Леанід Дайнека - Вечнае імгненне

Ізноў надыходзіць хвіліна адчаю,
Бязлітасна лупіць пад дых.
У моры адчаю сяброў прыкмячаю
І ворагаў бачу сваіх.

Вось — вораг.
Між хваляў раз'ятрана-чорных
Ён дасць і вясло і стырно.
Руку ён працягне. Пасадзіць у човен.
У човен, што пойдзе на дно.

Чытаючы вершы даўнейшых паэтаў,
Душою мацнею, смяюся i плачу,
І разам мінулае з будучым бачу,
Чытаючы вершы даўнейшых паэтаў.

У час, калі зоркі з нябёсаў злятаюць,
Прыходзяць яны да мяне сярод ночы,
Прыходзяць,
садзяцца за стол мой рабочы,
Маўчаць, напаўголаса вершы чытаюць.

Вось гэты паэт з-за кахання спакою
Ніколі не зведаў па ўласнай ахвоце.
Вось гэты пакутваў за шчасце людское
І склаў галаву на крутым эшафоце.

І хочацца сэрцу змагацца i марыць.
І страх скалане:
«Ці не сон усё гэта?»
I чуюцца крокі
на рэках i ў хмарах...
Паэты... Паэты...
Сусветы... Сусветы.

Страляе хлопчык у ціры.
Чаму гэты хлопчык не я?
Пазначана толькі пункцірам
Сцяжынка яго жыцця.

Страляе хлопчык у ціры.
Ён з племя сапраўдных мужчын!
Шакалы, ільвы i тыгры
Падаюць, як адзін.

Зайздрошчу табе, мой мілы!
Дзе ж тое ружжо мне ўзяць,
Каб беды свае i памылкі
Умомант перастраляць?

He абмінайце кніжкі паэзіі,
Верце тых кніжак святому агню,
Вы, што па свеце нямала паездзілі,
Вы, што паедзеце ўпершыню.

У паднябессі, у моры пад мачтамі,
У кіпцюрах непралазнай тайгі
Кніжкі паэзіі моваю матчынай
Вам нагадаюць пра край дарагі.

Сэрца разлукай i болем раструшчана.
Сэрцу жывую ваду прынясуць
Кніжкі паэзіі, звонкія птушкі,
Што ў беларускім лесе пяюць.

Пішам, брат, няблага ўсе мы.
Ёсць пяро? Бяры. Пішы.
Ах вы, вершыкі, паэмы,—
Піратэхніка душы.
І гараць кастры агніста.
Вогнішчы пад неба б'юць.
Не хапае толькі іскры,
Той, што божаю завуць.

Добрых крытыкаў і злых
Бачыў я аж лішку.
І прыходзіў кожны з іх
Са сваёю лыжкай.

Поліўку, што я зварыў,
Сёрбалі паволі.
Той крычаў: «Перасаліў!»,
Гэты — «Мала солі!»

Той задумліва жаваў
І даваў «накачку»,
Што я слаба ўпаляваў —
Не дзіка, а качку.

Шмат вады з тых дзён сплыло,
Помню ж (смех прызнацца):
Мала паміж іх было
Вегетарыянцаў.

Амаль усе жыццёвыя ступені
Прайшоўшы па сцязе сваёй зямной,
Разгублена шукаю прымірэння
З самім сабой.
І рады я —
з сумленнем жыў у згодзе,
Не краў, сабакам сена не касіў,
Пісаў,
як мог,
як верыў,
аб народзе
І роднаму народу не хлусіў.

Навошта жыў на свеце я?
Што я для свету значыў,
Калі пакутуе дзіця,
Калі жанчына плача?

Навошта песні трынкаў я,
Капіруючы салаўя,
А свет не перайначыў?
Што песня?
Толькі гук пусты,
Калі
ўпаўсілы спета,
Калі,
зашыўшыся ў кусты,
Пяюць яе паэты.
А песню ж бралі на франты,
Ёй
расплаўлялі душ ільды.
Нам трэба помніць гэта.

Купалу ў вочы пагляджу,
Адвазе павучуся
I,
як вясноваму дажджу,
Купалу пакланюся.
Яго не ўзяць магіл жарстве.
Ён будзе жыць,
пакуль плыве
Сумленне
Беларусі.

Кастрамі думкі гараць, не стынуць,
Трапечуць думкі, як зор праменні.
Давайце ж думаць не прымітыўна,
Давайце думаць праметэйна.

Кліча яна цябе i мяне.
Яна, як маяк, на планеце.
Ісціна не ў віне, не ў вайне.
Ісціна ў нашых дзецях.

Слоў палахлівых нічым не аздобіць —
Ні ўяўнаю сілай, ні ўяўнаю мужнасцю.
Яны прымаюць мужнасць, як допінг,
Каб потым памерці ад перанапружання

Ёсць невядомы нехта,
Маленькі нехта ёсць...
З упартасцю ландскнехта
Сваю ён тоіць злосць,
Ён падбірае ключык,
Пляце паклёпаў ніць,
Каб мне зрабіць балюча,
Каб з ног мяне зваліць.
Hi ў лесе, ні ў харомах
Не збегчы ад яго.
Мая няўдача, промах,
Як свята для яго.
Ды хмару ў небе ўкусіць,
Змарнуе ночы, дні —
Я смелы. Не баюся
Мышынай мітусні.

Прыйдзе час — я назаўжды пакіну
Сіні лес i рыжы смех бурштыну,
Поле, мора, дзікі куст ажыны...
Дык няўжо не стану хоць сняжынкай,
Што пра вечны змрок мой не раскажа,
Што на скронь табе аднойчы ляжа?