• Пожаловаться

Кацярына Оаро: Сарочае радыё

Здесь есть возможность читать онлайн «Кацярына Оаро: Сарочае радыё» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию). В некоторых случаях присутствует краткое содержание. год выпуска: 2013, категория: Современная проза / на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале. Библиотека «Либ Кат» — LibCat.ru создана для любителей полистать хорошую книжку и предлагает широкий выбор жанров:

любовные романы фантастика и фэнтези приключения детективы и триллеры эротика документальные научные юмористические анекдоты о бизнесе проза детские сказки о религиии новинки православные старинные про компьютеры программирование на английском домоводство поэзия

Выбрав категорию по душе Вы сможете найти действительно стоящие книги и насладиться погружением в мир воображения, прочувствовать переживания героев или узнать для себя что-то новое, совершить внутреннее открытие. Подробная информация для ознакомления по текущему запросу представлена ниже:

Кацярына Оаро Сарочае радыё

Сарочае радыё: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Сарочае радыё»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

У аповесці "Сарочае радыё. Лісты падзякі" апісваюцца будні маладой журналісткі, якая працуе на адным з беларускіх незалежных радыё. Месца дзеяння пазнавальнае — гэта Мінск. Настолькі ж пазнавальнымі многім чытачам могуць падацца і сённяшнія беларускія рэаліі, і тыповыя сацыяльныя характары, і першы журналісцкі досвед студэнта-пачаткоўца. Першая кніга Кацярыны Оаро — маладой беларускай аўтаркі, якая цяпер жыве і працуе ў Францыі — сталася дзясятым выпускам серыі "Пункт адліку" Бібліятэкі Саюза беларускіх пісьменнікаў. Аповесць выйшла напрыканцы мінулага года ў выдавецтве "Кнігазбор". Увазе чытачоў — "свежая" проза і ў простым, і ў пераносным сэнсах. Кнігу, юбілейную для серыі "Пункт адліку", прыемна патрымаць у руках не толькі таму, што яна яшчэ пахне друкарскай фарбай. Перад намі — прыклад гарадской моладзевай прозы на вострасацыяльную тэматыку.  Кніга будзе цікавай не толькі равеснікам аўтаркі, пакаленню дваццаці- або трыццацігадовых, але і старэйшай чытацкай аўдыторыі.  

Кацярына Оаро: другие книги автора


Кто написал Сарочае радыё? Узнайте фамилию, как зовут автора книги и список всех его произведений по сериям.

Сарочае радыё — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Сарочае радыё», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Шрифт:

Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Кацярына Оаро

Сарочае радыё

Лісты падзякі

Аповесць


2013


Рэдактар Алена Казлова

Вёрстка Веры Бохан

Дызайн вокладкі Nick Antipov

Мастак Жулі Ле Дэвеат

Карэктар Алена Пятровіч


lit-bel.org

1.


«Гаварыў, гаварыў, не дагаварыў, дагаварыў, дагаворваў ды загаварыўся».

У Старым горадзе заўсёды пуста. Наўкол найпрыгажэйшыя будынкі і двары, якія сцякаюцца ў вуліцы. Дзівоснае рэха, і Свіслач блізка.

«Кола выкалесілася, жалеза выжалезілася, палукашак выпалукашыкаваўся, агонь выагняваўся. Каласы каласавалі, каласавалі, выкаласаваліся. I тут гу-гу, і там гу-гу, і нічога разабраць не магу. Смешкі кошцы, слёзкі мышцы».

Свіслач не вабіць да сябе. Уся ў бетоне, з безнадзейнай вадой, гэтая рака нібы вінаваціцца, што цячэ, пакуль іншая, Няміга, задыхаецца ў калектары. Па Свіслачы ўсур’ёз не плаваюць, на яе не садзяцца лебедзі ― і яна зелянее, лянуецца, знемагае ў бетонных сценах. Заціснутая рака ― не падыдзеш да яе проста так, чарпануць вады. На ёй толькі зямлістыя качкі, і хіба аднойчы ўлетку высунуліся рыбы з вады ― з адкрытымі ратамі: была спёка, і ў вадзе нешта размножылася, зацвіло і адабрала ў рыб увесь кісларод. Тады мяне здзівіла: колькі рыбы ў знежывелай, сціплай і цярплівай Свіслачы! Але мінуў дзень ― і зноў усё па-ранейшаму. Усплёсне яе нехта педаллю катамарана ― паверхнева, несур’ёзна ― не цвяліў бы! Ніколі я не бачыла, каб рэкі старэлі. А наша нібыта заўчасна старая, цяжкая, абяссіленая. Паплёскаецца вадаспадзікам у Чыжоўцы і ў парку Горкага ― і выцеча з горада. І толькі там пачынаецца яе хуткасць, яе рачная ўпартасць; яна змяняе колер, распараджаецца берагамі. Тут калі ўвойдзеш у ваду ― ужо не выйдзеш у тым жа месцы.

