Генадзь Бураўкін - Жураўліная пара

У цішы часінай светлаю
Цягне тоненькую ніць,
Каб пасля срабрыстай сеткаю
Зорку раннюю злавіць.

Марыць ён,
Нібы аб цудзе,
Як яна,
Прачнецца ледзь,
Каля лап ягоных будзе
Дзіўнай музыкай звінець.

Карычневага не люблю
Hi на палянах,
Hi ля плота,
Калі злятае на зямлю
Ужо аджылая лістота.

У завірусе залатой
Яно крадзецца непрыкметна
I нішчыць
Разам з чарнатой
Вясёлую раскошу лета.

Яно выстуджвае датла
Ружовыя кастры чабору.
I ў свеце менее святла.
I ў свеце менее прастору.

Услед старому жураўлю
Яно гразіцца сцюжай ранняй...
Кар ычне вага не люблю.
Яно —
Як метка вымірання.

Каля бяроз, таполяў і калінаў
За далягляд скіроўвае шаша...
Пасля Варшаў, Парыжаў і Берлінаў
У Глыбачку спяшаецца душа.

Ад плошчаў, сквераў, авеню і стрытаў
Ты паімчацца стрымгалоў гатоў
Да ўзмежкаў, крушняў, баравін і рытвін
I пачарнелых ад дажджоў платоў.

Засумаваў без сажалкі і рэчкі,
Без студні з камяністым цёмным дном,
Без шнура жыта і без поля грэчкі,
Без лугавых рамонкаў пад вакном.

Яшчэ ў вушах не ўспела сціхнуць скерца,
Гучаць салонных скрыпак галасы,
А ўжо табе жаўрук чаруе сэрца
I радасць дорыць ранні звон касы...

Здалёк цыгарка бацькі свеціць знічкай.
Бяжыць насустрач згорблены сусед...
Абмыеш вочы полацкай крынічкай —
I ўбачыш раптам іншым цэлы свет...

Я горка вінаваты,
Што рваўся так,
Прасцяк,
3 вясковай цеснай хаты
На гарадскі прасцяг.

Я так наіўна верыў,
Што толькі там
Знайду
У свет нязнаны дзверы —
На шчасце ці бяду.

Ну што ж —
Набыў вядомасць
I нейкі дабрабыт
I прыязджаў дадому
У госці ды ў грыбы.

Ішоў на луг нясмела,
Як нёс валун даўгоў.
I ўсё душа балела
Забытаю тугой.

I ўсё яе цягнула
На даўнія шляхі,
Да баравога гула
I ў цёмны сад глухі.

I ўсё яна шукала
Дзіцячы тайны след.
I ўсё было ёй мала
I згадак, і прыкмет.

Як быццам апраўдання
Хацела зноў і зноў
За боль расчаравання
I за нязбытнасць сноў...

Ды час мінаў —
Я марыў
Паехаць ад крыніц
Да плошчаў і бульвараў,
Да шэрых камяніц.

I зноў падслепавата
Мне пазіралі ўслед
Мая старая хата
I мой сівы сусед.

I рваў душу мне одум,
Што,
Як ні гамані,
Удрэва ёсць заўсёды
Не толькі карані...

Чакаю светлага наступства,
Як рэдкіх зорак уначы,
А навакол так многа глупства,
Хоць крыкам на ўвесь свет крычы.

Так многа хамства і паганства,
I балбатні,
I мітусні,
I п'янства дзікага,
I чванства,
I інтрыганства,
I хлусні...

I ўсё на самы верх імкнецца,
Да ўлады рвецца напрасткі,
У праўды вырывае лейцы
I страх наймае ў ямшчыкі...

Я ў гневе праведным згараю,
Бунтую ў нераце прычын,
А не магу ўсю гэту зграю
Хаця б на міг перамагчы...

Гэты свет, здаецца, збіўся з тропу:
Бляск рэкламы,
Мітульга машын...
Хочацца ўцячы хутчэй з натоўпу,
Адпачыць у векавой цішы.

Каб вакол —
Hi пляжаў,
Hi гатэляў,
Hi вакзалаў з шумнай мітуснёй,
Каб цябе
Hi радыё, ні тэле
He глушылі джазам і хлуснёй.

Дзе знайсці той астравок спакойны,
Той прытулак мудрай цішыні,
Дзе маўчаць
I зоркі,
I іконы
I праклёнаў не чуваць ані? ...

Ды навокал —
Крыкі і грымоты,
Танкі,
Самалёты,
Караблі...
I мы ўсё бліжэй да адзіноты —
Аж да той, апошняй,
Што ў зямлі...

Хоць навокал хамства расцвіло,
Не збірайце для душы атруту
I нікому не рабіце зло
Нават і ў адчайную мінуту.

Ворагу свайму ў труну не плюйце —
Ён ужо адваяваўся тут.
Хай ідзе ў апопші шлях па-людску.
Там яго чакае Страшны суд.

I якім бы ён ні быў увішным,
Як бы ні куражыўся сп'яна,
Там нарэшце
Перад Усявышнім
Ён за ўсё расплоціцца спаўна...

Так мне хочацца заўсёды,
Каб з фартунаю самою
Мы не толькі мелі згоду,
А жылі адной сям'ёю.

Каб сваю адметнасць неслі
Мы не толькі ў вымаўленні,
Перад матчынаю песняй
Стаўшы моўчкі на калені.