Рыгор Крушына - Дарогi

Далёкае ў памяці ўскрыкне,
Праб'ецца жывой баразной.
Апоўначы полымя зьнікне
I попел засьне сівізной.

У ТУНДРЫ

Запрэжаныя ў сані
Прысьніліся алені.
I ты ў палярным зьзяньні
Мне села на калені.

А па іскрыстым сьнезе,
Па шарпаку й сумёце
Пад пугаю гарэзнай
Алені ў шпаркім лёце.

Зьвяры ў жывым гайсаньні.
I тундра ня ў журбоце,
I гойдаюцца сані
На сьмелым павароце.

На лыжні, на закруце
Бягуць парыўна, коса.
I добрыя пачуцьці
На сэрцы эскімоса.

Ён ведае, што пара
У цішы, цяпле, каханьні.
Ці гэта сон, ці мара?
Чуваць — імчацца сані.

ПОРУЧ

Памаўчым з добрай думкаю,
Поруч сядзьма шчыльней.
Чорны птах нам ня крумкае,
Як даўней.

Чулі мы гругановае
I злавеснае: кра!
Кралі сэрца... Вясновае
Нехта краў.

I тады незаўважана
Маладосьць адцьвіла.
Ня была намі ўзважана
Пахвала.

А хвалілі! I цешыцца
На завузкай зямлі,
Як квахтуха — у рэшаце,
Мы маглі.

Хоць цяпер і зьмянілася —
Сок яшчэ ў каранёх.
Пражывем Божай міласьцяй
Мы ўдваёх.

ЧАКАНЬНЕ

Чакаю. У мроях — каханай аблічча.
Сьмяецца бярозка, паблізу якой
Стаіць прыдарожны дубок ваяўніча
З пудовай дубінай, з галінай цяжкой.

Бярозка мне шэпча: — Чакаеш? Ня прыйдзе...
А мой кавалер — маладзенькі дубок
Бароніць мяне ад вятроў. Я ня ў крыўдзе,
I я ад яго не адсунуся ўбок.

А ты адыйдзі! Тут няма вам спатканьня.
— Бярозка шаптуха, я ў зманлівых снох!
Мяне ці пакліча палеская каня,
Ці я там, забыты, чароцінкай ссох.

Але і ў сухіх чаратох шум чароўны
Я чую, і гэтак на ўзьмежку кажу:
— Мой шлях на калдобінах, шорсткі, няроўны.
Ня я — маё слова пяройдзе мяжу.

Мне мроіцца, сьніцца каханай аблічча
Ў таемнай жалобе, пахмурай жальбе.
Мая незабыўная песьнямі кліча
I прывідна туліць мяне да сябе.

ЗДАНЬ ВЯСНЫ

Восень точыцца тугой.
Дзе-ж вясна былая?
Мне сьляза густой імглой
Вочы засьцілае.

Я скрозь вэлюм вадзяны
Бачу твар вясёлы.
Гэта ты — як здань вясны...
Пахнуць мацыёлы.

На блакітны мокры змрок
Падае праменьне.
У цябе, як назнарок,
Белае адзеньне

Засьвяцілася здалёк.
Я кажу Марыльцы:
— Ты ляціш, як матылёк.
Парасонік — крыльцы.

Гэта толькі здань вясны,
Вечар мацыёлаў,
Пах садовы і лясны,
Сны далёкіх сёлаў.

ДАВЕР

Ня гора — толькі горачка,
А выглядае мулкім.
Цяпер твая каморачка
Зрабілася прытулкам.

I я ў тваёй каморачцы
Адпачываю трошкі.
Мне горна. Як гаворыцца,
Скрабуць на сэрцы кошкі.

Кажу табе я ў споведзі:
Няма са мной адданых.
Я не хачу на повадзе
Быць у сяброў названых.

Яны ў лісьлівай хітрасьці
Даюць наўскос парады.
Мне з памяці ня вытрасьці
Наяўнасьць іхнай здрады.

Ухмылкай рот ашчэрыцца —
Людзкая маскіроўка.
Адно магу даверыцца
Табе, мая сяброўка.

РАДАСЬЦЬ НЕ Ў САКРЭЦЕ

I саломка аб саломку трэцца,
А мы людзі, з нэрвамі, жывыя.
Дык чаго трымаць нам у сакрэце
Радасьць, што вянком вісіць на шыі.

Узьнясецца полымем саломка
Дый іскрою паляціць кастрыца.
А хіба сказаць, сьпяваць няёмка,
Што і ў нас таксама загарыцца?

Загарыцца цэлы сноп пачуцьцяў,
Не дамо і рады, не загасім.
Не заліў я жарсьць, не скаламуціў
Ні рассолам, ні віном, ні квасам.

Зло ў жыцьці мяне не заламала,
Крыўда не сагнула мае плечы.
Хоць было і прыкрасьцяў ня мала,
А я веру ў Розум чалавечы.

Зразумеюць і не пасьмяюцца
Людзі з розумам і сэрцам чулым.
Загарэўся важкі сноп пачуцьцяў —
Значыць, я ня лёг струхлелым шулам.

ДРАЗДОВЫ СЬВІСТ

Я знайшоў спакойную хвіліну
I пішу табе трывожны ліст.
Думаць пра цябе я не пакіну,
Не забуду той драздовы сьвіст.

А было: як сказана ў законе...
I дразды сьпявалі на свой лад.
Мы пасьля сядзелі на бальконе,
Што выходзіў у квяцісты сад.

А ў тым садзе дрэваў перашэпты,
Неяк-жа падгледзілі яны,
Як мы з сэрца клалі свае лепты
У скарбонку радасьцяў вясны.