Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

Ад пяшчоты хмялеў,
Блытаў яву і казку.
Ад спалоху смялеў
I хаваў сваю ласку.

Маё сэрца
Без сіл
Біла ў грудзі адчайна.
I свяціў небасхіл
Мне тваімі вачамі.

Быў гатовы
Да ног
Малітоўна прыпасці
I паверыць не мог
У няўлоўнае шчасце.

Што ты непастаянная такая,
Мне плётак пра цябе панаплялі.
А я цябе,
Як і кахаў,
Кахаю
Так,
Як ніхто не ўмее на зямлі.

Ты да маіх нясмелых слоў глухая.
Прызнанні скласці іншыя змаглі.
А я цябе,
Як і кахаў,
Кахаю
Так,
Як ніхто не ўмее на зямлі.

Напэўна,
Доля горкая, ліхая
Нас не звядзе,
Малі ці не малі.
А я цябе,
Як і кахаў,
Кахаю
Так,
Як ніхто не ўмее на зямлі.

Найвышэйшыя сілы
Нашы зоркі звялі
На святым небасхіле
I на грэшнай зямлі.

I сцяжынкаю зорнай
Лёсы побач пайшлі
I па небе прасторным,
I па цеснай зямлі.

Нам ніколі замнога
Не было на дваіх
Hi кахання зямнога,
Hi трывог незямных.

I жыцця прыбаўляе
Незычліўцам на зло
Таямніца былая —
Нашых зорак святло.

Як на сэрца ляжа горыч,
Пацямнеюць дні мае,
Дык цябе са мною поруч
Мне так часта не стае.

Я зусім не папракаю.
Проста я цябе прашу:
Клапатлівымі рукамі
Прытулі маю душу.

Паміж здрайцаў і прыблудаў
Захіні мяне ямчэй
Ад бязлітасных прысудаў,
Ад зайздрослівых вачэй.

I не дай з душы ўспаміну
Адляцець у сіняву.
I тады я не загіну.
I тады я аджыву.

Кожны раз вясна-красна
Сумны свет раскоўвае.
Ды сапраўдная вясна
Толькі ў нас —
Вясковая.

Тут
Журбу страсае лес
Шатамі намоклымі.
Тут
Такі пахучы бэз
У дзяўчат пад вокнамі.

Тут
У кожнай хаце кут
3 цешчамі нядрэмнымі.
Тут
Чаромху валакуць
Цэлымі бярэмамі.

Тут
Кляновік на сталы
Жонкі ставяць ранкамі.
I да вечара
Буслы
Кружаць над буслянкамі.

Кум на кумку
Адцямна
Салаўёў нацкоўвае...
Вось такая ў нас вясна —
Хмельная,
Вясковая.

Я раней задумваўся не часта
У штодзённай мітусні зямной:
А ці ёсць яно —
Людское шчасце,
Ці было яно калі са мной?

Меў, здаецца, я і хлеб і сала,
Роўным быў сярод гаспадароў.
Толькі вось часамі не хапала
Волі,
Грошай,
Ласкі
I сяброў.

3 нядобразычліўцамі спрачаўся,
Да высокіх спраў шукаў дарог,
А ці бачыў хоць здалёку шчасце,
Так я і не ўведаў,
Далібог.

А цяпер для шчасця мне даволі —
Каб пяро не выпадала з рук,
I ля ног шумела жытам поле,
I звінеў над галавой жаўрук.

Відаць, і супакоіцца пара.
Ужо нахваляваўся дастаткова.
I золата нясказанага слова
Не лепш няшчырай згоды серабра.

Стаміўся ў лабірынтах калатні,
Заблытаўся ў сілках чужой інгрыгі.
I засталіся мне
Сябры ды кнігі,
Ды адзіноты споведныя дні.

Наперадзе —
Бясконцы шлях глухі,
Што ўдачы і нажытку не пазычыць.
I праўды мне нямаў каго пазычыць.
I нечым расплаціцца за грахі...

Даруйце людзям таленавітым
Дзівацтвы,
Выдумку
I віно.
Ім за будзённасцю
I за бытам
Жыццё,
Нябачнае нам,
Відно.

Душой наіўнаю і раскутай
Яны адчулі раней за нас
I невядомыя нам пакуты,
I незнаёмы далёкі час.

Іх летуценнем
I азарэннем
Мы адкрываем дабро і зло:
Што ўсе лічылі пустым вярзеннем
Высокай ісіднаю ўзышло...

Дык не цягніце
Галля бярэмы
У той касцёр,
Што ля іхніх ног.
Грахі даруйце ім.
Недарэмна
Ім падарыў сваю ласку
Бог.

Які б нам лес ні выпаў горкі,
Стрываць патрэбна ўсё ў жыцці
I на святло высокай зоркі,
Не наракаючы, ісці.

На зло туманам і аблокам,
Узняць свой твар у вышыню,
Шукаючы бяссонным вокам
Крупінку боскага агню.

Паўзці,
Прастуючы без стомы,
Без хлеба нават і вады,
Праз гушчары і бураломы,
Праз багавінне і груды.

Ад злямчанай травы пажухлай,
Ад высахлых пахілых верб,
Каб толькі зорка не патухла,
Уверх карабкацца,
Уверх.

I ўрэшце,
Дыхаючы ледзьве,
Дапасці да крутой гары,
Упасці
I шчасліва ўгледзець,
Што зоркаўсё-такі гарыць...