Леанід Дайнека - Вечнае імгненне

Тут кожны дзень птушыны хор
Грымеў яшчэ зусім нядаўна.
Цяпер жа лес, як той баксёр,
Баксёр, што трапіў у накдаўн.

Хістаецца ва ўсе бакі,
Ды верыць ён у перамогу —
Ізноў сціскае кулакі,
Ізноў становіцца на ногі.

А бог вясны прыходзіць босы,
З жалейкай звонкай у руках.
Лугі сінеюць, як нябёсы.
Сузор'і кветак на лугах.

Ручай, нібы дзіця, лапоча.
Бягуць на поўнач халады.
Па чорным полі гулка крочаць
Мільённаногія дажджы.

Звяры і птушкі ў першым класе.
Штурмуюць сонца мурашы.
Спявае вецер. Пачалася
Веснафікацыя душы.

Як добра жыць у дзень вясенні,
Душой адтайваць пакрысе
І адчуваць сябе насеннем,
Што неўзабаве прарасце,

І, скінуўшы з душы трывогу,
Паверыць сонцу i вадзе,
Знайсці адзіную дарогу,
Што ў край бацькоўскі прывядзе.

На небасхіле ўжо маячыць
Зеленакрылы ветразь дрэў.
О дрэвы родныя, я плачу
Ад радасці, што вас сустрэў.

Шумі, звіні, жывое вецце!
Паклон табе, турботны лёс,
За гэты міг, за гром, за вецер,
За вочы мокрыя ад слёз.

Зноў рухнула сцяна
Глухая, ледзяная.
Усіх людзей вясна
Пад свой шацёр склікае.

Ад шуму дзень аглух.
Б'е вецер капытамі.
Змагання вольны дух
Лунае над палямі.

Зіма (які ўжо раз!)
У цёмны лес збягае.
Там залаты запас
Ільдоў
яна хавае.

Не любіць сонца скнар.
Яго пагляд вясёлы.
Кусаюць промні твар,
Як вогненныя пчолы.

І промень, i ручэй
Вясёлыя, як чэрці.
Здаецца, што яшчэ
Мільён гадоў да смерці.

Не закаваная ў бетон
Паміж травы жыве дарога.
На ёй слядоў птушыных многа.
Над ёй калоссяў перазвон.

Тут вецер ходзіць. Ручаёк
Пасля дажджу шуміць нястрога.
І як сярэбраны плужок,
Бяжыць, узорвае дарогу.

Тут кружаць пчолы i чмялі.
Тут нівы дожджык палівае.
Жыве дарога палявая,
Як прадзеды мае жылі.

Пад сонцам дня, пад бляскам зор
Жыве з адкрытаю душою.
Сама, не змогшы стаць шашою,
Выводзіць іншых на прастор.

Толькі прыпыні на міг дыханне,
Мурашоў пачуеш галасы.
Я люблю грыбное паляванне,
Бор,
сталіцу птушак i расы.

Па імхах ступаю асцярожна,
Цішыні не абрываю ніць.
І рука сціскае востры ножык.
І душа іскрыцца i звініць,

Што мне трэба? Шум лясны. I неба.
І святая радасць адкрыцця.
Зерне я. Мяне чакае глеба,
Дзе павінен уваскрэснуць я.

Кожную травінку прыкмячаю,
Страказы зіхоткае крыло...
Не грыбы я сёння і тут шукаю,
А маленства, што ў лясы пайшло.

Размаўляючы з баравікамі,
З дрэвамі, я ў гэты светлы час
Радасць п'ю маленькімі глыткамі,
Каб пакінуць, людзі, i для вас.

Таемнае жыццё раслін.
Свет незабруджаны, зялёны.
У ім жывуць свае законы,
Свой лік стагоддзяў і хвілін.

Магчыма, дрэвы і кусты
Пяюць, смяюцца і сумуюць,
Спрадвечны свой хаўрус шануюць
І ў лесе між сабой браты.

А мо ім згоды не стае,
Мо напаткаў ix лёс няўдалы,
І ў ix свае ёсць феадалы
І цемрашалы ёсць свае.

Куст лазы, як зялёны спрут,
Нетаропка на сцежку выходзіць...
Мне здаецца — я жыў ужо тут
У якімсьці далёкім стагоддзі.

Мне здаецца — я бачыў ужо
Пад злінялага неба блакітам
І вось гэты зацішны лужок,
І вось гэтых чмялёў басавітых.

Быў галодны i стомлены свет.
Мы схаваліся ля вадапою.
І глядзеў я, як мамантаў след
Заліваецца рыжай вадою.

Ізноў усхліпвае асіна.
Стань ля яе, душой замры —
Чырванакосая дзяўчына
Аб нечым плача ў гушчары.

Ці мо яе пакрыўдзіў вецер?
Ці чалавек яе пракляў?
Ці восеньскі туманны вечар
На плечы рукі ёй паклаў?

Яна заходзіцца ад плачу,
Рыдае. А ў лясным жыцці
І радасць светлую, i ўдачу
І ёй хацелася знайсці.

Пяюць бярозкі-каралеўны.
Балююць сосны. А яна
Вось так i будзе тут, напэўна,
Заўжды адна, заўжды адна.

Хто ёй падорыць суцяшэнне?
Навучыць хто,
як трэба жыць?
Ад макаўкі i да карэння
Залаталістая дрыжыць.

Ідзіце, едзьце за край свету.
Я ж ля асіны настаю.
Я, як завешчана паэту,
Таго, хто плача,
больш люблю.