Леанід Дайнека - Вечнае імгненне

Разумець пачынаў паступова
Вецер, волю, жанчыну, слова.
Хоць, здаецца, іх разумею,
Як хлапчук, перад імі нямею.
Праз вякі, праз баі, без спачыну
Да сваёй мне ісці жанчыны.
Праз граніт маўчання суровы
Да свайго дабірацца слова.
Дык спявай жа мне, вецер строгі,
Песню вечнай вольнай дарогі.

Фанфараў гром... Кадзільняў дым...
Навошта гэты бляск уяўны?
Не ў славе справа. Справа ў тым,
Каб не пражыць жыццё бясслаўна.

Галоўнае, каб думаць, мысліць мог
Брунет, бландзін,
маўчальнік ці прамоўца.
Галоўнае, ў нас, людзі,—
гэта мозг.
Няважна, у якой ён упакоўцы.

Позна нас перавыхоўваць,
Позна горла перакоўваць.
Мы спяваем так, як можам,
Песняй белы свет трывожым.
Я застануся Лявонам
У сваю зямлю ўлюбёным,
Хоць хваліце вы, хоць лайце,
Хоць на гуслі мне шпурляйце
Золата з усіх шкатулак —
Толькі там душы прытулак,
Дзе чакаюць, i працуюць,
I «Лявоніху» танцуюць.

Напэўна, час падводзіць вынікі —
Хто што зрабіў, хто як гарэў.
Нямала мы сіропу вылілі.
Няшмат мы пасадзілі дрэў.

Шуміць не пушча Белавежская,
А так — малюсенькі гаёк.
І мы з суровай непазбежнасцю
Жыцця размотваем клубок.

І сэрца горкай думкай раніцца,
Што курс адзін у карабля,
Што больш не прыйдзе наша раніца
I не пачне жыццё з нуля.

Засынае дом шматпавярховы.
Змрок... Маўчанне...
Толькі я не сплю.
Дзесьці шэпча ў лузе куст лазовы.
Сіні дождж ступае на зямлю.

Точыць мозг бяссонніца ганебна.
І, як добры сон, як светлы храм,
Матчына хачу я ўбачыць неба,
Пакланіцца бацькавым барам.

Толькі там — і вера і збавенне
Ад бяды, што, як сляпы фугас,
Глушыць, валіць, ставіць на калені
Нават самых моцных паміж нас.

Я пабег бы колькі хопіць сілы,
Каб, як талісман сваіх надзей,
Адламаць крышталік небасхілу
І прыціснуць моцна да грудзей.

Мой збаўца, ты прыйшоў,
Як цішыні апостал.
Люблю начных дажджоў
Глухі таемны поступ.

Усё жывое спіць.
Празрыста, небалесна
Палае сіні спірт
Воблакаў нябесных.

Маўчу, гляджу на ix.
І ў нейкім утрапенні
І мар i сноў былых
Ізноў нясуцца цені.

Праз цемрыва акна,
Дзе шыба срэбна ззяе,
Далёкая вясна
Мяне ізноў гукае.

Іду на кліч вясны,
Сцішаюся за ёю,
I дождж, як сувязны,
Між мною i вясною.

Дзе вы, хлопцы? Дзе вы, лірыкі?
Не заснулі, не аглухлі вы?
Век дваццаты сам саліруе.
Нас, паэтаў, ён не слухае.

Вельмі ж ён занепакоены,
Век нейтронаў, кібернетыкі,
Што салідна мы асвоілі
Кабінеты, кабінецікі,

Што не ў той мы бок заехалі,
Не на ніву хлебародную,
Во спяваць чамусьці некалі
Песню, веку неабходную.

І пакуль на месцы топчамся,
І пакуль з-за славы лаемся,
Можа, недзе ў нейкім хлопчыку
Песня гэта пачынаецца.

Ён трызніў аб волі, зрабіў сабе крылы.
Палалі агнём небасхілы.
Высокае неба чакала Ікара.
І кара чакала Ікара.
— Куды ты ляціш? Ты ж, напэўна,
заплачаш.
Згараць твае крылы ля сонца.
— Няхай я заплачу, але я пабачу,
Якое яно, наша сонца.
— Вярніся назад.
Ты яшчэ пашкадуеш.
Ты рухнеш з нябёсаў у мора.
— Няхай пашкадую, але я пачую,
Як вольна шуміць наша мора.
I ўзвіўся пад сонца. I крылы расталі
З гаручага мяккага воску.
Юначае сэрца арлы раздзіралі
На скалах бязлітасна вострых.
Багоў не збаяўся...
Згарэў, што камета...
Навошта ж пішу я пра гэта?
Калі з граманосных вышынь уцякаем,
Бяжым, як Піліп у каноплі,
Ікарава сэрца ў сабе забіваем
Па кроплі, па кроплі, па кроплі,
Калі пра агульны наш дом забываем,
А дбаем пра ўласныя кроквы,
Ікарава сэрца ў сабе забіваем
Па кроплі, па кроплі, па кроплі.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Я й сам у грахах,
як у чорнай смале,
Ды лепей хоць сёння памерці,
Чым бачыць:
ляжыць на пісьмовым стале
Ікарава мёртвае сэрца.

Вабяць далі. Клічуць высі.
Мае сэрца сіл запас.
Не спяшайся. Не спазніся.
Ведай свой і шлях і час.

Глянь: адна з адною поплеч
Кроплі ткуць марскі блакіт.
Будзь жа той нястомнай кропляй,
Што расколвае граніт.