Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Не мяняй свой куток на прастору чужую,
У прасторы чужой птушка гнёзды не ўе.
Пі ваду са свайго вадазбору і тую,
Што цячэ дамавіта са студні твае.

I прагоніць вада і засмагу, і стому,
I ў чужыне па краі бацькоўскім тугу.
Кожны яблык сваю захавае аскому.
Як нікому, падзякуй таму ланцугу,

Што трымае цябе верадам невыводным,
Прывязаўшы да родных мясцінаў душу.
I напоіць вада тваю рызыку й одум.
Перадасць таямніцу спарыш спарышу.

Не верце ні лёсткам, ні брэху,
Шануйце душу ў праваце.
I мёртвым — будзьце для грэху,
Жывымі — для Бога, ў Хрысце.

Нячыстыя думкі і цела
Рыхтуюць цямніцу душы.
Зняверцу распуста ўсыцела
I горне, і шэпча: — Грашы!

Завершыць труна прастакута
Крывыя дарогі жыцця.
Душа да пакуты прыкута,
Заложніца веры — дзіця.

I сашчэпіць нячысцік зеўры,
I ўтравее сцяжына зла.
Дык адкіньма ўбок справы цемры,
Апранемся ў зброю святла.

Справы цемры — цёмныя справы,
Хто бярэцца за іх — таму
Напаткаецца лес каравы
I маною ўцемніць думу.

На святле крамянее голле,
На святло спадзяецца тло.
Як начлежнік цяпельца ў полі,
Свет хавае ў вачах святло.

Азёры ніяк не развесці вінамі —
Слабое віно любое.
Нікому нічога не будзьце віннымі,
Апроч узаемнай любові.

Дзяліцеся ласкі нячэрствай скібкаю,
Вы — госці ў гэтым застоллі.
I ваша жыццё, як лучына скіпкая,
Не ўгрэе нябеснай столі.

Прыйшлі, каб пайсці са сваёй таемнасцю.
Рухавы туман растане.
Дык хоць саміх сябе ўзаемнасцю
Сагрэйце на развітанне.

Потым прыходзіць туга-парадніца,
Астывае запал гарачы.
Радуйцеся з тымі, хто радуецца,
І плачце з тымі, хто плача.

Хмарнасцю і весялосць закрэсліцца,
I куццёю зробіцца груца.
Надзея — роспачы хрэсніца —
Да блакіту будзе гарнуцца.

Ветру дадзена поле выблукаць,
Плугу сказана гнаць разоры.
Небу плакаць — вачэй не выплакаць:
I праз хмары смяюцца зоры.

Дораг цень свой кожнаму дрэву,
Покуль ствол яго не струхнеў.
Упірлівасцю на дзень гневу
Сам сабе ты збіраеш гнеў.

I абрынецца гнеў Гасподні
Ля апошняй твае вярсты.
Будзе страх, як убор ісподні,
Палатнець на табе, як ты.

Загарыцца лісток барвяны
Недзе ля нахмураных хмар.
I за гнеў, табой назбіраны,
Атрымаеш, як сам ліхвяр.

Покуль пчол рупатлівых гуд не астыг,
Паўнавока смяяцца сотам.
Бог у непаслушэнстве замкнуў усіх,
Каб усіх памілаваць потым.

Паслушэнства ад подслуху неба йдзе.
Напачатку трэба самому
Пакіпець у бядзе, астыць у вадзе
I з чужымі прыбіцца дадому.

I на момант забыцца на вечны лёх,
I на мох, над глухой шгітою,
I пачуць, як душу адмыкае Бог,
Напаўняючы мілатою.

Хоць прысак у прыцемку не атух,
Халаднавата вуголлям галодным.
У незнаёмай мове моліцца дух,
Але застаецца розум халодным.

Халаднавата сэрцу ў мове чужой,
Нібыта ў неасвечаным храме,
Што поўніцца неабжытай імжой
I неўсвядомленымі дарамі.

Малітва на матчынай мове адна
Госпаду, зорам і ніцым лозам —
Усім зразумела будзе да дна,
I ўсцешыць, і разварушыць розум.

Спрадвечнасць не вымяраюць гадамі.
На небе трава забыцця не расце.
Бо як паміраюць усе ў Адаме,
Ажываюць гэтак усе ў Хрысце.

За грэх, што пайшоў ад Адама й Евы,
Нясе пакуту зямная плоць.
I як мяняюць убор свой дрэвы,
Мяняе паству сваю Гасподзь.

I адпаведна кожнаму ў чару
Рабу й анёлу — нальецца ўшчэрць
На тым Судзе, што вызначыць кару.
Апошні вораг знішчыцца — смерць.

Святло аж лілося ў Тварца з вачэй,
Ён свет тварыў, маладзілася праца.
Гарэлі іскрынкі святла зырчэй,
Ляцелі, каб зоркамі ў небе стацца.

I зоркі, як пчолы ў вуллі, загулі,
Аж зазвінелі далёкія высі.
I Бог загадаў ім свяціць зямлі,
Сабраў у сузор’і, каб не разбрыліся.

I светлага клопату ўсім стае,
I часу — любой праявіцца праяве.
У кожнага неба сузор’і свае,
Бо зорка ад зоркі розніцца ў славе.