StaVl Zosimov Premudroslovsky - OP DE DAG. Humoristische waarheid

– En wat?!

– Ja, dat kan! de sergeant antwoordde.

– dus? – Ik vroeg het privé.

– Een ritje. – antwoordde de voorman en we gingen over de heuvel, van waaruit alle linkse kudde schapen, die binnenkort in de bergen zou worden ingezet, duidelijk zichtbaar was. Ze namen een machine met een geluiddemper en, nadat ze een vechtpositie hadden ingenomen, legen de wijnhuid. Chacha bleek waardeloos, als een compote.

– Geit, abrek, opnieuw kookte hij, nou, niets, we zullen nu kakkerlakkenraces voor hen regelen. – de sergeant was verontwaardigd, richtte op het nabijgelegen grote schaap, dat in de nabijheid van ons stond, krullend haar. “Poeh!!” en een kogel sneed een struik af die naast een ram groeide. Baran lette niet op.

– Geef met schele ogen. – greep de korporaal. Hij richtte en “Poeh!”, Raakte een havik die over de kudde vloog.

– Club, waar fotografeer je?! – een automatisch geweer uittrekkend, glimlachte de voorman.

– Waarom, de terugkeer? – de korporaal is ontslagen.

– Wat ben je aan het rijden? Hoe is het, eerst terugspringen en dan volley? voorman en “Pooh!” richtten. De kogel van een dwaas, die over een ram vliegt en de weide in rent, vastgebonden achter een haas. Die arme kerel, zowel rechts als links, zal voorover buigen en stuiteren, en de kogel, als een bizarre boring: hij zal wegvliegen, hij zal terugkeren; let dan op, mis dan. Dus reed ze schuin het bos in.

– Eh!! – Hij uitte gespannen, keek naar de haas, de voorman en raakte de grond met een automatische machine, boog zijn hoofd. – Dit is chacha. Tevergeefs noemden ze Abrek.

– Ja, precies, de chacha kneep zijn ogen dicht. – ondersteund korporaal.

– Wanhoop niet heren kameraden collega-soldaten. – Ik troostte, privé, ik weet niet meer wat voor soort troepen van de Russische Federatie, ik nam het machinegeweer, schroefde de geluiddemper los, ik merkte op hoe ik een volley aan het hele district zal geven, en zelfs niet haastig, en dus viel het zaad van de riem en naar de ram die achter ons stond afgeleide organen, dat wil zeggen in het Russisch – eieren. De ram sprong ongeveer drie meter naar de top, landde hard, intensief geleegd als een machinegeweer, schreeuwde als een bataljon, mijn vader, nee, mijn stiefvader, en, alles in beroering rennend als een grazende kudde, rende weg naar de top van de berg. De klap van het schot was al aan de bovenkant en werd geactiveerd door massieve sneeuw te schudden, wat leidde tot de vorming van lawines, die vrijwillig aan de andere kant van de klif gleed en een derde van de lopende kudde en acht gele dorpen vasthaakte. Er vielen niet alleen slachtoffers, maar ook inwoners. We schakelden over naar de eetkamer aan de linkerkant en liepen niet, elkaar verraden, alsof er niets was gebeurd.

Lunch van een slechte dag!!

Na een zure maaltijd gingen we opnieuw door met onze welverdiende rust op lokale schaal, gegeven door onze stiefvader in de rang van kolonel. De sergeant pakte de Geest en beval hem op een hoge rots te klimmen met een richel, van waaruit hij het hele oude dorp kon zien, dat zich afzijdig hield van de passage van de lawine. Of liever zijn theehuis, waar lokale daklozen dagenlang zaten. Zijn taak was om bezoekers te verspreiden met behulp van een automatische wachtrij langs het rieten dak van een lokaal café naast het handelsgedeelte van deze handige instelling.

Oude Givi naderde langzaam, krukkend, de kroeg. Een buurman die hem opmerkte, zwaaide naar hem en nodigde hem gastvrij uit aan zijn tafel. De oude Givi lette niet op, alsof hij zich afwendde en met zijn neus omhoog ging zitten aan een vrije tafel. Een dikke ober van middelbare leeftijd kwam naar hem toe om te springen.

– En klootzak, vader, wah wah, hoe is het met je gezondheid?

– Wat is blind, shchto, zie me nog levend!!

– Wat is er gekomen?

