Рыгор Барадулін: Евангелле ад Мамы

Каму салодка і ў палыне,
За кім кульгае нуда старая.
Хто скупа сее, той скупа жне,
Хто шчодра сее, шчодра збірае.

Аддай усё, што ёсць у цябе,
Раллі — суботы, гонам — нядзелі.
Старайся раніцай у сяўбе,
Хай рунню рупнасць умаладзее.

Світанка певень свой цень здзяўбе,
Зляціць маркота зязюляй шэрай.
Паўторыць шчодрасць сама сябе,
І шчыры колас нальецца верай.

Не азірайся на свет варожа
На мяжы віднаты і мжы.
Хай жа зло цябе не пераможа,
Ты дабром яго перамажы.

Як сцішаюць ядзейшым ядам,
Лом пускае трухлядзь на злом.
І нутро ўледзяніць паглядам
Зло, якое адолееш злом.

Роспач кружыць, як тая каня,
Што адводзіць страх ад гнязда.
Не баіцца дабро знікання,
Не мутнее ў крыніцы вада.

Кожны лёсу дагадзіць стараецца,
Хто душой, хто праўдай, хто маной,
Ну а лёс штовечара, штораніцы
Надзяляе кожнага віной.

I віна ўвасобіцца, ўваблічыцца
У людзей, у птушак, у звяроў.
Кожнаму ягоны грэх залічыцца
За ваду — вадой, крывёй — за кроў.

Даўца лесу за змірэнне ўлежнае
Выстудзіць лянотніка ў вятрах.
Аддавайце кожнаму належнае
Адпаведна: мыта, гонар, страх.

I калі аб крэмень спатыкнецца крэсіва,
Дык і вогнішча наесць валлё.
Бо калі рашчына святая, дык і месіва,
I калі корань свят, — дык і галлё.

У дзяжы душы хлеб надзённы замесіцца —
На дарогу будуць праснакі.
Бо дарогу, як ад сонца да месяца,
Ад святла да тхла б’юць хадакі.

Без людзей жыццё — галлё бязлістае,
Ліст не увесь суравеі змялі.
I святому галлю цяжка выстаяць,
Кораню не згубіцца ў зямлі.

I адплыве ад берага спагады,
Да берага душы прыстаўшы, човен.
I будзе смутак на ўспамін багаты,
Вярнуўшыся з нябесных перамовін.

На дне чаўна заб’ецца рыба страху
3 вачыма, як у маладжавых зорак.
I стане ранічна зямному гмаху,
I недзе зоймецца лагодай золак.

Луг памяне атаваю пакошу,
Параскашуецца прадвесце ў спеве.
Нясіце, як сваю, чужую ношу,
Няхай не зойдзе сонца ў вашым гневе.

Адна ў небыццё і ў быццё дарога.
Усе мы жывём пад прыглядам Божым.
Бо мы не прынеслі на свет нічога
I вынесці, значыць, нічога не можам.

Не ўсыціць чэрава ненажэрца.
Вачэй не засціць зайздросным совам.
Не срэбра шчырае — шчырае слова
Галоўны скарб наш у свеце часовым.

А вынесці можам на развітанне
За ўсё, што было да душы, да смаку,
За доўгаспрыянне і спачуванне
Мы вынесці можам жыццю падзяку.

Калоссе араллю скасоўвае,
Маланка змоўклы кут высвечвае.
Бо ўсё відочнае — часовае,
А невідочнае ўсё — вечнае.

У светлыні няма характару,
I цемя ў цяжкай цемры кволае.
I нельга вызначыць каратамі
Каменне жорнаў крутаколае.

I мройліва аднойчы ўроіцца,
Што небам нам наслана ў спадчыну,
Асвечана Святою Тройцаю,
Бо ходзім верай, а не бачаннем.

Да дня бяжыць прывітаць дзяннік
Пад самы ганак сцежка крывая.
Трэба, каб земляроб-працавік
Першы пакаштаваў караваю.

Ён вешаў сявеныку — радню кулю
На рог маладзіку-светласею
I на заснежаную араллю
Вадзіў басанож надзею.

Надзеяй жыве земляроб, хлебараб,
У рабстве надзённага хлеба.
I Бога не просіць, з рабства каб
На волю выпусціў. Сведкаю неба.

Валоў ацішаюць ярмом і пашамі.
Касмата дажджы прарастаюць травою.
Хадзіце роўна нагамі вашымі,
Каб не спанталычылася крывое,

А каб направілася пашанаю,
Каб светла хацела цягнуцца ў вышыні.
Паклаўшы пад бок аблачыну зляжаную,
Сніць гром, што бяжыць па роўнай сцяжыне.

Раўняюць гарбаты загон баронамі.
Рабіна гронамі спёку трымае.
3 абсягамі рэха, як роўнае з роўнымі.
Нядоўга смяецца дарога крывая.

У зацьменне свядомасці
Сонца йдзе паступова.
Бо куды невядома йсці —
Разгубілася слова.

Лжэпрарокі хімерныя,
Сатана натуральны.
Лжэпрарокам паверылі,
Сатане патуралі.

I ад праўды адвернуцца,
Каб вярнуцца да казак.
Душа-аднаверніца
Споўніць свой абавязак.