Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

Што ж такое дзееца на свеце? —
Здрада,
Як жыла,
Так і жыве
I вандруе весела ў карэце
3 залатым вянцом на галаве.

Ёй натхнёна ў бубны б'юць музыкі.
Ёй нясуць букеты гваздзікоў.
Разявакі,
Як на фэст вялікі,
Да яе бягуць з усіх бакоў.

У карэце,
Гружанай мяхамі,
Здрада ў свет імчыцца нацянькі,
і смяецца,
I рукой махае,
Раскідае шчодра медзякі.

Праляцела паўз натоўп імгненна,
Знікла з пылам за тарой крутой...
I стаіць наводшыбе
Сумленнасць,
Што ідзе па свеце пехатой...

Паўз пералескі,
У паўдзённым пыле
Кіруемся з гравійкі на шашу.
Усё,
Што трэба,
Мы з табой купілі
I нетаропка едзем з кірмашу.

Не тузаем апушчаныя лейцы
I не вядзём старых пустых размоў.
Хай воз наш і няпоўны,
Ды не ўлегцы
Вяртаемся,
Стамлёныя,
Дамоў.

Далёка ззаду
Засталіся зыкі
Гандлярак,
Што крычаць на ўсе лады.
Чутно,
Што ўсё стараюцца музыкі.
Але ўжо не для нас —
Для маладых...

Прайшла, мінула маладосць.
Патушана агнёўе.
I мудрасць ёсць,
I хата ёсць,
Але няма здароўя.

I лёс ужо не б'е пад дых,
Не сыпле соль пагарды.
Але памкненняў маладых
Няма і за мільярды.

Прыгнута клопатам спіна.
Не спакушае брага...
Жыццём аплочаны спаўна
I воля,
I павага.

I колецца грахоў асцё.
I сэрца цісне стома...
Так і павінна быць усё.
Хоць і шкада,
Вядома...

Так бела за вакном,
Аж адбірае вочы.
Так ціха за вакном,
Як у дзіцячым сне.
На дрэвы і платы,
На сцежкі
Пасля ночы
Лёг
Мяккі і густы
Нячутны
Першы снег.

Па ім яшчэ
Ўдвары
Дзятва не прабягала.
I сад
Яшчэ не строс
Яго
3 галін сваіх.
Ён ахінуў зямлю
Пушыстым пакрывалам
Інавакольны свет
Загадкава заціх.

Надыхацца хачу
Гаю чай цішынёю,
Як найдаўжэй
Пабыць
У мройнай чысціні...
Дык дай сваю руку
I пасядзі са мною.
I хоць на міг
Вакно
Шырока расчыні!..

Калі з начных дарог прыходзіш
У бацькаў двор
Пасля бяды,
3 вадой крынічнаю калодзеж
Цябе сустрэне
Як заўжды.

I сонца выкаціць з-за гаю
Сваё чырвонае ядро.
I з неба зорка,
Хоць якая,
Зляціць у поўнае вядро.

Дык не дазволь,
Каб нехта іншы,
Хто пот не ліў
I гразь не тоўк,
Аб зорку вусны апаліўшы,
Зрабіў тут ранішні глыток...

Лугавіны.
Баравіны.
Дым асенняга кастра.
Журавіны.
Журавіны.
Жураўліная пара.

Зажурыліся рабіны
Каля голага бугра:
За вясновыя правіны
Чырванець прыйшла пара.

Віскатлівыя драбіны
Сонца вывезлі з двара...
Павуціны.
Журавіны.
Жураўліная пара.

Гэта так —
Мы ўсе там будзем.
Ну а тут
За шлях зямны
Богу дзякую
I людзям,
Што былі са мной яны

На парозе
I ў дарозе,
У застоллі
I ў бядзе,
I ў маёй жыццёвай прозе
Не падводзілі нідзе.

I ў мяне ўсяляк бывала,
Ды сказаць я не магу,
Што было мне ласкі мала,
Што я ў некага ў даўгу.

Я рупліўцам Беларусі
Давяраўся,
Як братам.
I таму я не баюся
3 імі ўбачыцца і там.

Да скону
Я б шчаслівы быў бясконца,
Каб на зямлі для ўсіх хапала сонца,
Каб кожнаму аддадзена была
Яго часцінка дзённага цяпла,
Каб ні на міг
Hi па чыім хаценні
Нідзе
Святла не засланялі цені.

Ды не бывае шчасця без памаркі.
I ўжо на неба
Выплываюць хмаркі,
I вецер іх збірае ў чараду,
Пагрозна гоніць цёмную граду,
I ўсё вакол імгненна спахмурнела,
I прыцемак насунуўся нясмела...

Чым я магу святлу дапамагчы,
Як адвяду халодны цень начы?
Hi ветру і ні хмар я не ўтаймую,
Да сонца не знайду сцягу прамую —
Хіба што толькі промень выпадковы
Схаваю ў выпакутваныя словы,
Каб перад тым,
Як грукне ў дзверы смерць,
Хаця б адну душу паспець сагрэць...

Мы ўсе праходзім поўны круг жыцця
Ад першых слёз
Да сціхлага дыхання,
Адпіўшы чашу хмельнага кахання,
Адчуўшы колкі холад забыцця.

У ранішняга неба на віду
Прымаем мы,
Што нам наканавана, —
Разгульную віхуру карнавала
Ці будных спраў валовую хаду.