Кацярына Оаро - Сарочае радыё

Лісты падзякі

Аповесць

2013

РэдактарАлена Казлова

ВёрсткаВеры Бохан

Дызайн вокладкіNick Antipov

МастакЖулі Ле Дэвеат

КарэктарАлена Пятровіч

lit-bel.org

«Гаварыў, гаварыў, не дагаварыў, дагаварыў, дагаворваў ды загаварыўся».

У Старым горадзе заўсёды пуста. Наўкол найпрыгажэйшыя будынкі і двары, якія сцякаюцца ў вуліцы. Дзівоснае рэха, і Свіслач блізка.

«Кола выкалесілася, жалеза выжалезілася, палукашак выпалукашыкаваўся, агонь выагняваўся. Каласы каласавалі, каласавалі, выкаласаваліся. I тут гу-гу, і там гу-гу, і нічога разабраць не магу. Смешкі кошцы, слёзкі мышцы».

Свіслач не вабіць да сябе. Уся ў бетоне, з безнадзейнай вадой, гэтая рака нібы вінаваціцца, што цячэ, пакуль іншая, Няміга, задыхаецца ў калектары. Па Свіслачы ўсур’ёз не плаваюць, на яе не садзяцца лебедзі ― і яна зелянее, лянуецца, знемагае ў бетонных сценах. Заціснутая рака ― не падыдзеш да яе проста так, чарпануць вады. На ёй толькі зямлістыя качкі, і хіба аднойчы ўлетку высунуліся рыбы з вады ― з адкрытымі ратамі: была спёка, і ў вадзе нешта размножылася, зацвіло і адабрала ў рыб увесь кісларод. Тады мяне здзівіла: колькі рыбы ў знежывелай, сціплай і цярплівай Свіслачы! Але мінуў дзень ― і зноў усё па-ранейшаму. Усплёсне яе нехта педаллю катамарана ― паверхнева, несур’ёзна ― не цвяліў бы! Ніколі я не бачыла, каб рэкі старэлі. А наша нібыта заўчасна старая, цяжкая, абяссіленая. Паплёскаецца вадаспадзікам у Чыжоўцы і ў парку Горкага ― і выцеча з горада. І толькі там пачынаецца яе хуткасць, яе рачная ўпартасць; яна змяняе колер, распараджаецца берагамі. Тут калі ўвойдзеш у ваду ― ужо не выйдзеш у тым жа месцы.

Я перайшла на другі бераг, да Палаца спорту. На земляным схіле над набярэжнай нікога не было, я села на зямлю, падклаўшы пад сябе пухлы штодзённік. Адсюль віднеліся цацачныя дамкі Старога горада і доўгая высотка «Панарамы». Я пачала ўглядацца ў яе. Людзі, што жывуць у гэтым доме, напэўна, ходзяць на працу пешкі і ўсё паспяваюць. Запаліліся вокны, і прыйшоў вечар. Пачало халаднець. Я раскрыла заплечнік, у якім быў слізкі файл з заявай аб сыходзе з універсітэту, і паклала да яго штодзённік. Час ехаць дадому, выспацца перад панядзелкам. Я спусцілася ў метро міма «ружачак». На платформе модна апранутыя падлеткі мяшаліся з міліцыянерамі, туга абцягнутымі сваёй сіняй формай.

― Ну а калі б не трэба было хадзіць на вучобу, што б ты рабіў? Усё роўна хадзіў бы, бо няма чаго рабіць… ― пачула я абрывак размовы.

Міліцыянеры хадзілі па трое, моўчкі, па цэнтры платформы. Я звыкла прасачыла, каб ані мая хада, ані твар не змяніліся.

Як і кожнае раніцы, я стаяла ля цяжкіх тонкіх металічных дзвярэй. На іх не было ніякай шыльды, толькі званок ― і у змрочным пад’ездзе яны выглядалі як дзверы звычайнай кватэры. Націснула кнопку. У галаве праляцела штодзённае: «Прыходзілі?» Думка гэтая вярэдзіць шторанак.

Але дзверы хутка шчоўкнулі і адчыніліся. Я ўвайшла ў калідор, слізганула ў ванную вымыць рукі.

У пакоях-кабінетах ужо былі людзі. Цімох, стыль-рэдактар у круглых акулярах на вострым носіку, раскрываў жалюзі ― звычайны яго, не надта патрэбны рытуал. Няшмат святла пранікае ў кабінет, і ўвесь дзень тут усё роўна будзе гарэць электрычнае: вонкавыя жалюзі-аканіцы заўсёды закрытыя. Я павіталася.

― Добры дзень, добры дзень… Добры панядзелак ― гэта аксюмаран, ― адказаў высокі голас. Як заўсёды, калі Цімох жартаваў, у яго голасе гучала штосьці дзіцячае. Да таго ж ён прамаўляў рускае «г», і яго словы нечакана выбухалі і інтанацыя змянялася, як у іншаземца. На некаторыя фразы Цімох заўсёды рэагаваў аднолькава, з адным і тым жа выразам твару, інтанацыяй, і мы любілі яго правакаваць. Варта толькі было назваць яго карэктарам, як ён папраўляў:

― Стыль-рэдактар! ― падымаў дугі броваў над акулярамі і застываў так на імгненне.

«Аксюмаран ці не аксюмаран, а я радая вас бачыць», ― падумала я.

― Яна працаваць пакуль не стамілася, не разумее, ― падхапіў Паленаў. Ён ужо сядзеў за сваім сталом у куце, пракручваючы колца на мышцы.

Паленаў ― класічны журналіст: высокі, настойлівы, з басістым голасам, кашуля пад швэдрам з ромбамі. Робіць у дзень па два рэпартажы, потым ― дахаты, а потым ― на канцэрт да гурта, для якога піша песні.

Збіраліся астатнія. Званок пілікаў, дзверы шчоўкалі. Бразнула лыжачка, з кухні пацягнула першым цыгарэтным дымам, нехта пайшоў па калідоры ў рэпарцёрскую з кубкам кавы. Кнігі трохтомнага слоўніка беларускай мовы з пятніцы ляжалі па розных сталах, і ніхто іх яшчэ не кранаў. Уключаліся камп’ютары, скайпы, «званілкі». Увайшоў Сямёнавіч, наш гукарэжысёр: