StaVl Zosimov Premudroslovsky - Mutants soviet. Fantaziya kezeb

© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019

ISBN 978-5-0050-9232-8

Created with Ridero smart publishing system

Dûr – li ser sînorê Yekîtiya Sovyeta berê (îro Qazaxistan) û Chinaîn, li başûrê rojhilata herêma Semipalatinsk, li nêzîkî bajarê Ayaguz, ku wekî «Oh bull» hat wergerandin, li wir zemînek ceribandina nukleer bi atmosfera radyoaktîf a enfeksiyonê ya ku ji xalîbûna zanyarên xebatkar vexwar bû, hatî wergirtin. Li hawîrdora hawîrdorê, mutasyonên cûda bi gelemperî dest pê dikin, mutasyonên cûda: hingê dê du serên li ser laşê yek mutleq çêbibin; hingê du teybet – li şivanek an deqekê; piştre sê ling û yek dest, ji nijada Temujin (Genghis Khan), niştecîhkî herêmî. It ew çêbû ku mirovên normal çêbûn, wek mînak Sparrow Stasyan.

Li ser laşê wî de kêmasiyek laşî hebû, her tişt wek xwe divê: tilî, beq, çav û hêj bêtir… Her tişt mîna çivîkek bû, lê wî xwedan pirsgirêk bi plumage bû. Di rastiyê de, felq tunebû, û ew bi tevayî bald bû. Therefore ji ber vê yekê, ji dayikbûnê, ew, jiyana wî ya dijwar, neçar ma ku li ser erdê derbas bike, ji mirîşkê xerabtir, ku bi kêmasî hinekî biçe. Lê çu xirabî ji hindek kûçikan an sêrbaz, bêserûber û mişk… Bi kurtî, tu carî xwe nekêşin ber perê behrê, mîna merivên wan feqîr, yên ku bi neheqî gazî wî dikir gazî û şermezar dikirin, ji guran digirîn, ji nişka ve berê felq. Even tewra Stasyan li ser wî jî rast sekinand – şorba balinde bi xemgînî serê xwe xwar kir û di giyanê xwe de sobe ma, li dora kesê dî yê çûkên çûkan geriyan. So wusa her roj. Lê ew bi rastî dixwest ku ewqasî bifire ku di xewnekê de ew xewnek bû, wî hewl da ku careke din bifroşe, wê hingê rastî ne xewnek e û ew, li Java’yê geriya û di xewnek xewnek de ket, digel xewnên xwe yên balinde yekcar rûyê xwe çeng kir, ket û ket erdê..and bixwe jî qewimî, berê xwe da rûkê, dûv re jî tifîka. Ya ku ew tenê hewil nedikir, lê tiştek li şûna feqîrên wî neda.

Carekê, çu dilxwazî dilerizî li ser giyayê tîrêjkirî ya balinde, û careke din, reviya ji pisîkek xapînok a ku dixwest ku wî bide devê xwe, ew li dora cesedek xerîb a kor bû. Worivanên Maggot mirûzê xweş xweş vedidan, û felq bi hêsanî li ser kevirekî qurmek yê mirovî li ser şaxek li erdê dixist. Wî du hebên xwe bi pênûsa xwe re kişand û mîna perçeyên wan zindî kirin, û ew zivirî, ji erdê rakir. Wî xeyal kir ku ew ezman e û li asîmanê gewre ye û ev nêçîra balinde ji bo taştê şopandiye, ku di wê demê de hewil da ku meriv bavêje hevalê belengaz, kesê astengdar ê ku di encama ceribandinên navokî yên kêm-kal de bi tîrêjê partîsiyonê di nav atmosferê de digirîne û bixapîne. Lê felqên xwe di pênûsên xwe de girt û tiliyên xwe lêxist, nerehet bû ku meriv xwe bavêje û ne karibûya ku ji behrê bêrehm bike, nemaze ji ber ku çentê feqîr tune bû û Stasyan nekarî rêve bibe, ji ber vê yekê, da ku bizivire milê çep, rast, berbi û jêr, ew neçar ma zivirî, zivirî. bi bej û guvaştî vedigere ezmên Erê, û hûn neçin serê xwe di tûwaletê de. Ez neçar bûm ku erdek awarte çêbim, ya ku birînên birûskê li qulikê û bezê çûn, ji ber ku ew bi gelemperî ew jî wan hêdî hêdî dikin. Bê guman, ew fêr bû ku bi vî rengî pir ne şûnda bifire, heya ku feqîr ji hêla xizmên wî ve hatin avêtin û wî dîsa dest bi jiyanê kir, xelas bû, direve û veşart. Lê di lêgerîna dûvê de, wî dîsa rabû, bi kêmanî hin şiyana xuya-wek behrê, hetta serê xwe, û qenc kir. Lê yekcar Stasyan bi ser neketî ket erdê nû, mirov, bê mal, hê jî germ, jelly-like, bîhnek bîhnxweş ya traktora gastrointestinal. Bi bêjeyek, di shit. Hest xweş ne xweş bû, û pêdivî bû ku şuştin, lê kêmbûna avê hebû: piştî her tiştî, zeviya gavê. Mirovan ji başiyê avê dikişînin. The ava havînê heya nîvê havînê, dê şeş mehan dinhêre nebe, tav di bin zencîra xwe de ye. Em ê li bendê bimînin heya ku gur bişewite û bixwe wenda bibe – Stasyan bi dengekî bilind fikirî û, berbi aliyê tavê, bera li ser pişta wî geriya û dest bi bendewariyê kir.

