Рузил Фазлыев - 2020 нче ел. Шигырь. Том 4. Стихи

Без җылыга мохтаҗ hәрвакытта,
Җылы кирәк безнең күңелгә.
Җан җылысы күңел җылысыннан,
Бозлар эри кайчак күңелдә…

Күңелләрдә туган җан җылысы,
Барып җитә ала hәркемгә…
Тоя алып күңел җылыларын,
Яши алып булсын hәркөндә.

Язмыш юлларыңның башы гына,
Ялгышларга зинhар юлыкма.
Ашыктырса кайчак хыялларың,
Чын күңелдән хисләр булыпта.

Ялган хисләр, озак яши алмый,
Бик тиз генә чынга ашыпта…
Күңелеңне тыңлап кара башта,
Упкыннарга, иртә ашыкма…

Алда көтә тормыш сынаулары,
Канатларың булсын кагарлык.
Юлда, юлдаш булсын ышанычлы,
Бәхет юлын бергә табарлык…

Күңелләр бит көтә могьҗизәләр,
Кайвакытта бик тиз алдана…
Бүгенгеләр алар артта кала,
Яшәү кирәк карап алгада…

Язмыш юлы ялгышларың аша,
Упкыннарга алып бармасын…
Үтә алган дөрес сукмакларны,
Бәхет юлларына ялгасын…

Юллар үтсен, хәтерләрдә калып,
Сагынырлык истә калырлып.
Упкыннардан ерак була алып,
Язмыш юлларыннар барырлык

Суга килә коеларга,
Чиләкләр көянтәдә…
Башкасына кыюлык юк,
Карашлар иярсәдә…

Күңелдә уянган хисләргә,
Ирек куярга баздым.
Өйдә утырып ялгызым,
Шигырь юллары яздым.

Үткән чактса урамнардан,
Безнен өй турларыннан…
Өмет – караш озатсада,
Шулардан узмаганнар.

Кайта судан матур атлап,
Мин эзләреннән барам.
Сөйкемле атлауларына,
Карап омсынып калам.

Әллә борылып карады…
Серле карашы белән…
Күзләвемне тәрәзә аша,
Карап торганны белгән…

Тойдым шунда күңелемдә,
Олы хиснең ләззәтен.
Шушы булгандыр беренче,
Оялчан мәхәббәтем…

Карлы яңгырларда явып үтте,
Тәрәзләр туңа, бозлана…
Салкын җиле исә кыш аеның,
Болытлардан күкләр шомлана.

Салкын сулышларын биткә өреп,
Суык колакларны «кыздыра».
Кар өстендә калган яфракларны,
Җил күтәреп алып туздыра.

Кышкы җилләр салкын булалар шул,
Үзәкләргә үтә алырлык.
Шуңа көтәбездә язны, җәйне,
Кышлар булгач туңып калырлык.

Көз яңгыры, кышның суыклары,
Тормышларның гади сынавы.
Берәү өчен сизелмичә үтсә,
Икенченең йөрәк елавы…

Җәберләми язмыш берәүнедә,
Бар кешегә шартлар бер тигез,
Барыбызга тормыш төзү өчен,
Җир исемле, олы бер нигез.

Әзер нигезләргә без киләбез,
Әзер безгә тәртип кануннар.
Кылып бары кушкан гамәлләрне,
Шөкер була алып барыннан.

Хисап өчен уйланырга вакыт,
Төзәтергә мөмкин булганны.
Бушатырга хәтер капчыкларын,
Кирәкмәгән белән тулганны.

Үткән язмыш – хисап кенәгәсе,
Барысыда төгәл язылган…
Төрле гaмәлләрең кылынганнар,
Кылган чакта сәбәп табылган…

Бетмәс кебек мәктәп елларыда,
Имтиханга килеп җителә…
Үтә авыр гыйлем алулары,
Гыйлем җыеп алга кителә…

Үпкәләүләр авыр чирдәй,
Йөрәк ярасын ачар…
Мондый авыру килә икән,
Салкын тиюдән начар…

Үпкәләтү, үпкәләүләр,
Янган чагы гомернең…
Жылылары беткән кебек,
Учакның… hәм күңелнең.

Тормышта булган ялгышны,
Төзәтү кирәк тизерәк…
Тыныч күңел белән төнен,
Йоклар өчен изерәп…

Әдәм баласы дөньяда…
Мәшәкатьләр ник эзли.
Исрафка үткән вакытлар,
«Төзәт» – дип, кире килми…

Сүзләр әйтү хәзер бигрәк җиңел,
Газетага түгел язасы…
Башка килгән бөтен уйларыңны,
Интернетка гына саласы…