Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

Адчуеш на раздарожжы,
Бо будзеш яшчэ пулят,
I старасці зірк варожы,
I сталасці ціхі пагляд.

Жанчына на тое й сніцца,
Каб разгаўляліся сны.
I сэрца яе — пляніца,
I рукі яе — кайданы.

Не хоча трапляць сініца
3-за дробнага зерня ў пятлю.
Прынадай вабіць пляніца,
3 нябёсаў бярэ на зямлю.

Жанчына — мярэжа густая,
Што ведае водмелі й дны.
Каб іх жадаць перасталі,
Не куліся б кайданы.

Людзей да тлуму ў гэтым жыцці:
Спалі хоць усю лучыну,—
Мужчыну з тысячы можна знайсці,
Але не знайсці жанчыну.

Развееш хмары, прагоніш змрок,
Саб’еш на дарогу сцяжыну,
Прыслепіш зрок і прытоміш крок,
Шукаючы тую жанчыну,

Якой душу даверыць бы мог,
Якой бы паверыў да скону.
Касе й той прыесца мурог,
Палын нагоніць аскому.

Бог не скажа пра свой намер,
Чалавек свае думкі тоіць.
Што было, тое ёсць і цяпер,
I што будзе, было ўсё тое.

I вада лёд перажыве,
Неба — хмару, будзённасць — мару.
Закарціць у рыжай траве,
Як каню, пакачацца пажару.

Даланю навярэдзіць кассё.
I лаўца дагоніць здабыча.
I наноў паўторыцца ўсё.
I мінулае. Бог пакліча.

He прасі заставацца ўдачу,
Не малі затрымацца хвалю.
Сэрца мудрых — у доме плачу,
Неразумных — у доме балю.

Чалавек нараджаецца з плачу,
Хісткі дол з плачом пакідае.
Цешыцца маладосць: я трачу!
Старасць цішыцца: я — скупая…

Узляціць малітва высока.
Абначуе спагада ў храме.
Боль зямны знікне ў помірг вока,
Плач нябесны ўпадзе дажджамі.

Як Бог да цябе не аслеп
I лёгка анёл твой лётае,
Еш свой з весялосцю хлеб,
Пі ў радасці сэрца віно тваё.

Ды помні: ёсць хлеб тугі,
I ты прышануй асабліва яго.
Ударыць віно ў берагі
Карца твайго пахаплівага.

Твая задрыжыць віна
На небе халоднай іскрынкаю.
I прагнецьмеш кроплі віна,
Яшчэ дрыжучы над скарынкаю.

Настрой з весялосцю жані,
Пакуль твая доўжыцца рата.
I помні пра цёмныя дні.
Іх будзе ў цябе багата.

Маршчынамі на ілбе
Накрэсліцца памяць слабая.
I доля забудзе цябе —
I некага ўпадабае.

Счарнеюць колеры усе,
Насунецца ціша з узвышшаў.
Бо цемра раўніва пасе
Усіх, хто з цемрадзі выйшаў.

I пераважыць сілу знямога,
3 пакутай шаля — з уцехай шалю.
У мнагамудрасці смутку многа:
Чым болей ведаў, тым болей жалю.

Страх чуе ў цемрадзі кожны закутак,
I смеласць — кожны звіў над прадоннем.
I галаву падстаўляе смутак
Сонным улонням, ціхім далоням.

Звон у званіцы ў вольным палоне,
I вецер здасца яму прарокам.
Не ведаць заўтра, што будзе сёння,
Каб не сурочыць свой лес няўрокам.

Напіцца небу з рукі даць?
Твае не ведаюць дні
Пары камяні раскідваць,
Пары збіраць камяні.

Правінамі маладымі
Усцелюць шлях камяні.
Твой камень ніхто не падыме
Hi ў злосці, ні ў дабрыні.

Магчыма, нябачны Дарадца
Падзеліцца зорнай журбой.
Адыходзячы, будзеш старацца
Сабраць камяні за сабой.

Страх Гасподні — мудрасці пачатак.
Вешчы страх ва ўсім жывым жыве,
Ад смалы хмялеючы па шатах,
Ад спякоты млеючы ў траве.

Як пастух пільнуе, каб у шкоду
Думкі нашыя не забрылі,
Сеючы нябесную лагоду
На ўзаранай ім жа араллі.

У малітве зводзячы далоні,
Супакой шукаючы ў вірах,
Зазірнуць дазволіўшы ў прадонне,
I ў апошні шлях праводзіць страх.

Сябе не шукай у хлуддзі,
На іншых не звальвай віну ўсю.
Дарогаю добрых ідзі
I сцежак праведнікаў пільнуйся.

Дарога добрых вядзе
Ў пакутнікі, ў пілігрымы,
Святую ў бядзе, ў жудзе
Яе не ўсцілаюць кілімы.

І сцежкі праведнікаў здаўна
He збіты на жвір ступакамі.
Бо іх табе лёс даў на
Бяседу з небам, з вякамі.

Прыемна гусці ў канюшыне чмялю,
Касцу — зачынаць пракосы.
Прамудрасцю Бог заснаваў зямлю
I розумам сцвердзіў нябёсы.

Прамудрасць муруе, разьбярыць, жне.
За хмарамі розум блукае.
I перапёлкаю ў збажыне
Хаваецца вестка благая.