Рузил Фазлыев - 2020 нче ел. Шигырь. Том 4. Стихи

Мичләрдә авылда,
Пешерә алганнар.
Һәр өйдә әниләр,
Ипиләр салганнар.

Авылның икмәге,
Күпләрне үстергән.
Яшәүгә тормышта,
Ул безгә көч биргән.

Тарихка күчсәдә,
Авылның икмәге…
Иң олы ризыгым,
Күңелдән китмәде…

Ерак булсаң җиңел акыллыктан,
Җүләрлекләр сиңа кагылмас.
Юлларыңда җиңелерәк булыр,
Белер белмәс юлдан барылмас.

Тирә ягың булыр мәшәкатьсез
Авыр йөкләр сиңа төялмәс.
Язмышыңа тугры була алсаң,
Сине беркем түбән ия алмас.

Кеше бөек, кеше булып калса,
Адашмаса тайгак юлларда.
Җирдә булган изге кануннары,
Үтәлгәндә, юлдаш булганда.

Югалганның арта кадередә,
Булганнарны күңел күрмәгән.
Чабыш вакытында атлар кебек,
Башка уйлар анда кермәгән.

Күңел ачу диләр бәйрәмнәрне,
Җыелышып утыру, җырлауны.
Күңелләрне дәртләндерә торган,
Гармун тавышларын тыңлауны.

Телләренә аның баса белсәң.
Әйтеп бирә ала серләрне.
Матурлыкка мана ул кичләрне,
Кабатланмас итә төннәрне.

Гармун уйный ала туктамыйча,
Бармакларың гына талмасын.
Тузан капламасын иде киләчәктә,
Гармунчысыз алар калмасын.

Уйланулар килми калмый инде,
Килә алар тормыш юлында…
Кемнәргәдер тормыш барышында,
Кемнәргәдер тормыш соңында.

Уйланмыйча кеше булдыра алмый,
Төзәтә ул кайчак юлларны.
Кайвакытта безне тыеп кала,
Эшләтмичә ялгыш булганны.

Уйланабыз олы хата кылсак,
Йә кылырга нидер җыенсак…
Уйлар безне бoрчымаслар иде,
Аллаhыга гына сыенсак…

Була мени барысын алдан белеп,
Санап, чутлап ниләр буласын.
Ничек уйлап белә алсын кеше,
Иртәләрдә ничек торасын.

Сизәсеңдә кайчак көчсезлекне,
Кайвакытта артык мавыксаң.
Дөрес фикер шулай гына килә,
Әллә ниләр уйлап ялыксаң.

Кеше ялгышлары шунда ахры,
Ул үзенчә күбрәк тырыша…
Аллаh кушканнарны санламыйча,
Күпме вакыт юкка булыша…

Җуелмасын хәтер, җуелмасын,
Буыннарда мәңге саклансын…
Күңелендә, истә тота алып,
Үз дәүләтен үзе сатмасын…

Ничә гасыр, Казан шулай яши,
Кемгә ничек, кемгә башкала…
Горурлану кирәк, халкың белән,
Дәүләтчелек шуннан башлана.

Безнең тарих әнә нинди булган…
Онытырга аны ярамый…
Дога кылыйк алар рухына,
Заман шаукымына карамый…

Булган бәхетеңне күрми калма,
Күрә алсаң эчтә бикләмә…
Карашларың бәхет көтә икән,
Туган хисләреңне чикләмә.

Ашыгудан файда була алмый,
Бәхет эзләп, бәхет табылмый.
Бәхет сине үзе табар әле,
Тормышыңда барсаң абынмый.

Кем бәхетле затлы кием кисә,
Кем саулыкны өстен күрәдер.
Дөньялыкта нидә омтылышы,
Аладыр ул, шундый бүләген.

Тамак туклык кемгә олы бәхет..
Имән – саулар булса туганнар..
Аралашып бергә яшәгәннәр,
Барысыда якын булганнар.

Ярыйда әле җирдә тоя алсаң..
Күңелләрең аны аңласа…
Оныткандай сине җирдә калып..
Мәңгелеккә күчә алмаса…