Рыгор Крушына - Дарогi

Вішняў цьвет і посьвіст звонкі птушак,
А найбольш драздоў, не забывай!
Гэта срэбра чыстага гарнушак
Нам на наш вясельны каравай.

Прыязджай! Пачуцьці, як мякіну,
Зьвеяць не магу. Уваж мой ліст.
Думаць пра цябе я не пакіну,
Бо трывожыць зноў драздовы сьвіст.

ІМПЭТ НАТХНЕНЬНЯ

З дому ня выходзячы —
Без цяпла вясновага.
Кнігі. Госьці. Родзічы.
I нічога новага.

Пішаш, а ня пішацца.
Мроіш, а ня мроіцца.
Літара ўскалышацца
Ды ў вачох патроіцца.

I натхненьне — ціхае,
I з мікстурай лыжачка,
I на ладан дыхае
Хворым вершам кніжачка.

Не, ня дома седзячы —
Ў падарожжа новае,
Ні на што ня гледзячы,
Ды з маёю моваю.

Пішаш — добра пішацца,
Мроіш — верш народжаны.
Мой імпэт ня сьцішыцца,
Па зямлi праходжаны.

СЯРОД МРОЯЎ

Я ад мрояў зноў вясёлы.
Сьвет разгорнуты які!
Побач блізка — край мой, сёлы,
Маладосьць і сваякі.

I каханая таксама,
I даўнейшыя сябры.
Залатая мабыць брама
Расчыняецца ўнутры

Маіх думак, маіх мрояў
I эмоцыяў маіх.
Я сябе на звон настроіў
I ля брамы тэй ня сьціх.

Мроі цешаць: мы расьсьцелем
Свой вузорысты дыван.
Адгукнуліся вясельлем
Скрыпка, дудка, барабан.

Чую сьпевы роднай вёскі,
Чую сьмех, вясёлы шум.
А з далёкай пагалоскі
Брудны выветрыўся тлум.

ВЯЧОРКІ

Яшчэ агонь датла ня згас,
Дымелі ў печцы галавешкі.
Разварушыла раптам нас
Загадкавасьць тваёй усьмешкі.

Усьмешка кінута на трох,
А кожны з трох быў трагікомік,
I ў дождж, і ў сьнег, і на вятрох
Прыходзіў у знаёмы домік.

Гулялі ў карты. У хлуса.
I сьмех, і выкрык: Звонкі! Крэсьці!
Твая румяная краса
Магла нас біць, круціць і трэсьці.

Мы, размаўляючы з табой,
Былі ў таемным неспакоі.
А ў печцы жар сатлеў. Адбой
Дае нам поўнач у пакоі.

Ты да дзьвярэй праводзіш трох.
Мы разьвіталіся. I пешкі
Ідзем да дому. Хто з нас мог
Пазнаць загадкавасьць усьмешкі?

СЬЦЕЖКА ДА КАХАНАЙ

Да цябе, каханая,
Сьцежка пратаптаная
Не ў альтанку цераз сад
I ня ў хату праз падворак.
Быў чульлівы лістапад
I прырожы адвячорак.
Каля рэчкі Сьвіслачы,
Рукі цёпла ціснучы,
Памятаеш, я табе
Прызнаваўся, што кахаю.
Там у восеньскай журбе
Прашапталі дрэвы з гаю
Нешта мне нясьмелае
I незразумелае.
Быў чульлівы лістапад
I прыгожы адвячорак...
Што нам хата! Што нам сад!
Што нам прыцемкам падворак!
Сьцежка не пясчаная,
Радасьцяй вянчаная.
Мы пазналі дзіўны сьвет...
Разыйшліся ў мірнай згодзе.
Я знайшоў твой чысты сьлед
Праз гады, дзесяцігодзьдзі.

У СЯМЕЙНЫМ ЛАДЗЕ

Ты сядзіш над вышыўкай цярпліва,
Шыеш дробным акуратным швом.
Наш сямейны лад ідзе шчасьліва,
Зьвязаны з каханьнем, з хараством.

Нам ня трэба нейкае парады
Сватаў, дыпляматаў і паслоў.
Паміж нас няма ніякай звады.
Я нясу цяпло суцешных слоў:

Мастакі ня гінуць у галечы,
Покуль хараство у іх жыве.
Гарнастай ня ўскінуты на плечы,
Шалік-самавяз на галаве.

Беднасьць ня прыціснула да сьценкі.
Выдумляеш моду ты сама,
Шыеш фантастычныя сукенкі, —
Гэтакіх на выстаўцы няма.

Я магу на сэрца словы класьці,
А ў цябе мастацкае шыцьцё —
Гэта макавае зерне шчасьця,
Гэта асалоджвае жыцьцё.

НА БЯЗЬЛЮДНЫМ БЕРАЗЕ

Срэбна-залаты пясочны пляж,
Зьзяе сонца на рачной касе.
I гарыць пясок. Бязьлюдна ўсьцяж.
Апаўдні палуднуюць усе.

А мы выйшлі паказаць сябе,
Паспрачацца з сонечным цяплом.
Быццам золата рука грабе
I праз пальцы сыплецца пяском.

Кажуць людзі, мудры Архімэд
Формулы выводзіў на пяску,
Пакідаў для будучыні сьлед.
I каханым гэта — на руку.

У рацэ нам плюхацца, плысьці,
Лёгка, вольна — плоткам наўздагон.
Даць нырца, заблытацца ў трысьці,
Выбрацца на бераг, як на ўслон.

Смаліць цела ліпеньскі загар.
Гэта маладая весялосьць
Звоніць сэрцам, як хмяльны званар.
I запал ідзе да нас, як госьць.

АПОШНIЯ РАДАСЬЦІ

Перавяслам пачуцьцяў
Душа перавязана.
Жмут лістоў. Але ў жмуце
Ня ўсё пераказана.