Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

Каб мы ўсе не забывалі,
Як да светлага прычасця —
Да прадзедавых падвалін
Сэрцам стомленым прыпасці.

Не саромеліся ўскрыку
I скупой слязы гарачай,
Калі ў радасці вялікай
Ці ў бядзе
Душа заплача.

I каб выстаялі
Нават
Пад касмічнай перагрузкай
3 нашай доляй,
Нашай славай,
3 нашай мовай беларускай.

Паслухмяныя, мілыя дзеткі,
Акуратненькія, яку кіно.
Вас я ўсё ўспамінаю гэткіх,
Хоць і выраслі вы даўно.

Я ў сваёй мітусні і не ўгледзеў,
Як вы лёгка набралі разгон,
Маладыя мае суседзі,
Дзеці новых, няўтульных дзён.

Што ж вы сталі так хутка бякамі
I прыслужваеце рублю,
Засялілі горад сабакамі,
Утапталі кветкі ў зямлю?

Вундэркінды,
Акселераты —
Папрыладжваліся, аднак...
Дзе тут час,
Дзе тут мы вінаваты?..
Дзе тут заўтрашняй злыбеды знак?..

Калі твой першы шар
Улёгся ў лузе,
Уверх не ўскідвай трыумфальна кій,
Бо,
Нібы статак неслухмяны ўлузе,
Разбегліся шары ва ўсе бакі.

А твой супернік спадылба цікуе,
Праходжваецца моўчкі ля бартоў.
Ты здагадацца паспрабуй,
Якую
Паставіць пастку ён табе гатоў.

Узваж усё спрактыкаваным вокам,
Прыберажы галоўны свой удар
I ўверх ускінь свой кій,
Калі з прыцмокам
Улузу ляжа
Пераможны шар...

Як нам хочацца доўга жыць!
Як нам хочацца шмат пабачыць!..
А ўжо хваля да ног бяжыць,
Затаіўшыся па-сабачы.

І цямнее,
Як быццам хто ўкраў
На матулінай пскуці свечку.
I хаваецца за небакрай
Горад вечны
I мора вечнае.

Падкрадаецца са спіны,
Свой бязлітасны час вызначае
Хваля зай здрасці і маны,
Недаверу,
Бяссілля,
Адчаю...

Пены прывідны паясок.
Як прыбой,
Гамана салонная...
I ля вуснаў —
Пясок,
Пясок
I вада,
Як сляза,
Салёная...

На Палессе
Па сотнях дарог
Пакацілася сонца кола...
Што ж для нас ты сябе не збярог,
Мі-ко-ла?!

Каля шляхоў гаі палаюць жоўта.
Між лужынаў пятляе каляя...
Як добра,
Што на свеце ёсць Крыжоўка
I хата прыдарожная мая!

Сюды я ад сталічнага бедламу
Употайкі спяшаюся ўдячы,
Каб адшукаць каля дзвярэй пад лавай
Да адзіноты роздумнай ключы.

Тут
Мой вясковы клопат вечаровы
Стамлёна абапёрся аб вушак,
I весела гараць у печы дровы,
I аж звініць ад цішыні ў вушах.

I не злуе мяне ўжо вокрык нейчы,
Не кліча звадыяш у свой пакой.
Hi вэрхалу няма,
Hi калатнечы,
А толькі —
Вецер,
Неба
I спакой.

Забылася заморская вандроўка.
Не сыкае трывога,
Як змяя...
Як добра,

Што на свеце ёсць Крыжоўка
I хата прыдарожная мая!..

Як вяртаешся дадому,
Сустракае і ўначы
Незабыты пах знаёмы,
Што не выветрыць нічым.

Удвары,
На падыходзе,
Вецер радасна дыхне
Свежым кропам,
Што ў гародзе,
I смалой,
Што на сцяне.

I павее ад паветкі
Сена звезенага дух.
I настой мядовы ў кветкі
Разліе суседні луг...
Выкідай з душы ўсе страхі,
Прыпыніся
I пастой,
Каб адчуць,
Як домам пахне,
Пахне роднаю зямлёй...

Яны прыйшлі з сялянскіх хат
I звычак гарадскіх не мелі —
Паэт затурканы
I кат,
Што быў заўсёды пры партфелі.

Адзін
Узносіў да нябёс
Прысады родныя
I ўзгоркі.
Другі ж
Вярнуў ад вёскі нос
I кпіў з матулінай гаворкі.

Іх сцежкі розныя вялі,
I розныя манілі былі.
Яны сустрэліся,
Калі
Іх па суседству пасялілі.

Паэт
Прывёў сваіх сяброў,
Спяваў
I рагатаў без меры.
А кат
Стаіўся між муроў,
Надзейна зачыніўшы дзверы.

Паэт
Чытаў пра шум атаў,
Пра кветкі,
Што цвітуць усюды.
А кат
У гэты час шаптаў
Свае смяротныя прысуды.

Паэт захмелены
Дзяўчат
Прыводзіў вечарамі ў госці.
I кожны раз
Паэту
Кат
3 тупой нянавісцю зайздросціў.

Ён быў гатоў маліцца сам
На вусны юныя і косы.
I на паэта
Зноў пісаў
Да самай раніцы даносы.

I ледзь стрымаў шчаслівы крык,
Калі даведаўся пра тэта —
Што сэрца
Ад згрызот і крыўд
Спынілася ў грудзях паэта.