Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

I няма чаго дзяліць адчайна
Hi крыніц,
Hi навальніц,
Hi слёз.
Стала боскаю зямная тайна,
Што тугім вузлом звязала лёс.

Што ж яшчэ
У гэтым свеце чорным
Можа нас з'яднаць і зберагчы
Разам з лесам,
Разам з небам зорным,
3 вогнішчам ля возера ўначы?..

***

Ты снішся мне,
Далёкая такая,
Як незваротнай маладосці знак.
Я зноў цябе здарожана гукаю
I дагукацца не магу ніяк.

Шукаю нашы даўнія сцяжыны,
Што зараслі высокаю травой.
I колецца мне кожны куст ажыны
Маёй віной.
А можа, і тваёй.

Hi злоснага дакору,
Hi праклёну,
Hi рэўнасці ў маёй душы няма...
Маўчаць табой пасаджаныя клёны.
I стыне на губах тваё імя.

***

Абцалую цябе,
Абшапчу,
Адагрэю,
Не пушчу ні на міг
У сівую зіму.
Над вяршынямі сосен,
Над вольным палётам барэю
На далонях прызнання
Да Бога самога ўзніму.

Я не дам табе слова сказаць —
Я ўсе іх разгадаю.
Я на вуснах тваіх
Прачытаю найлепшы свой верш.
Над шляхамі і снамі,
Над песнямі і над гадамі
Ты,
Як месячык ясны,
У казку маю паплывеш.

А на грэшнай зямлі
Мы прысядзем пад яблыняй белай, —
Я ўсе кветкі і травы
Пакладу табе моўчкі да ног,
Аднязнанага шчасця,
Ад удачы сваёй захмялелы,
Малады і наіўны,
I твой раб,
I твой бог...

***

Даўно забыў юначыя спакусы,
Вясновы шал,
Асеннюю тугу,
А вось забыць твае сухія вусны
I шэпат твой гарачы
Не магу.
Калі тваё наструненае цела
Цягнулася нястрымна да майго,
I ўсё ўва мне спявала і трымцела,
В кроў паліў рашучасці агонь,
I мне чаромхаю лясною пахлі
Распушчаныя валасы твае...

Дыхне ўспамін —
Як прысак неачахлы,
Мне гэта ўсё зноў сэрца саграе...

***

Патушы ў сваёй душы нянавісць,
Запалі ў сваёй душы любоў.
Чорныя часы бываюць нават
У бязгрэшных белых галубоў.

Роспачнасць і ім ламае крылле,
Кідае бязлітасна на брук.
Пазнавата мы з табой адкрылі,
Што няма кахання без разлук.

Верылі мы доўга, што заўсёды
Будзе з намі наш шчаслівы час,
Што расчараванні і нязгоды
Існуюць на свеце не для нас.

I прыгадваць сёння не дарэчы
Боль ранейшы і папрок любы...
Вунь і ў галубоў бываюць спрэчкі.
Ну а мы ж з табой — не галубы...

***

Твая прысутнасць у гэтым свеце
Дае стамлёнай душы надзею,
Што я спаймаю блакітньі вецер,
Што я аднойчы памаладзею.

I хай сустрэцца не давядзецца,
I хай не спраўдзіцца мара тая, —
Твая прысутнасць у гэтым свеце
Мяне ў юнацтва маё вяртае.

Не маладое шаленства мая
I не спайманы блакітны вецер —
Мяне на грэшнай зямлі трымае
Твая прысутнасць у гэтым свеце.

***

Калі на раздарожжах крыжавых
Дагоняць і мяне чужыя коні,
— Перажыві мяне,
Перажыві! —
Я папрашу каханую спакойна.

Хоць вусны зачарсцвеюць ад крыві
I мне ніхго не забінтуе раны,
— Перажыві мяне,
Перажыві! —
Як запавет,
Я прашапчу каханай.

Нявесела ўсміхнуся:
— Сэ ля ві, —
I апушчуся на прывялы верас.
— Перажыві мяне,
Перажыві! —
Я папрашу каханую яшчэ раз.

***

Тонкая рабіна,
Што ж ты нарабіла?
Лёгкаю хусцінкай
Мне акно закрыла.

Свет мне засланіла
Пышнымі лістамі.
Калі пойдзе мілы,
Мне махаць не стане.

Не зірне з паклонам
На маё аконца.
Ты зялёнай кронай
Патушыла сонца.

Як сустрэцца з любым
Думаю нясмела.
Ты ж таксама з дубам
Разам быць хацела...

***

Я толькі аднаго жадаю,
Каб
Закрасавала ніва маладая.
Я вам,
Сваім нашчадкам,
Пакідаю
Маю Радзіму —
Свой адзіны скарб,

Вы дыхайце маёю збажыной,
Глядзіце ў поўдзень
На мае аблокі.
Хоць я для вас загадкава далёкі,
Я буду з вамі.
Побач.
За спіной.

Я не прыйду на зыркі ваш агонь
Hi буркуном старым,
Hi скандалістам.
Я проста
Ападу кляновым лістам
На маладую цёплую далонь...

***

Я даўно жыву не па Карану:
П'ю жыццё,
Нібыта д'яблаў трунак.
Кожная зіма —
Як пакаранне.
Кожная вясна —
Як падарунак.

Я зусім не супраць гэткай долі
3 познім громам
I з паводкай ранняй.
Хоць грахоў і не пераадолеў,
А не маю ў сэрцы шкадавання.