Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

Не разарве ніхто бясконцы круг,
Не перапыніць торную дарогу...
I мы павінны быць удзячны Богу
За гэты вечны, хуткацечны pyx...

Чакання час паўзе старым смаўжом.
Без шумнай грамады
I без прыстанку,
Пад дробным надакучлівым дажджом
Стаю адзін на восеньскім паўстанку.

Ну што ж,
Калі я ад жыцця адстаў,
Нямодны,
I нямоглы,
I нягеглы.
Адгрукатаў па рэйках мой састаў,
I ўдаль вагоны весела прабеглі.

Лісты злятаюць на мае сляды.
Ля ног маіх —
і хлюпатна,
I чорна...

Дарэмна так спяшаўся я сюды —
Былы расклад перамяніўся ўчора...

Асенні лес маўчыць,
Як земляроб стамлёны.
Пра што казаць,
Калі паніклі кроны,
А ля камлёў — апалыя лісты,
Калі на ўзлесках голых
Вецер свішча,
I выстыла пустое такавішча,
I павуцінне легла на кусты?

Паляны адцвілі,
Як быццам пастарэлі.
Замоўклі птушак ранішнія трэлі.
I вожыкі схаваліся...
Ну што ж?..
Ды хочацца і мне
Яшчэ хоць зрэдку
Натрапіць на нявыцвілую кветку
I перабыць пад хвояй
Цёплы дождж.

Ды гэты свет
Ніяк не пераробіш.
Ілес задумаўся,
Як пасівелы пробашч,
Сукном змяняе лёгкую парчу.
Ён бачыць ужо блізкую завею...
I я яго так добра разумею.
I я таксама стомлена маўчу.

Ну што,
Неўтаймаваны мой сябрук,
Каштанамі гады ляцяць на брук
I падае на сумнае чало
Чупрыны пасівелае крыло?

А так нядаўна,
Родны мой,
Было —
Ажно гуло
Цымбаламі сяло
І да чупрыны
Ў прыцемку садка
Цягнулася дзявочая рука.

Мінула,
Адплыло
I адцвіло.
I ўсё ж трымае
Памяці сіло
Зусім не попел —
Толькі лёгкі дым
Таго,
Што знікла
3 часам маладым.

Не,
Мы яшчэ з табой
Не ўсё ўзялі
На гэтай грэшнай
Веснавой зямлі.
I калі ў сэрца ўдарыць крыгалом,
I мы яшчэ ўзмахнём сівым крылом.

Як абрынецца ў зялёных шатах
Квецені чаромхавай абвал,
Майскімі начамі
Сняць дзяўчаты
Тайны свой мужчынскі ідэал.

I да ix
Калі не прынц,
Дык рыцар
Скача на запыленым кані,
Каб насупраць весніц прыпыніцца
I спытаць дарогу ў цішыні...

Як трапеча ўзрушанае сэрца —
Аж да горла коціцца адчай:
Што калі ён міма пранясецца,
Нават не зірнуўшы з-за пляча?!

I ў сталіцах,
I ў суседніх сёлах,
На развілках тысячы шляхоў
Так ix мала,
Дужых і вясёлых,
Стройных і прыгожых жаніхоў!

Так нячаста выпадае дзіва
Між жартаўнікоў і запявал
Напаткаць аднойчы
Свой адзіны,
Свой зямны мужчынскі ідэал!..
I ніколі,

Аж да самай смерці,
Да завейных адзінокіх дзён,
3 запаветнай памяці
Не сцерці
Той вясновы, той чароўны сон...

Калі пад зорным купалам высокім
I для мяне журботны звон праб'е,
Адкінуўшы і крыўды, і папрокі,
Я зноў цябе паклічу да сябе.

I прыпаду ў апошнім парыванні
Да дарагіх халаднаватых рук:
«Даруй мне ўсе грахі,
Даруй каханне.
I вернасць старадаўнюю даруй.

Сагрэй хаця б усмешкаю слабою,
Пакінь мне пацалунак на ілбе.
Калі мы там сустрэнемся з табою,
Я зноў навекі выберу цябе...»

***

Я ніколі наш сад не забуду,
Дзе сінічкі ўзляталі гурбой,
Дзе, як вечнаму весняму цуду,
Мы дзівіліся бэзу з табой,
Дзе аддаў табе ў рукі пастронкі
Ад свайго залатога ярма,
Дзе свае запаветныя гронкі
Раніцой для цябе адламаў...

Тое ўсё —
Як задальняй гарою.
Ды, знябыўшы і сум, і бяду,
Я аднойчы
Асенняй парою
Да забытага бэзу прыйду.

Будзе мокры лісток целяпацца.
Будзе стынуць пад ветрам шчака.
Будуць доўга азяблыя пальцы
Маладую галінку шукаць...

***

Першым у вёсцы ў цябе пад вакном
Бэз загарэўся ліловым агнём.

Быццам бы лёг на знаёмы паркан
Ранішні дым ці вячэрні туман...

Горка ўздыхаюць суседкі твае,
Ранняя квецень ім спаць не дае.

Бэзавым водарам вецер прапах.
Бэзу пялёсткі ў цябе на губах...

***

Не судзі мяне залішне строга,
Ад дурных спакус не зберагай.
Нас паміраць
Доўгая дарoгa
I зялёны салаўіны гай.

Нам даўно з табою даспадобы
На дваіх разлітая туга,
Вогнішча,
I цёплы дожджык дробны,
I вясёлкі чыстая дуга.