Рыгор Барадулін - Евангелле ад Мамы

У горадзе сеюць траву,
А столькі пратсоры травее.

Каля помніка дрэвы,
З лесу прывезеныя,
Прывыкаюць памалу
Да свайго гарадскога лісця.

Імжыць
Дождж-імжыніст.

Як галава Іаана Хрысціцеля,
Поўня ляжыць
На місе набеглай хмурынкі.

Адкапанаю косткай маманта
Вежавы кран
Над катлаванам тырчыць.

Ці палын, ці бензін
На губах гарчыць…

На сябе нацягваюць коўдру
Сексуальныя схілы Капет-Дага.
Кажаны з абымшэлымі крыламі
Цені свае ж даганяюць, блытаюць,
Перасякаюць —
Ажно ў саладкаватым вечары
Шоргат стаіць ппяшчотны.

Інтэлігент у першым пакаленні,
А гэта значыць,
Што малы, яшчэ
Кроў у малым ад нормы адхіленні
Па жылах першародная цячэ.

Інтэлігент у першым пакаленні,
А гэта значыць,
Што калі, калі
У небе згаснуць вечныя імгненні,
У даланях насіцьме вугалі.

Інтэлігент у першым пакаленні,
А гэта значыць,
Што пакуль, пакуль
Сыходзяць мазалі, як тыя цені,
Пад цэпам развітання стогне куль.

За ім зачыняцца нябыту сені,
Знябудзецца, забудзецца зусім
У пакаленнях,
Што ідуць за ім,
Інтэлігент у першым пакаленні.

Наступнік будзе лепшы
Ці халершы —
Пра гэта не даведаецца першы.

А ранняя вясна
І ранняя зіма,
Світанне ды змярканне
Між сабою
Падобныя.
І розніцы няма
Між ворывам, жнівом
І між сяўбою.
Пяройдзе смех у плач,
Брэх — у выццё,
У смерць — жыццё.

І цень звініць,
І дол пяе,
І смутак будзіцца калішні.
А вочы спелыя ў яе,
Як неабтрэсеныя вішні.

А бровам пырхнуць бы ў гульбе,
Як лёгкім крылам з-пад узмежка.
Зірнеш і чуеш —
У цябе
На вуснах маладзее ўсмешка.

Я ўсё збіраўся жыць
Разважліва, як людзі,
Ды ў вечным перапудзе
Ўсё бег сябе тушыць.

Не бачыў лісця ў траў
Ад клопатаў дарэмных
І ў думках пад’ярэмных
Паціху дагараў.

І так прайшло жыццё,
Я не астыў ад спешкі.
Датушыць галавешкі
Глухое забыццё.

Надзею напавер
Бяру, што нешта будзе.
Паважна жыць, як людзі,
Зьбіраюся й цяпер.

А дождж імжыць: ім жыць,
Наступнікам настрою.
І кладка над вадою
Дрыжыць…
А цень бяжыць.

Картавы крумкат крумкача.
Чабохканне ўсычэлых качак.
Галантны горнецца гарлачык
На край каравага карча.

Падрыць спрабуе бераг крот.
Хмель млявы лёгкі на ўспаміне.
Любіць лабатыя глыбіні
Ці не,
Вагаецца чарот.

Ляшчыннік моліцца на лог.
Маліннік млее ад блазенства,
На возе возера вязецца
Аблокаў малады мурог.

Жыві і доўжы цень сваім дарогам,
Пакуль вязуць твой воз
Наіву колы,
Пакуль не здасца белы свет астрогам
І ты не станеш перад панам Богам,
Як і твая душа,
Таксама голы.

Вясёлы і ў сваёй пакуце
І сумны —
Радасці назло —
Гук выдзімаюць, як у гуце
Са шкла гарачага святло.

Бярэ знямогласць на парукі
Апошні ўскрык,
Апошні ўздых.
Змаўкаем.
І змаўкаюць гукі —
Чакаюць вуснаў маладых.

Вякі перасвістваюцца скразнякамі.
Маўчання ў рот набіраюць званы.
Датуль чалавек у нябыт не знікае,
Пакуль жывуць ягоныя сны.

І п’юць, і сварацца, як суседзі,
Яны мілуюцца, як мілуны,
Зязюльку ўчуўшы,
Бразгаюць меддзю,
Вандруюць сны
І жабруюць сны.

Сны аржаныя,
Сны баравыя —
Свае ў русалак, у лесуноў.
Мы ўсе, і мёртвыя і жывыя, —
Начлежнікі толькі
Ў гасподзе сноў.

Бясконцасць болей дбае аб касьбе,
Касу трымаючы напагатоўку,
Знакі вякоў саскрэбвае з сябе,
Нібы з рукі татуіроўку.

І застаецца толькі рэк зліццё
І нашай прагі яміна пустая.
Бясконцасць чыстая, як забыццё,
На дробязь часу ўвагі не звяртае.