Што паўзуць па людскіх чарапах

Патанцуем... Хай плачуць дзеці!
Патанцуем... Страляй, лінкор!
Датанцуемся — на планеце
Танцаваць будзе пыльны віхор.

Над Палатою, над задатою
Радасць хадзіла разам з бядою.
Тут падпіралі неба мячы.
Тут жылі і жывуць крывічы.
Над Палатою
Стой i маўчы.
Стаю пад вячэрнім ветрам,
Сафія бяссмертна блішчыць,
Сарока з дзесятага веку
Над Палатою трашчыць.
Дрэвы гудуць.
Палаюць аблокі.
Людзі ідуць з вякоў далёкіх,
Праз морак густы
Ззяюць вачамі.
«Хто вы, браты?» —
«Мы — палачане!»
Над Палатою, над залатою
Не адчуваю сябе сіратою.
Смела гляджу я ва ўсе бакі —
Побач вякі i землякі.

Кітам у акіяне цесна...
У велізарным акіяне
Ідзе нябачнае змаганне
Вады i велізарных целаў.
Дзе ж ратавацца ім ад бедаў?,
І па якой ім плыць дарозе?
І скачуць на шурпаты бераг.
І паміраюць у знямозе.
Ляжаць, нібы тарпеданосцы,
Падбітыя агнём варожым.
І вераць — мы ім дапаможам,
Мы выручым, мы зробім штосьці.
Кітам у акіяне цесна...
Mo слепіць іх паміж блакіту
Вулкан, што знішчыў Атлантыду,
Граніт зрабіўшы мяккім цестам?
Мо смаліць ix агонь глыбінны,
Што ў чэраве зямлі схаваны?
Mo труціць бруд, што ў акіяны
З мацерыкоў цячэ няспынна?
Здаецца б, крыкнуў: «Кіт, не бойся!
Жыві! Плыві! Глядзі на зоры!»
Дык вось ён — пляж...
Самазабойства...
Ляжаць кітоў нямыя горы...
...Я — кіт.
Я жыць хачу на свеце.
Я сын крутой салёнай хвалі.
Хачу, каб штормы бушавалі,
Каб айсбергі пахістваў вецер.
Хачу, каб побач ціха-ціха
Плыла каханая кіціха.
Я — кіт.
Ды жах сціскае горла,
Халодны i незразумелы.
І я сваё шпурляю цела
На пляж пустынны, дзікі, голы.
I сонца выпякае вочы.
I хвост клююць няўседы чайкі.
Чаго ж мой мозг бунтоўны хоча?
Куды ірвецца ён адчайна?
Чаго шукае ён бяссонна —
Свабоды? Радасці? Планктону?
Ляжу i ў акіянскім гудзе
Крычу: «Хутчэй ратуйце, людзі!»
Ляжу... Крывёй бруіцца рана...
Наўкол глухое бездарожжа...
Пачуйце ж крык мой з акіяна —
Хай розум розуму паможа!

Калі скуе мароз крыніцу
I з ног збівае снегавей,
Умей над пропасцю спыніцца,
Сваю бяду сустрэць умей.
Яна наваліцца знянацку,
Пасее ў сэрцы чорны страх.
Ты станеш папяровай цацкай
У вогненных яе руках.
Ды сонца ўбач праз аблачыны,
Ды помні ў лютай барацьбе,
Што ёсць твой дом, твая жанчына,
Якая верыць у цябе.

Жаночы позірк, як ручай вясновы.
Яшчэ злуе, упарціцца зіма,
Але змятае ён запоры-сховы
I паратунку ад яго няма.