Я перайшла на другі бераг, да Палаца спорту. На земляным схіле над набярэжнай нікога не было, я села на зямлю, падклаўшы пад сябе пухлы штодзённік. Адсюль віднеліся цацачныя дамкі Старога горада і доўгая высотка «Панарамы». Я пачала ўглядацца ў яе. Людзі, што жывуць у гэтым доме, напэўна, ходзяць на працу пешкі і ўсё паспяваюць. Запаліліся вокны, і прыйшоў вечар. Пачало халаднець. Я раскрыла заплечнік, у якім быў слізкі файл з заявай аб сыходзе з універсітэту, і паклала да яго штодзённік. Час ехаць дадому, выспацца перад панядзелкам. Я спусцілася ў метро міма «ружачак». На платформе модна апранутыя падлеткі мяшаліся з міліцыянерамі, туга абцягнутымі сваёй сіняй формай.

― Ну а калі б не трэба было хадзіць на вучобу, што б ты рабіў? Усё роўна хадзіў бы, бо няма чаго рабіць… ― пачула я абрывак размовы.

Міліцыянеры хадзілі па трое, моўчкі, па цэнтры платформы. Я звыкла прасачыла, каб ані мая хада, ані твар не змяніліся.

2.


Як і кожнае раніцы, я стаяла ля цяжкіх тонкіх металічных дзвярэй. На іх не было ніякай шыльды, толькі званок ― і у змрочным пад’ездзе яны выглядалі як дзверы звычайнай кватэры. Націснула кнопку. У галаве праляцела штодзённае: «Прыходзілі?» Думка гэтая вярэдзіць шторанак.

Але дзверы хутка шчоўкнулі і адчыніліся. Я ўвайшла ў калідор, слізганула ў ванную вымыць рукі.

У пакоях-кабінетах ужо былі людзі. Цімох, стыль-рэдактар у круглых акулярах на вострым носіку, раскрываў жалюзі ― звычайны яго, не надта патрэбны рытуал. Няшмат святла пранікае ў кабінет, і ўвесь дзень тут усё роўна будзе гарэць электрычнае: вонкавыя жалюзі-аканіцы заўсёды закрытыя. Я павіталася.

― Добры дзень, добры дзень… Добры панядзелак ― гэта аксюмаран, ― адказаў высокі голас. Як заўсёды, калі Цімох жартаваў, у яго голасе гучала штосьці дзіцячае. Да таго ж ён прамаўляў рускае «г», і яго словы нечакана выбухалі і інтанацыя змянялася, як у іншаземца. На некаторыя фразы Цімох заўсёды рэагаваў аднолькава, з адным і тым жа выразам твару, інтанацыяй, і мы любілі яго правакаваць. Варта толькі было назваць яго карэктарам, як ён папраўляў:

― Стыль-рэдактар! ― падымаў дугі броваў над акулярамі і застываў так на імгненне.

«Аксюмаран ці не аксюмаран, а я радая вас бачыць», ― падумала я.

― Яна працаваць пакуль не стамілася, не разумее, ― падхапіў Паленаў. Ён ужо сядзеў за сваім сталом у куце, пракручваючы колца на мышцы.

Паленаў ― класічны журналіст: высокі, настойлівы, з басістым голасам, кашуля пад швэдрам з ромбамі. Робіць у дзень па два рэпартажы, потым ― дахаты, а потым ― на канцэрт да гурта, для якога піша песні.

Читать дальше

Шрифт:

Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Сарочае радыё»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Сарочае радыё» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё не прочитанные произведения.


libclub.ru: книга без обложки
libclub.ru: книга без обложки
Аляксандр Тамковіч
Алесь АлесьАдамовіч: Хатынская аповесць
Хатынская аповесць
Алесь АлесьАдамовіч
Галіна Багданава: Сакрамэнта
Сакрамэнта
Галіна Багданава
Алесь Адамовіч: Хатынская аповесць
Хатынская аповесць
Алесь Адамовіч
Уладзь Лянкевіч: 70% вады
70% вады
Уладзь Лянкевіч
Генрых Далідовіч: Міг маладосці
Міг маладосці
Генрых Далідовіч
Отзывы о книге «Сарочае радыё»

Обсуждение, отзывы о книге «Сарочае радыё» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.