Уладзімір Някляеў - Так

Потым сына сек сякерай,
Насадзіўшы востры месяц
На павалены маланкай
Дуб стотысячнагадовы,
Разляталіся, як трэскі,
Па зямлі далёка косці,
А скрываўленае мяса
На сякеру наліпала.

Векавечны Ільмарынен,
Што каваў для Лоўхі Сампа,
Мне скаваў такія граблі,
Адкаваў такія вілы,
Каб па ўсёй зямлі зграбала,
Каб да месяца дастала.

Я зграбла ўсе чыста косці,
Віламі знасіла мяса,
Склала цела майго Ахці,
Майго Каўкі, Каўкам'елі,
Не хапае ў ім двух пальцаў
І жыцця ў ім не хапае.

Кайса, пчолка залатая,
Два разы ты ўжо лятала,
Паляці яшчэ і ў трэці
За нябесныя вышыні,
За дзевятае за неба,
За Мядзведзіцы лапатку
Ды за спіну сямізор'я,
За касу сузор'я Дзевы,
Скуль да Боскага палацу
Недалёкая дарога,
Дзе ты возьмеш мёду ў Бога,
Што Ён толькі сам смакуе,
Толькі Ён ім валадарыць,
Каб зрасціць уцэла часткі,
Хай сабе і без двух пальцаў,
Майго Ахці, Каўкам'елі,
І ўдыхнуць у іх жывое..."

Я падумаў, што такое
Мне не менш, чым Каўку, трэба,
Каб раскіданыя часткі
У сабе зрасціць уцэла,
Хай бы нават без двух пальцаў,
Ды не стаў прасіць у Кайсы,
Бо ўжо ведаў, што спытае:

"Ці дачку ты сватаў Лоўхі,
Доннай Поўначы ўладаркі,
Ці здабыў лася Гардэчу,
Жарабя ўскілзаў Нязлоўцу,
Лебедзя злавіў Святыню,
І пасля цябе на часткі
Сек пастух у мокрай шапцы,
Насадзіўшы востры месяц
На павалены маланкай
Дуб стотысячнагадовы,
І ляцелі, нібы трэскі,
Па зямлі далёка косці,
І скрываўленае мяса
На сякеру наліпала?.."

Пакуль пчала нястомная лятала
Да Бога ў госці, я пабыў адзін
На Месяцы... Адтуль было відаць
Адразу ўсё, што бачыў я па частках,
Калі быў на зямлі і ў частках жыў...

Я там не бачыў, што я там згубіў,
А тут адкрылася:
і лебедзя Святыню,
і жарабя Нязлоўцу,
і лася...
І нават згуба гэтая - не ўся.

Ды тое - патаемнае... Няхай...
Не, не Айчына... Не зямля, не край,
Дзе я з усімі разам кукурэкаў -
Такое б лепш згубіць...

"Сустрэўся з Пеккам!" -
За Месяцам я ўчуў лятучы крык,
Які ў ражок ударыўся і знік.

І жаргнуў ён па мне, нібыта пуга!..
Я ж некалі лятаў! Ныраў на дно!..

У Крэве вечар... з танцамі кіно,
Мяне чакае Кася там даўно,
А я, як Леммінкяйнен-валацуга,
Пасечаны, на Месяцы ажно...

І там Купалле! Што мне Міттумары!..

А ў Менску сумна піва п'юць у бары
Лявон з Ляксеем... Кажа Аляксей:
"Давай шукаць Валодзьку, дзе ён дзеўся?.."

Глядзяць на месяц...

"Ён агню аб'еўся?.." -
Лявон пытае.
Кажа: "Не касей, -
Яму Ляксей. - Не астранаўт. Не Амстранг".

Я рваў для Касі ў Стапуліхі астры,
Крычала тая: "Ты свае пасей!.."

"Пайшоў па бабах", - кажа Аляксей.

Амаль што і ўгадаў... З нябёс дзевятых,
З-пад самага сузор'я Дзеў крылатых
Зляцела Кайса, лёгкая, як сон...

"Тады за Месяц!" - піва ўзняў Лявон.

"Цудадзейным мёдам Бога
Маці сына націрае,
Мажа косці па расчэпах,
Мяса мажа па разрэзах,
Мажа зверху, мажа знізу
І ў сярэдзіне, дзе будзе
Ажываць у ім жывое,
Каб стаў гэткім, як ранейшы,
За ранейшага стаў лепшым..."

"Як ранейшым лепшым стаць?.."

А Леммінкяйнен стаў ужо ўставаць,
Пацягваўся спрасонку, валацуга...

"Я з Хоканам сустрэўся!" - крыкнуў з луга
Лятучы гімназіст. За ім сястра
Мігцела, як жарынка ад кастра:
"Раздумала я дапрадаць кудзелю!
Павесяліцца лепей у нядзелю
На Міттумары!.. Кюллікі! Сто год
Не бачыліся! Кінь ты граблі-вілы!.."

Размашысты ў Фінляндыі народ.
Вясёлы. А ўсё кажуць, што панылы...

"Я здабыў лася Гардэчу,
Жарабя ўскілзаў Нязлоўцу,
Лебедзя злавіў Святыню",-
Як ранейшы і як лепшы,
Абудзіўся Леммінкяйнен,

Кюллікі сказала: "Кінь ты..."

"Ты падзякаваў бы Богу,
Мне і Кюллікі, і Кайсе,
І занёс дахаты граблі,
Зацягнуў дахаты вілы,
Каб іх зноў наступным разам
Не каваў мне Ільмарынен", -
Маці стомлена сказала,

Толькі лепшы Леммінкяйнен,
Не падзякаваўшы Богу,
Маці, Кюллікі і Кайсе,
Згледзеўшы, што ясны Месяц
Плыў усё далей ад цёмнай
Пох'ёлы, дзе валадарыць
І дачок гадуе Лоўхі,
Ды такіх, што ў іх са скроняў
Срэбрана святло ліецца,
А з грудзей сцякае сонца,
З плеч - Мядзведзіцы блісканне,
Са спіны ўсіх зор зіхценне,
Скочыў з Месяца адчайна
Валацуга Леммінкяйнен,
Як стаяў, сторч галавою,
Пракрычаўшы: "Без двух пальцаў
Як цягнуць мне граблі-вілы?.."