Радыё Свабода - Галасы Беларусі — 2020

У мяне забралі пропуск з фармулёўкай „у мэтах бясьпекі аэрапорту“. Я працавала інспэктарам групы пошуку багажу. Празь дзень пропуск вярнулі — у мяне была працоўная зьмена.

У выніку я напісала заяву аб звальненьні „пры згодзе бакоў“.У заяве паказала, што прашу звольніць мяне ў сувязі з тым, што мае маральныя прынцыпы, а таксама паняцьце сумленнасьці і справядлівасьці не адпавядаюць ідэалягічным нормам авіякампаніі.

Адзначу, што гендырэктар „Белавія“ Гусараў у маёй гісторыі ні пры чым. З пачатку верасьня ён быў на лячэньні і, хутчэй за ўсё, ня ведаў, што адбываецца.

4 сьнежня мяне звольнілі, а празь некалькі тыдняў я даведалася, што на мяне і маіх калегаў, якія запісалі відэазварот, завялі адміністрацыйную справу паводле артыкулу 23.34.

На той момант яшчэ аднаго супрацоўніка папрасілі з працы, у дваіх забралі пропускі. Зрабілі часовыя. Сказалі, што звольняць усіх, але не адным махам, каб не было так рэзанансна.

24 сьнежня да мяне дадому ў Мацавічы прыехалі супрацоўнікі міліцыі аэрапорту і забралі мяне на допыт.У нас была цікавая размова з адным супрацоўнікам органаў. Ён, як і многія іншыя яго калегі, пытаўся: маўляў, чаго вам не хапае, у „Белавія“ добры заробак. Паводле яго, некаторыя опэры атрымліваюць 700 рублёў, начальства па 2000.

Вось я, кажа, звычайны магілёўскі хлопец, у свой час прыехаў у Менск з адной зубной шчоткай, а цяпер у мяне трохпакаёвая кватэра. Я ўдакладніла: „Дык яна ж у вас ільготная“. Ён пацьвердзіў. Спытала: „А чаму астатнія службы ня маюць ільготаў?“

Супрацоўнік, які вёз мяне з допыту дадому, казаў, што думаў, пратэстоўцы з камянямі выходзяць. Мне здалося, ён не чытае навінаў, а слухае тое, што гавораць яму на працы. Прасіў прабачэньня перада мной і пытаўся пра курсы, як можна прайсьці перападрыхтоўку…

Мы разумелі, што нам дадуць суткі. Так і здарылася. 11 студзеня судзілі майго калегу, яго арыштавалі. На наступны дзень на суд я прыйшла з рэчамі. Судзьдзя Аляксандар Рудэнка вынес рашэньне: 15 дзён арышту. Мяне адправілі ў ІЧУ на Акрэсьціна.

Мне пашанцавала: прапусьцілі з торбай, у якой былі цёплая вопратка для сябе і суседак, сродкі гігіены. У першы вечар мы гулялі ў покер — зрабілі косьці з хлеба. Я выйгравала і сказала: сёньня мой дзень. А потым успомніла, што мне прысудзілі 15 сутак…

У мяне не было ні матраца, ні падушкі, ні коўдры, але спалі па двое, таму было нармальна. Жорстка не абыходзіліся. Былі ператрусы, кідалі вопратку на падлогу, паламалі хлебныя косьці.

Маімі суседкамі па камэры былі: 66-гадовая жанчына, якая зьбіралася зьняць відэа танцавальнага флэш-мобу (сьнег з галінак не пасьпела стрэсьці і атрымала 15 сутак), чатыры дзяўчыны, якія каталіся на горцы, а па дарозе дадому вырашылі сфатаграфавацца са сьцягам (тут жа пад’ехаў бусік, іх забралі з санкамі. Далі па 15 сутак, адну судзьдзя „пашкадаваў“, даў 14, таму што ў яе цукровы дыябэт) і жанчына бяз пэўнага месца жыхарства.

14 студзеня мяне перавезьлі ў Жодзінскі ІЧУ. Я была зьдзіўленая, калі сустрэла там супрацоўнікаў, якія ў кастрычніку размаўлялі матам і пагражалі затрыманым. На гэты раз яны паводзілі сябе карэктна і нават цікавіліся ў арыштантаў, ці ёсьць у іх скаргі на здароўе і якія-небудзь пытаньні.

Было ўключана ацяпленьне. У камэры на 10 чалавек нас было восем: шэсьць жанчын, асуджаных паводле народнага артыкулу 23.34, дзьве — паводле бытавых. На працягу тыдня нас вадзілі ў душ празь дзень і на прагулкі штодня.

Сваю будучыню я бачу ў новай сфэры. Маю заяўку ўхваліў фонд BYSOL, створаны для аказаньня дапамогі і падтрымкі тым, хто пазбавіўся працы з палітычных прычынаў. Я займаюся ангельскай і зьбіраюся на курсы для распрацоўнікаў праграмнага забесьпячэньня.

Я веру ў тое, што перамены ў нашай краіне непазьбежныя.У нас моцны народ. Рэпрэсіі яшчэ больш яго аб’ядноўваюць. Людзі, якія трапляюць на суткі паводле бытавых артыкулаў і адбываюць пакараньне з „палітычнымі“, рэзка мяняюць свае погляды.

А яшчэ канваіры мне расказвалі, што шмат каго з супрацоўнікаў органаў затрымлівалі, а потым ужо ў пастарунку разьбіраліся, што гэта свае.

Цяпер такі час, калі нават дваровы кот ня можа заставацца па-за палітыкай...

Пасьля турмы

„Турма выхоўвае найлепшыя адносіны адзін да аднаго“

„Я цяпер шарахаюся ад мужчынскіх постацяў“

„Кватэра стала для мяне турмой“

„Пасьля Акрэсьціна ў мяне станоўчы тэст на COVID-19“

„Я баюся выходзіць на вуліцу адна“