Рузил Фазлыев - Гомер агышы. Шигырь. 6-й том. Стихи

Өмет утлары

Утлар сүнми тәрәзәдә,
Кышның төннәре, озын.
Кемнәр кемне көтсәдә,
Ул төннәр озак узар.

Сүнми икән әле димәк,
Көттерүчеләрeдә бар.
Гомерләр озын булсада,
Вакыт кына була тар.

Өмет кебек утлы тәрәзә,
Көтүләрен шулай аңлата,
Күңел күзе күрми калмас,
Көттерүче аңласа…

Янган утлар, өмет белән…
Бергә кебек алар яналар.
Утлар яна озын төн буе,
Якынаер диеп, аралар.
…Әллә бушка янып калалар.

Учак яна икән яшәү бара,
Ул урыннан җылы тарала…
Ә жылысы янып сүнгәчтә,
Учак көлендә дә кала ала.

Тәмам сүнгәч кала урыны,
Тамга кебек булып түгәрәк.
Күмерләре янып бетмәлмәгән,
Суынганнар учак тирәләп.

Учак эзе кеше тормышыдай,
Янып сүнгән утлар шикелле.
Дөрләп яну, юлда булу кебек.
Сүнгән учаклары, чик инде.
,
Карап тору янган учакларга,
Җылы булгән хисләр тарата.
Очкын булып яна, уйлар туа,
Искеләрен кабат яңарта.

Янган учак җылы чишмә кебек
Җылы агым аннан агыла.
Теләк кирәк учак кабызырга,
Учак өчен урын табыла.

Карлар ява, бураннары,
Сукмаклары югала.
Таныш юллар адашмаска,
Маяксызда була ала.

Адашмаска идее дә бит,
Давыллары булганда…
Үзәккә үтәрлек жиле,
Җилгә түбән куганда.

Кышлар килә микән әллә,
Адаштырып китәргә.
Тәм таптырып ялгышудан,
Никтер бәйрәм итәргә.

Күңел туңа кышлар килсә,
Җылылыкка омтыла.
Адашулар гадәт булып,
Кая барган онтыла…

Кышлар үтәр, эреп карлар,
Ачылыр сукмаклары.
Үзе теләп адашканга,
Кирәкми сукмак бары…

Ихласлыкның тышка чыгуыдай,
Сабый төсе керә картларга,
Сабый кебек Аллаh каршысында,
Тиештер бит кемдер якларга.

Бик нечкәргән кылы күңеленең,
Хаксыз кагылулар ярамый.
Күптән чыгып беткән усаллыгы,
Ямьсез итеп алар карамый.

Сакланганнар өмет чаткылары.
Бала карашына ошаган…
Ләкин инде күңел тирәнлеге,
Балачактан күптән бушаган.

Тирәндәрәк ята уйларыда…
Якыннарда, хәттә сизмәслек
Сабырлыгы көлемсери кебек,
Берни юктыр алар түзмәслек.

Бала кебек шуңа карашлары,
Ихлас хистә калып күмелеп.
Шөкер карашына ошагандай,
Калган гомер матур күренеп…

Кар астында күпме яшерелгән,
Җыелмыйча калган чәчәкләр.
Чәчелешеп болын чирәменә,
Орлыклары коелып чәчәктән.

Кырауларда суга алмый калды,
Салкын җилләр исеп аударган.
Чәчәк гомеренең азагыдай,
Көзләр җитеп яуган карлардан.

Тәбигатнең кырыс канунары,
Тигез кебек барлык җиhанга.
Аңлый алу мөмкин була алмый,
Күпме генә акыл җыйсаңда.

Безгә кала бары буйсынырга,
Үткәннәрдән сабак алырга.
Тәбигатне бозучылар түгел,
Дусты булып кирәк калырга.

Онытыладыр инде юллар,
Кайчан гына, синең үткәнең.
Аерылырга әле өлгермичә,
Очрашуны зарыгып көткәнең.

Дус булганнар ерагая бара,
Я булмаса, китеп югала.
Күпмеләре инде, истә түгел,
Үткәннәрдә генә була ала.

Карлар күмгән күпме сукмакны,
Кабатланып күпме вакытлар.
Гомер озынлыгы кыска түгел,
Хәзер никтер, менә вакыт тар.

Үтелгәннәр генә безнеке бит,
Калганнары була хыяллар.
Насыйп була алмый калганы,
Язмышларга күчми хыялдан

Әллә, ниләр уйлап, язып була,
Ә чынбарлык барсын төзәтә.
Әллә ничек безнең яшәүләрне,
Кемнәрдер бит җирдә күзәтә.

Язларда мин аяк баскан,
Тәүге тапкыр җир өстенә.
Аңламыйча яз икәнен…
Булганмын шул бик кечкенә.

Яз малае шуңада мин,
Язлар якын күңелгә.
Хисләр hаман язлар кебек,
Ята күңел түрендә.

Иң беренче сулышымда,
Булган язлар hавасы.
Шул язлардан насыйп булып,
Язмыш юлын саласы.