StaVl Zosimov Premudroslovsky - OP DE DAG. Humoristische waarheid

Het naderde het middaguur. Madame Tumor fluit het lied van haar veroordeelde meisje, keerde terug naar de candey en droeg in de ene hand inventaris en in de andere een tas met aluminium blikjes bier en flessen. Zonder na te denken of iets te vermoeden opende ze de deur en stapte in de candeika, met uitzicht op haar lot…

In het begin kreeg ze zijdelingse blikken.

– Nou, wat? – In eerste instantie een horrorconcert, een zwarte weduwe, die in het verleden haar drie echtgenoten heeft vermoord, uit de zone voor 15 jaar oude moordenaars die Kampuchea heette en naar nationaliteit – Kalmyk zonder voortanden.

– wat? – een beetje bang en verbijsterd, vroeg Madame Tumor en legde de inventaris op zijn plaats.

– wat, wat? – voegde sterker toe haar hahal bijgenaamd – Balamut met een vorm van open tuberculose. – In de kont neuken, niet heet??

– Ik, vermoedend de reden voor de botsing, zei Madame Tumor. – Ik heb het gebied schoongemaakt.

– En hoe? – vroeg het derde personage van dit komische drama, fraer bijgenaamd – Fox.

– Is alles schoon?! zei ze.

– En we neuken! – Blafte Kampuchea. – Het is niet jouw taak, het zal niet door jou worden ingenomen, je hebt het niet geassimileerd in de zone, maar teef??

En we gaan weg: eerst werd ze vreselijk geslagen en in haar benen en vuist geschopt. Na de ingang gingen objecten: drie thermometers, gebroken in haar mondholte, twee slagen met een bijlkont op een klein meisje, ernstige snijwonden met een roos uit een gebroken fles ogen en wangen, zeven meswonden in het lichaam met een mes, brekende bierflessen gebracht door haar met een hamer die erin werden geduwd beginnend op obscene plaatsen van intimiteit. En terwijl het lukt om een “sneeuwvlok” te zingen en toast te maken. Uiteindelijk, na wurging, werd het levenloze lichaam de baai in gesleept, maar een buurman ontmoette en stiekem de politie en ambulance gebeld.

Tot de ochtend ondervroegen ze de oorzaak van de overval met hun vuisten en brachten ze ‘s ochtends naar een voorhechteniscentrum, en Madame Tumor werd door artsen weggepompt. Nu loopt hij rond in het Chernyshevsky-metrogebied, fluit, spreekt met de goden en drinkt veel. De hardnekkige bleek een vriend van de harde conciërges te zijn. En in een andere candeyka, in het algemeen, voor de brutale verkrachting van een huiselijke moedervrouw, straften haar zonen de conciërges met hamers en messen zodat ze een van de ogen uitkeken en de andere op veren zetten, de rest ontsnapte met slagen van de hamer op het hoofd. En dit gebeurde op oudejaarsavond, maar dit is een ander lied van Sodom en Gomorrah…

In dit ellendige bommenwerperhuis voor daklozen aan Sinopskaya-dijk 26, onder de naam RBOO “Nochlezhka”, woonden niet alleen criminelen, penningen, Chukchi en drie Oekraïners, dat wil zeggen bewoners uit de regio Donetsk. De rest van de Oekraïners zijn fascisten van Bandera, maar er woonden ook twee monniken van de orthodoxe kerk die al moe waren van het geloven in God, en ze besloten de zomerpauze te nemen van hun lunch van gehoorzaamheid en het verbod op een aantal wereldse verleidingen, uiteraard met inachtneming van het belangrijkste diner van het celibaat, gegeven met tonsuur. Natuurlijk staken ze, stiekem van anderen ‘s nachts, hun vingers in elkaars kontgat, en blijkbaar hoefden ze dit diner niet te annuleren, vanwege het niet-staan van sommige staande delen van het lichaam, in de liesstreek. Ontsnapt uit het klooster van de Alexander Nevsky Lavra, de stad St. Petersburg, vergaten ze opzettelijk alle wettelijke wetten en gehoorzaamden ze aan wereldlijke wetteloosheid: ze rookten, bonsden, zwoeren en, uiteindelijk, na berouw, bekeerden ze zich tot hun Heer. Natuurlijk konden ze worden begrepen, omdat pater Serafijn al twintig jaar monnik was, van oudsher uit de Sovjettijd, en zelfs in de zone zat, voor criminelen, voor religieuze overtuigingen. En de vader van Fion diende minder dan twaalf jaar in het heilige veld, maar ontving deze tonsuur pas onlangs van deze extravagante monnik Seraphim, van de Kiev Pechersk Lavra, vanwaar hij werd teruggeplant in de raad, en hij begon rond te dwalen in kloosters en kerken. Zoals Seraphim herhaaldelijk heeft gezegd dat zijn ziel al lang in de hemel is, maar het vlees kan nog steeds niet kalmeren en sterven. En hij wachtte elke avond op dit uur, bad voordat hij naar bed ging. Hun God begreep blijkbaar ook dat ze niet ijzer waren, omdat ze het hoofddiner van het celibaat aanbaden, er niet aan begonnen en in het algemeen geen aandacht schonken aan vrouwen wat betreft intimiteit. En hun geld werd uitgegeven zonder arbeid en verdween net toen ze kwamen.

