Рыгор Барадулін: Евангелле ад Мамы

Да ісціны голай хоча дайсці
След нецярпення босы:
Зямля трымае нябёсы, а ці
Зямлю трымаюць нябёсы?

Праб’ецца трава з-пад лаўжоў глухіх,
Не згубіцца ў патароччы.
Не будзь мудрацом у вачах тваіх —
Што скажуць чужыя вочы?

Яны глядзяць на цябе калючэй,
Куды б ні ўцякаў далека.
Ды бачыць глыбей ад усіх вачэй
Адно ўсёбачнае вока.

Ваду дапытнасці пі з вясла,
Пыліся ў людскім абозе.
I аддаляйся халодна ад зла,
I шчыра Госпада бойся!

Хоць сплывае багацця дым,
Як рука яго ні трымае,
Сну вачам не давай тваім
I вейкам тваім жа — драмання.

Твой дачасна свет не імглі,
Не прыспешвай твой сон сцюдзёны.
Наляжышся яшчэ ў зямлі,
На зямлі дбай пра хлеб штодзённы.

Тамака жаль цябе не кране,
Не ўбрыкне золак белакапыты.
I наўрад ці ў сцюдзёным сне
Ты прыснішся сабе, забыты.

I бьла прамудрасць пры Гаспадары
I тады ўжо, як Ён з сутоння
Угрунтоўваў аблокі ўгары,
Мацаваў крыніцы прадоння.

У прамудрасці шмат было
Цеплыні, мілосці, спагады.
I Гаспадар не хмурыў чало,
I яшчэ не прачнуліся звады.

Свет святлом пачынаўся з тла
I хмялеў ён яснагалова.
I спачатку прамудрасць была —
I яна прамовіла слова.

Сэрца ведае гора свае душы,
I ў ягоную радасць не ўмяшацца чужому.
Як гнеў ні тушы, як страх ні глушы,
Адгукнецца душэўны нябеснаму грому.

Толькі сэрцу й даверыцца можа душа,
Разгавецца бядой, падзяліцца дакорам
Тым, што яблыкам выпаў з далоні каша
На зямлю, дзе начуе здарожаны сорам.

Радасць туліць шчаку да рукі цішыні,
Ад самой дабрыні атрымаўшы заруку.
Сэрцу хочацца быць, як у крэўнай радні,
У душы на паслугах да апошняга груку.

У вясну вадаспадам абрынуцца хоча раўчак.
Прагне рунь вымлець у непарушшы.
Чыстыя ўсе шляхі чалавека ў яго вачах,
Але Госпад узважвае душы.

А спакуса не спіць, і грузнее душа ад грахоў.
Знічкі мрояў падаюць з перапуду.
I шукае душа ад падступнай будзённасці схоў,
Верачы дабравокаму цуду.

На вагу заклапочаны Госпад душу пакладзе,
Ад людское знявагі цяжкую.
І які ей вырак спадзе на Страшным судзе,
3 ім душа на зямлі давякуе.

Страх ступае па сэрцы, як мядзведзь па ламу.
Страшна абразе ўбачыць позірк пашаны.
Ліхадзей шукае толькі зла, і таму
Будзе жорсткі анёл да яго пасланы.

Будзе жорсткі анёл праводзіць яго да труны
Каб не ашукаўся раптам анёл ласкавы.
Дрэва цярпення абдзёртае да карыны,
Ліст апошні асыпле на балючыя травы.

Будзе жорсткі анёл перакідвацца груганом,
Загусцее святло, і цемрыва парадзее.
Бур’яном старым ды сырым палыном
Зарастуць халады, як сляды ліхадзея.

Сонцу кланяецца каравай.
Змрок не любіць самаадрачэння.
Ісціну купі й не прадавай
Розуму, прамудрасці й вучэння.

Ды не кожны ісціну купіць
Зможа, старгаваўшы ў дзень базарны,
3 рэдкага купца вясёла кпіць
Будзе блазен, думкамі няхмарны.

Лес гадоў сплаўляюць асначы.
Быстрыня міргае вокам ласым.
Ісціну купляючы, сачы,
Каб тавар не падмянілі часам.

Ластаўка ласкаю гнёзды ўе.
Рэчка раіцца з берагамі.
Хто шануе вусны свае,
Той душу сваю зберагае.

У шырока разяўлены рот,
Як у комін вецер зімовы,
Улятае ўсялякі зброд,
Ад якога ўцякаюць словы.

Рызыка нырае на дно
Без развагі ды без вагання.
Вусны можна будзіць адно
На малітву і на каханне.

Не глядзі, як віно чырванее,
Лепш адчуй, як ты сам счырванеў ад віна.
Галаву тваю возьме пад паху завея,
Белы хмель будзе сцежку шукаць давідна.

Чырванее віно за ўтуманены розум,
За расхрыстаны гнеў, за нахабісты крок.
Бо павінна віно заставацца цвярозым,
Каб смялейшае права было на папрок.

Клёк ваюе задзірыста з хмелем зацятым,
Ды ніколі не скончыцца гэта вайна.
Хмель прымаецца буднем, шануецца святам
I віно ад віны, і віна ад віна.

Перавысіць не пніся высі,
Прагна не перасыцься сытой.
Заўтрашнім днём не хваліся,
Бо не ведаеш, што народзіць той.