Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

Няўжо хапае ежы нам?
Няўжо хапае волі нам?
I кожны з нас дагледжаны?
I кожны задаволены?

Няма ніякай радасці,
Няма ніякай роўнасці
Ад нашай талерантнасці,
Ад нашай памяркоўнасці.

I гонар наш раздушаны,
Даведзены да крайнасці
У ціхай раўнадушнасці,
У хітрай прывыкальнасці.

I халуі з падлізамі
Сягоння —
Трыумфатары...
Дык сціхніце пра лізінгі!
Дык сціхніце пра бартэры!

Пара ўжо нам прасіць падмогі:
Далёка светлы небасхіл,
А мы
Ці збіліся з дарогі,
Ці проста выбіліся з сіл.

Ці воля д'яблава сляпая
Нам затуманіла мазгі,
Ці, можа, ўдачы не хапае
I адракліся ўсе багі.

Куды ні глянь,
Пануе шэрасць,
Паўзе чыноўніцкая раць...
Так мала тых,
Хто ўмее сеяць!
Так многа тых,
Хто хоча жаць!..

О, як мне хочацца дадому!
Вам гэта цяжка і ўявіць.
Гатовы ля аэрадрому
Я шчанюком бяздомным выць.

Я стаць гатовы на калені
I слёзна ў неба папрасіць
Сыпнуць мне родных зорак жменю
I скінуць каню пагасціць.

Сню кмен духмяны за платамі,
У росах ранішніх траву...
Прачнуся,
Сам сябе пытаю:
— Няўжо я ўсё яшчэ жыву?..

Калі на сцежку наплыве туман,
Усё ўва мне ўстрывожана бунтуе.
Ці глуха хвалю коціць акіян,
Ці зашуміць пад цёплым ветрам туя.

А недзе ж звонка булькае ручай,
Гарэзнасці і прахалоды повен.
Каб мог я дакрычацца, —
Закрычаў.
Каб мог даплысці —
Змайстраваў бы човен.

Ды так далёка мой любімы кут,
Чый лёгкі сон мая душа вартуе,
Куды вярнуцца хочацца...
А тут —
Ракоча хваля і шапоча туя...

Няўжо я буду дома?
Божа мой,
Як доўга-доўга марыў я аб гэтым:
Злавіць сняжынку вуснамі зімой
I назбіраць суніц у жменьку летам.

Збяруцца зноў адданыя сябры,
3 кім разам быў і ў радасці, і ў горы.
Зязюля закукуе мне ў бары.
Ускінецца касцёр на касагоры.

Мы будзем смажыць сала на агні,
Цягаючы ламачча з буралома,
I радасна маўчаць у цішыні,
Бо мне не трэба слоў,
Калі я дома...

Вы чаго спяшаецеся ўпрочкі,
Вас чаго так ветрам аднясло,
Ясньш асеннія дзянёчкі,
Позняе апошняе цяпло?

Хіба прасушылі вы тарпы ўсе,
Хіба ўсю смугу прагналі з ніў?
Я ж яшчэ прастору не напіўся.
Я яшчэ гарачы пыл не змыў.

Вы,
Нібы навыперадкі з летам,
Прамільгнулі ўмомант між прысад...
Можа б, я пабег за вамі следам,
Толькі ці ж вярнуся я назад?..

У затоенай цемры начной
Нізкі бераг праглядвае злёгку
I пагойдвае хваляй рачной
У трысці прыхаваную лодку.

Навакол мяне ціша і змрок.
Як я з прыстані цёмнай адчалю?
Кожны шолах глухі,
Кожны крок
Набліжае мяне да адчаю.

Зрэдку плёхае рыба ў рацэ.
Вісне нізкае хмарнае неба.
I вясло халаднее ў руцэ...
Плысці трэба!

Полаччыны мілае аблічча.
Як пароль дзяцінства,
Кожны гук:
Над лугамі кнігаўка кігіча
I звініць пад хмаркамі жаўрук.

Думалася,
Гэтак будзе вечна,
Покуль ідха коціцца Дзвіна:
Каля хаты ластаўка шчабеча,
Цінькае сініца ля вакна.

А сягоння
Даўняю разорай
У нязвыклай цішыні іду.
Толькі недзе ў небе
Крача воран,
На душу скідаючы жуду.

Плыткая аглухлая Ушача
Мерыцца ўцячы за касагор...
Крача воран.
Чуеш,
Воран крача?
Да чаго б яно,
Браток Рыгор?..

Адранку ў лесе поўна грыбнікоў —
Прастор гудзе,
Нібы святочны хорам.
На ўсіх не тое што баравікоў,
Але не хопіць нават мухамораў.

Вялізны кош бязлітасна пусты.
Хоць бы карэньчык зрэзаны — навокал...
Усе палянкі,
Сцежкі
І кусты
Прасвечаны старанна
Хцівым вокам.

Але няма радовішча грыбоў,
Што высыпалі шчодра ва ўспаміне, —
Hi пад бярозай,
Hi каля дубоў,
Hi на прыгорку,
Hi ў балацявіне.

I толькі недзе ўжо на схіле дня,
Як ордэн за настойлівасць,
На ўзмежку
Шчасліўчык зможа стомлена падняць
Крамяную старую сыраежку.

Цёплай ноччу вераснёваю
Прымасціўся на сучок —
Казку новую высноўвае
Працавіты павучок.