Віктар Швед - Мае Айчыны

Скажы, тутэйшы беларус,
А пад якім цяпер ты знакам?
Ці пойдзем мы ў Еўрасаюз
Як праваслаўныя палякі?

Горад наш родны над рэчкай Бялкай,
Усіх нас хвалюе твой рост небывалы.
Ты расцвітаеш з уздымам палкім,
Павырасталі наўкол кварталы.

Ты хрысціянскіх святыняў поўны,
Купалаў стройных, спічастых вежаў,
Ты і касцельны, ты і царкоўны,
Ты нам адзіны, да нас належыш.

Малой айчыны горад сталічны
Лучыць усіх жыхароў сваіх сёння.
Іх спалучае герб сімвалічны,
Польскі Арол з беларускай Пагоняй.

Павінны жыць мы дружнай сям’ёю
Па-хрысціянску, з верай глыбокай
Ва ўсеагульнае шчасце людское
У нашым доме, у Беластоку.

Зрабіў тут творчы крок найпершы
У дарагім мастацкім слове.
Пачаў пісаць у Орлі вершы
На польскай і на роднай мове.

Малым я хлапчуком вясковым
Тут пачынаў шлях да асветы,
Мяне тут пані Ціжэхова
Назвала ўпершыню паэтам.

Тут сталася вершаскладанне
Маім свяшчэнным абавязкам,
Ездзіў я з Орлі ў веку раннім
На алімпіяду ў Бельск-Падляшскі.

Тут узрастала мая прага
Пазнаць глыбей усё навокал,
Тут нарадзілася адвага
Пайсці вучыцца ў свет шырокі.

І чым нам больш сівеюць скроні,
Растуць на змену пакаленні,
Тым больш нас вабяць і палоняць
Мясціны роднасных карэнняў.

Зусім няма марской вады,
Тут толькі лес расце наўкола.
І як жа планаваць тады
Вышэйшую марскую школу?

Шуміць, як мора, Белавеж,
А вось пытанні ў нас такія:
Студэнтам тут праводзіць дзе ж
Заняткі розныя марскія?

Пасля навукі лёс які
Магістраў школы — невядома.
Ці будуць плаваць маракі
На семяноўскім вадаёме?

Мо і не трэба наракаць,
Што тут няма марской прасторы,
Бо з Гайнаўкі рукой падаць
Да любага мне змалку Мора.

Да сёння яшчэ не залечаны
У сэрцах страшэнныя раны.
Хто ж выжыў у вёсцы Залешаны
Ад здзекаў злачынцаў паганых?

Завошта прайшлі тут з прымусамі,
З разбоем, звярыным здзекам?
За тое, што беларусамі
Былі жыхары тут спрадвеку.

За гэта і закатаванымі
Былі тут дарослыя, дзеці,
За гэта з балючымі ранамі
Жывуць іх нашчадкі на свеце.

У тым, што прайшлі тут з разбоямі,
Хоць нехта тут з іх вінаваты?
Сталіся сёння героямі
Тыя ўчарашнія каты.

Цэрквы гараць, як інквізіцыі кастры,
Папяляцца старынныя іконы.
Гар задушлівы нясуць вятры,
Неба поўніцца зарывам чырвоным.

Гараць вобразы мучанікаў святых,
Што надалей праваслаўе вартуюць.
Калісьці жыўцом спалілі іх
За праваслаўную веру святую.

Цэрквы гараць — неабвержны факт,
Яны пратрывалі стагоддзі, войны.
Гэта бяспраўя страшэннага акт —
Цэрквы гараць у час наш спакойны.

Цэрквы гараць — скарб сакральны прапаў.
Цэрквы гараць — безуцешная справа.
Падпальшчык на боскае руку падняў,
Падпальшчык боскае зняславіў.

Дамброўшчына, Сакольшчына!
Я многа меў пашаны
У Ячні, у Талькоўшчыне,
Сынкоўцах, Крушынянах.

Усюды мы дзяліліся,
Як хлебам, родным словам,
Усюды ганарыліся
Тут беларускай мовай.

І песнямі фальклорнымі
Усхвальвалі старонку,
І не былі пакорнымі
Прад націскамі звонку.

Дамброўшчына, Сакольшчына,
Ці ж гэтае магчыма,
Што будзеце вы спольшчаны,
Каб стацца нам чужымі?

Мы працавалі,
Мы гуртавалі
Дзесяцігоддзямі люд вясковы.
І карпатліва,
На свежых нівах
Сеялі словы роднай мовы.

Бацькі вясковыя
Са сваёй моваю
Спачыць збіраюцца ў магіле.
Дзеці сялянскія
Моваю панскаю
У гарадах загаварылі.