In Nochlezhka maakten ze onmiddellijk veel valse vrienden, dronken metgezellen, en de monniken werden door gevangenschap een soort kostwinner voor sommige parasitaire parasieten die de gehandicapten en ouderen van hun vloer tot slaaf maakten, evenals hulpeloze arme kerels die met hen werden gelijkgesteld, hun dagelijkse omkoping. Maar de monniken zagen geleidelijk deze freebie van hun kant over het hoofd en besloten de cirkel van contacten en de plaats van de nacht te veranderen, hun toevlucht te nemen tot contact met mij en de nacht door te brengen in de kelder van de slaapzaal van het seminarie van de Alexander Nevsky Lavra, waar Aleksashka Nevzorov ooit studeerde. Ik had de vaardigheden en ervaring van straatgevechten nog niet verloren en genoot een speciale autoriteit onder de dieven. Ze belden me zonder toren en durfden soms niet te twisten. Kortom, er werd geen contact met mij opgenomen en ik, na het luisteren naar Seraphim en Fiona, die echt van mijn autoriteit wisten, en niet door geruchten, over communicatie en inkomsten, waren het daar verstandig mee eens. Het kwam erop neer dat ik een soort beveiligingsportemonnee was. Ze, gekleed in een soutane, gingen een winkel binnen en boden aan om te bidden voor de gezondheid van hun familieleden, de dag ervoor, zogenaamd, op weg naar enkele Pskov-grotten.

Eén naam was weer de moeite waard in de hoeveelheid van twintig roebel. Het geld werd aan mij overgemaakt en de bonnen die in de Kazan-kathedraal waren genomen, werden onder hun gebedsdienst verbrand. Ik, in tegenstelling tot hen, was gekleed in burgerkleding, maar met een baard. Dit werd gedaan voor het geval de politie ons greep, dan ben ik net als de linker, en ze hebben geen cent in hun aanwezigheid. En alles ging perfect. Op de dag dat we ‘hakten’, dat wil zeggen, we ontvingen gewoon zo, niet elk duizend roebels en na het werk liepen we door de tavernes, waar we honderd gram goten en dronken werden van het uiterlijk van een varken. En ze liepen naar hun cellen, het seminarie-hostel, aan de Alexander Nevsky Lavra, goed gevoed en dronken, gelukkig en moe, vanaf de dag voorbij, maar de weg naar huis was zowel gevaarlijk als moeilijk. Werd op verschillende manieren wakker, het gebeurde in het ontgiftingscentrum. En ook hier worden we al behoorlijk dronken naar het politiebureau gebracht. Fiona is volledig gevoelloos. Hij was dun, erg aardig, goed gelezen en naïef. De uitdrukking op zijn gezicht, vooral de dronken, was als het gezicht van een ram met stompe ogen en schuine ogen. De seraf was daarentegen scheef en dik, als een varken, hebzuchtig en sluw. Hij moest constant worden doorzocht, tot aan de anus, waar heroïne, cocaïne en wiet meestal verborgen zijn. Toegegeven, de vader van Fiona klom in de anus, hij was natuurlijk ook de initiator van de zoektocht van iedereen, behalve ik, omdat ik het geld had en ik het op de helling of in de lever kon snijden, voor vertrouwen en vertrouwen in mijn woorden, dus ze altijd geloofd in mijn specificiteit. En na de ontdekking van bankbiljetten, bekeerde pater Serafijn zich en vroeg om vergeving, knielde op zijn knieën en vroeg zich verbaasd af hoe ze daar binnen rolden, mompelend:

– Maar hoe zijn ze daar gekomen?