At di wê hingê de, swimek ji pelên kesk ên kesk li nêzê bûn, ku Stasyan haya wî jê tunebû. Na, wî di jiyana xwe de mûjî dît û tewra wan jî xwar, lê tenê mirî û zuwa, mîna şikestên ji bo birra. Zindî bi gelemperî ew dorpêç kir, da ku ji bo zikê çûkê wî nekeve darê. Piştra, çûkan zikê xwe diavêjin. At di demek kurt de, aroma darê û nihêrînek nediyar, mîna hebekî hespê hespê, karakterê xwe ya nêçîrvaniyê ya çûkek nêçîrvan vedişart, ji bo mişkên mezin. Roy serê hespê xwe avêt ser çentê û li erdê nanêrek xwar, yekcar ducar kir, lê ew ne li wir bû. Xalî di ber çavan de zirav bû û lingên fir-şîn diçeriqînîn li tevahiya laşê. Ji xwe dem û pêde mişk li cihê xwe bar dikirin, bi vî awayî pêşî li pêşiya pawên xwe digirin ku xwarina wan bimire. Teyarên sereke, tenê dixwestin fermanan bidin cihan guheztin, dema ku ew bi çavê vekirî ya Stasyan ve hate rawestandin, li pêşberî ku ew di binê beqa xwe de rûnitî bû.

– raweste!! Stasyan xeniqand.

– Tu kî yî? – Rêbertî ji tirs pirsî – Ez axayê te me, fêm?

– Erê.

– Gazî be, xulamê min!

– Honey … – Howawa?

– Honey…

– Senî bifiroşin hon?

– Hûn dikarin bi rengek din: «Heyfa xwe bavêjin.»

– Hêlîn biçe … – Stasyan serê xwe hejand. – çima hon?

– Yek şîrîn, hûn dizanin? Be The dixuye…

– Honey, yan çi?

– Bi dîtina te – hon, lê di nerîna me de – hon. Belê, em firiyan…

Mûkên sereke hewl dan ku pendên xwe biqewirînin, lê ew pir dereng bû, û wan yekcar baskên xwe çep kirin, lê zirav ew sparrow bêhiş girtin, û wî fêm kir ku ew hewce ye ku biçin û tweet kir:

– Eureka!!! – û wî pişta xwe mîna nînavkê bang kir. Theûkan li hewşa hewayê girtin û zilamê balind rakirin ser erdê. Ji dorhêlên dorhêlê, eynî pisîk xwe diavêje û rabû ber bi zindî ya ku guvaşa firînê ya qehweyî ye.

– herêtir, bilindtir, Honûjin hono!!! – Stasyan bar kir, bi zimanek ku ji bo mirovan û pisîkan nayê fêm kirin, lê mişk jê fêm kir û piştî ku panzdeh rêhevalê wan xwaribû, wan gav bi gav fermanên wî anîn, ji sedî sed. Ji ber vê yekê ew bû xwediyê swarm, û serokê wan yê berê bi dilxwazî postê hevserokê qebûl kir û di kesê hemû xizmên xwe de razî bû ku ger Herr Stasyan dev ji wan nekira, ew ê amade bibin ku bi dilsoz xizmet bikin. Ji ber vê yekê çivîkek balind ya balind ket nav çûkan û ji ber vê yekê, wî dest pê kir her du caran bi lez û bez ji cem xizmên xwe û bilindtir, mîna Eagle rast, balafire.

Ejîdek serbilind li asîmanê xwe gehişte û dît ku pêşbazek nêzê wî ji erdê tê. Berê li gund, tu kesî nedibû û mafê wî tune ku biçe asta theûjikê, û ev …?!? – bes boş û nezanek!! – difikir Ejle kir û bi pênûsê xwe Stasyan li balafirê siwar kir, û anî bejna wî ya gewre, hêzdar, mezin.

– Tu kî yî???? Ew mîna gramofonê xwe gîhand ber perê asîmanê û çavên wî mîna çivîkek rastîn çirûsk û li ser şaxek giyayê hişk yê hişk yê spîndar spartek ji pêşekçêkerê, mîna stranbêjek mîkrofonê xist û pêlên behrê xemiland. Nêzîkî sed mizgeftan yekser dişewitin, bê pawên.

– Yaa? H, ez ev im… Ejle. – Heyirî, bi dengek tirsnak, Stasyan bersiv da. – mîna te, uh… her weha pêşgîrek.

– Xwedî bide xwedê, em bi te re ne!!! – choêrok lêzêde û pizirî, nîvê mîlyonî maye li mûkê dikeve.