Рыгор Барадулін: Евангелле ад Мамы

Ніякавее парахня,
У прах ператварыўшы порах.
Глушэе боль,
Маўчыць брахня,
I страх не варухнецца ў норах.

Свяжэе потых сівярка,
Чужэе цесната людская.
Душу спакоем абмывае,
Як свет, глыбокая рака.

Трыкірый —
Тры свечкі святла
Айца й Сына й Духа Святога.
Тры полымі вера звяла
У полымя сэрца Бога.

Трысвечча.
Трохкутнік.
Трысцё.
Трысцен.
Трыадзінства.
Трыпутнік.
Спрадвечча.
Прадонне.
Жыццё.
I раскрыжаваны пакутнік.

Усё — пачатак тла і лоўля дзьмушак,
I млоснасць духу — ўсё лухта лухты.
Спадаюць дні, як ягады ў гарнушак,
I мы — як з дрэва існасці лісты.

Ёсць марны дол — карэе ў ім карэнне,
Ёсць неба мары — ў ім шумяць вярхі.
I кожны долю сам сваю сустрэне,
I знойдуць самі кожнага грахі.

Мука пакут прасеецца праз сітца
Ад халадоў знямоглай глухаты.
I ў вырай будзе зноў душа прасіцца.
Усё — лухта лухты. I ўсё з лухты.

Узыходзіць сонца, каб зайсці,
I заходзіць узысці нанова.
Што было, паўторыцца ў жыцці,
Бо жыццё — няспыннасці аснова.

I нікуды сонцу не ўцячы,
Не даверыць клопат свой нікому.
Прыцемкі — паслугачы начы —
Гоняць стому з пасвішчаў дадому.

Крэсівам святла па прамяні
Веры б’е ад цемры абаронца.
Мільгацяць у колах прамяні.
Узыходзіць і заходзіць сонца.

Вецер да поўдня ідзе
I пераходзіць да поўначы,
Студзячы ўсмешку вадзе,
Грудзі абсягавы поўнячы.

Хмары, як ветразі, пне,
Голас вяртаючы пошчаку.
У незабітай труне
Вусны казыча нябожчыку.

Б’ецца над поплавам сноў
Белаю весткаю чаіца.
I на кругі свае зноў
Вецер з пакорай вяртаецца.

Пра былое памяці няма,
Як і пра наступнае не будз.
Снегам замяце свой след зіма,
Голас свой вясна схавае ў гудзе.

Клёк свой ашчаджае нездарма
Памяць, не падлеглая аблудзе,
Памяць кажа пра сябе сама,
Покуль не заблытаецца ў хлудзе.

Забыццё пасунецца саўма
Па сусветнай перамерзлай грудзе.
Кожны век, пазбыўшыся ярма,
Пра намеры добрыя забудзе.

Бачаннем не насыціцца вока,
Слуханнем не напоўніцца вуха.
Весялосць спее белааблока,
Чарнахмара збіраецца скруха.

Вока ценіцца цемрай зайздроснай,
Вуха глушыцца чуткай і плёткай.
Сонца ў радасці маткаю хроснай,
Цемра ў смутка багатаю цёткай.

Бачыць хочацца за даляглядам,
Чуць жадаецца за цішынёю.
Гэта вочы чые з зарападам
З неба сыплюцца сіняй маною?

Болей мудрасці — болей смутку.
Памнажаюць веды тугу.
Круціць час туману самакрутку,
Завітаўшы на луг на бягу.

Луг пазнання, багаццем дужы,
Багавейна цвіў і цвіце.
Матылькамі шчырыя душы
Ловіць сэнс на глухой вярсце.

Смак адчуць прыправы гаркавай
Кожны хоча, дзе толькі льга.
На зацятым лузе атавай
Узыходзіць мудра туга.

Адпускай свой хлеб па ўдзячных водах,
Каб яго знайшлі па сплыве дзён.
Памятай бяды галодны подых.
Цешся, покуль жорны круціць млён.

Млён не любіць гнуцца, бо трывалы.
Сківіцы цяжкія ў камянёў.
Між таком і полем інтэрвалы,
Як прывалы ў памяці агнёў.

Сніцца рунь праросламу зярнятку.
На таку свой лоб не кволіць цэп.
Сноп засватаў ніву. І спачатку
Пачынае шлях нязводны хлеб.

Хто вецер назірае,
Таму не йсці з сяўнёю.
Ягонай даланёю
Не тхне ралля сырая.

Ён думкай засявае
Магчымую прастору,
Дзе правяла разору
Прапаўшчына сівая.

Ён чуе звон вясёлы
Высокага калосся.
I толькі адгалоссе
Зрэдчас кранае долы.

Таму не жаць, хто сочыць за аблокамі.
Таго не ведаюць аблокі самі,
Ці ападуць дажджыстымі абломкамі,
Ці праплывуць рагатымі ласямі.

Бо летуценнік прывіднымі мерамі
Свой ураджай нязжаты вымярае.
Так і нябёсы важаць дзень асверамі,
А важыва яму да небакраю.

I жаўранак жадання над аблогамі
Дрыжыць, як на галінцы ліст зялёны.
Ды жнец упарта сочыць за аблокамі,
Бо без яго ўраджай сажнуць ягоны..