Рыгор Крушына - Дарогi

I тэлевізыйны
Стаіць апарат.
Паўзуць Апэніны,
Казьбек, Арарат,

I Кіліманджара
I шэраг хрыбтоў.
Палесься імшара
I шум чаратоў.

Пявучыя стэпы,
Стагі мурагу.
А кедры сасьлепу
Губляюць тайгу.

I тундра сівая
Пургою ў вакно.
I рыба сплывае
На цёмнае дно.

Падводная сіла —
Разьюшаны кіт.
Аж мора ўструсіла
Бялёсы блакіт.

I ў пеністай зяпе
Злуюцца маржы.
А ты на канапе
Спакойна ляжы.

Хіба ў расчуленьні
Тут можна зьмярцьвець?
Як цені, цюлені
I белы мядзьведзь.

Сумётаў заносы
I юрты тырчаць.
Да нас эскімосы
На лыжах імчаць.

Пры здымках заданьні —
Танцуе шаман...
Далёкія здані
Хавае туман.

I ўжо за хвіліну
Эгіпет, Іран.
Вярблюд бэдуіну —
Жывы талісман.

Стаіць ён, слухмяны,
I жвачку жуе.
Вядуць павіяны
Забавы свае.

I леў пазяхае,
I зэбры бягуць.
Пустыня сухая.
Пяскі. Ветракруць.

I ўсё — няжывое,
З экрану старчма:
Трава, краскі, хвоі...
А паху няма.

I вільгаць сухая,
З крыніцы ня піць.
I песьня сьціхае,
I штосьці хрыпіць.

Сухія і мора
I шумны прыбой,
А тая прастора
Ня разам з табой.

Ня чуеш на вуснах
Салоны той смак.
На вязях капусных
Пражэрны сьлімак.

На полі мурашка,
Жучок і камар...
У фільмах ня цяжка
Спаткаць і пачвар.

Бывае часамі
Дурная лухта.
Мы ведаем самі,
Дзе ёсьць пекната.

На плямах мы бачым
I добрых людзей,
I ў сьвеце лядачым
Падагру падзей.

Мы бачьш аздобу
Чужой стараны,
Хваробу, жалобу
I жахі вайны.

З гульнёй і капрызам —
Людзкія грахі.
Да нас тэлевізар
Падводзіць шляхі.

Дарога ў сьвятліцы,
Як цень на сьцяне.
Мне далеч імгліцца,
Ня ўрымсьціцца мне.

Я радасна бачу
Прачынены сьвет,
Удачу ў прыдачу —
Паэзіі цьвет.

Ізноў падарожжа,
Ізноў цягнікі.
Памілуй нас, Божа!
Я грэшнік такі:

Хачу ўвачавідкі
Пабачыць, пазнаць...
Ручай думак плыткі
Прабую сагнаць.

Я маю імкненьне,
Нястрымны імпэт
Схапіць лятуценьне,
Аб'ехаўшы сьвет.

I песьняй хачу я
I звышпачуцьцём
Пазнаць, што існуе
Жыцьцё над жыцьцём.