– Verslinden. Hey. gromde de grootvader. – Ja?

De vettige ober van middelbare leeftijd keek naar de oude Givi die zijn wenkbrauwen opsloeg.

– Geef me een barbecue, ja?! Van zulke, van gezond vlees, wat een gezonde ram was. Zuiver knippen met een mes… Gezonde kebab. – puilde zijn linkeroog uit en kneep zijn rechteroog dicht en hief de pink van Givi op.

de ober vloog weg. En toen begon het beschieten van het dak. Alle bezoekers en cafés waren verspreid wie waar. Oude Givi alleen wachtte voortdurend op de bestelling. Een verdwaalde kogel raakte de hoed en gooide hem op de grond. Givi bewoog niet onder de wortels van de Budenovsky-snor. Even later blaften de Russische soldaten in het café.

We namen wijnzakken en kebabs rauw en gefrituurd met ons mee. We hadden geen geld nodig. Na het typen van alles wat nodig was om te eten, trokken we ons terug. Givi wachtte.

Opmerkend dat de soldaten verdwenen waren, klommen bezoekers en cafés uit de hoeken en namen elk hun plichten op, kogels van onder hun tong uitzoekend en spuugden stukjes tanden op de vloer.

De dikke ober droeg de barbecue al naar de langverwachte. Hij legde een dienblad voor Givi’s neus op de tafel en bevroor in het rek van een dikke zoon van de lokale overheid, bijgenaamd – “Hé, ja?!”. Givi’s grootvader greep gretig een barbecue en met gele metalen tanden, pakte een stuk centraal gefrituurd vlees. De ober sprong voorzichtig in de kont en gooide op zijn beurt zijn knieën. Givi trok de spies eens om. Het vlees strekte zich net uit. Hij trok en beet op zijn tanden – twee. De spies ontsnapte uit zijn handen en sloeg de oude in zijn gezicht, waardoor dikke strepen op zijn wangen achterbleven en een ring van gebakken tomaat op het puntje van een stompe, blanke nationaliteit, neus. Hij trok het een derde keer terug en zijn seniele handen beefden. En…

– Wat voor vlees, rubber, wai?! – explodeerde gerespecteerde Givi Jean.

– Hé, vader, wai, hotelel gezonde ram, hij kneep gras in de bergen! Snoof de frisse lucht op, ja?! en leefde honderd en twaalf jaar.

Givi gooide zenuwachtig de barbecue op tafel.

– Hé, ja, ik kende deze grap toen je je vader in het project had, ja?! – Hij stond op en ging, vergeten het geïmproviseerde riet van drijfhout met gebroken knopen.

Goedenavond avond!!!

Maar wij, op onze beurt, werden dronken en dreunden en raakten in een gevecht, maar hoe zit het zonder zonder, wij zijn de luchtlandingskrachten? En ‘s morgens zaten we om onze rust voort te zetten en te wachten op de volgende reis op de lip…

De ochtend van een slechte dag…

Slavernij Venadevich, een voormalige politie-kolonel, nu een misdaadbaas, gestopt door een koele winkel en kocht een koele literfles wodka, koele snack, koel bier en stapte koel uit de winkel. Hij benaderde zijn cool werkende jeep, blokkeerde hem voor een cool alarm en …, herinnerde zich dat hij vergeten was om coole sigaretten te kopen.

– Nou, sparren gevallen. – Hij was verontwaardigd en gooide alles in de kont van de auto en besloot snel om haar naar de winkel te rijden voor nicotine en hechtte geen belang aan het alarm. – Nou, wat, meteen zonder wachtrij en kopen?! Minute business … – dacht hij, maar het bleek dat een klant een groot aantal producten voor het bedrijfsfeest betaalde en tien minuten moest wachten. De kassa is bezet.

Als het uit is, is het cool. Toen hij wegging, was zijn koele jeep met een koel alarm, met koele wodka, koele snack, koel bier verdwenen.

“Ze hebben gekaapt, demonen, khe…” Slaveri Venadevich mompelde en, oplichtende koele sigaretten, riep de verkeerspolitie over zijn kaping naar zijn vriend, kolonel.

Twee uur later werd een jeep niet ver op de binnenplaats gevonden: in het lijk van een jonge kerel en een halve liter wodka, een geopend blikje bier en een bijna opgegeten snack. Vijf meter van de jeep lag het tweede lijk van een oudere Khachik.