Рузил Фазлыев - Хатлар язам. Шигырь. Том 5. Стихи

Хатлар язам хәзер киләчәккә,
Үткәннәрдән hәмдә бүгеннән.
Теләнмәгән бәлки теләкләрне,
Табып алып күңел түреннән.

Күпме сүзләр инде онытылган,
Күпме хисләр инде сүнгәннәр.
Булганнары озын гомер буе,
Гел озатып безне килгәннәр…

Күпме калганнары әйтә алмыйча,
Ни сәбәптән калып тыелып…
Онытмаслык була алганнары,
Күңелләрдә кала уелып…

Күпме сүзләр кала әйтелмәгән,
Ихласлары бәлки ялганы…
Беленмичә, уйда хыялларда,
Серләр генә булып калганы.

Хатлар язам хәтер төпләреннән,
Сайлап алып җылы булганын..
Хатлар укыганда, уйланганда,
Күңелләрнең тула торганын.

Булсын әле, саклансыннар алар,
Кабат кабат, укый алырлык…
Якыннарың булсын бу тормышта,
Сагынырлык… хатлар язырлык.

Уйланмыйча яшәп булмый инде,
Фикерләгез, диеп язылган.
Акыл белән яши алган чакта,
Дөрес юллар hәрчак табылган…

Тормыш юлын hәркем үтә үзенчә,
Аңлаганча, үзе белгәнчә…
Җитәкләшеп хыяллары белән,
Юлларыннан язмыш биргәнчә…

Аңлар өчен бөтен гомерләр аз,
Яшәр өчен барын фикерләп…
Язмышныңда кысалары булла,
Ялгыш була йөрү «иркенләп».

Тәңгәл килми уйлар hәм хыяллар…
Чынбарлыкның кырыс кануны.
«Яшәп калыйк» – әле дигән булып,
Җилбәзәклек белән баруны.

Үткәннәрне кайчак уйлау кирәк,
Калган булса кайбер бурычлар…
Ак караны бутап яшәгәндә,
Язмыш юлы әле «борычлар»…

Туып үсеп киткән җирем,
Авылым булган минем.
Тормыш юллары башында,
Чәчкән hәм сөргән җирем.

Хәтирәләр хәзер инде…
Шушында аның башлары.
Тимер мичтә, чүлмәгендә,
Пешкән тәмле ашлары.

Барысыда истә кебек…
Авылның hәр кешесе…
Инде бездән киткәннәре…
Өлкәннәре… кечесе.

Һәр вакыйга – үзе тарих,
Тотып китап язырлык…
Ә кылынган ялгышлардан,
Мәңге сабак алырлык…

Кемнәр белән очрашылган,
Сөйләшенгән, күренгән…
Кемнәрнедер табып була,
Һәрчак күңел түреннән…

Һәркемнең дә үз уйлары,
Һәркем саклый серләрен…
Нигә барысын яшерергә,
Яздым әле түзмәдем…

Балачакның кышкы бураны,
Көрткә күмгән авыл урамын…
Дөньяларны онытып аунаганда,
Таулар шома, ул чак булганын.

Ул бураннар безне, ул вакытта,
Урамнарга әллә чакырган…
Чана тартып тауга барган чакта,
Юллар салып, урам чатыннан.

Шуңа алар истә сакланганда,
Бураннарда, булгач урамда…
Ул вакытлар шуна искә төшә,
Буран белән, бергә булганга.

Ул вакытның бураннарыда бит,
Шул ук җиле, шул ук карлары…
Нигә шулай искә төшә микән,
Балачакта булып калганы…

Бураннары бәлки сәбәп кенә,
Үткәннәрне искә алырга…
Бураннарда якын була алган,
Балачаклар, истә калырга…

Ярый әле, тагын кышлар килде,
Бүген тагын – менә буранлады…
Буран инде, бүген башка кебек,
Бала чактагыдай булалмады…

Сәләм алам кебек үткәннәрдән,
Сәләм кебек булсын язганнар.
Теләк иде-барытапшырырга,
Сәләм алып ерак язлардан…

Сәләм булсын барлык язылганнар,
Җавап булыр, укый алганнан.
Кайнар сәләм кебек кабул итәм,
Һәр язганны укып барганнан.

Җылы хисләр булып барып җитсен,
Әллә ниләр уйлап язганым.
Ул хисләрне миңа җибәргәндәй,
Әллә кайда калган язларым…

Сәләм кебек булсын әйткән сүзләр,
Акыл түгел, бары фикерләр…
Әйтәлсаңда, инде әйтмәсәңдә,
Гомерләр бит барыбер үтерләр.

Әллә язлар шулай искә төшә,
Көзе шулай әллә төрткәли…
Бушатырга кушып күңелдәне,
Үзе бушаганын көтмә ди…

Хыялларга артык бирелмичә,
Мин тапшырам бары булганны.
Әйтеп булмый барсын бергә җыеп,
Күңелләргә кереп тулганны…

Исемсез хатлар киләләр,
Бигерәк күп алар ват сапта,
Таратабыз башка кешеләргә,
Ниләр күрсәк, ниләр тапсакта…

Әллә дөрес, әллә ялган анда,
Авторлары никтер язылмый…
Гайбәт кебек була ул язмалар,
Анонимга хуҗа табылмый.