StaVl Zosimov Premudroslovsky - OP DE DAG. Humoristische waarheid

Fuuu, hij verliet de politie, maar niet de zijne. Als je elkaar ontmoet, is dat van jou, en dus ga je doorbrengen. Dus ik bleek de mijne te zijn en ging naar een paar.

– Met een dikke, misschien, Zyoma-vriend, knap, zag je hem als Laz… Maar ik nam de politie op mezelf, zag ze, ze lokten me?

– Wie ben jij? – bang vroeg de man.

– Ik ben hetzelfde als jij, knijpen… nou, delen of afromen?

– We geven verdomd om de bazaar, wie is wie, wie … – hij steunde de man en bood aan naar de bistro te gaan. We gingen naar binnen en zaten een halve dag. Ze reden naar het naaktstrand in Sestroretsk. De zon, het gezoem, de drugs en nam nudisten op het meer om te neuken, omdat op het strand verboden is? Maar dit is een speciaal verhaal.

“S Ochtends is er weer geld nodig, en ik ga naar de architectuur turen. Ik drink bier, prik mijn tanden, spuug kaf en neem een lange trek van een sigaret, drieënveertig roebel, twee keer duurder dan een fles wodka. De gecondenseerde rook stijgt op en zwelt op met een windvlaag…

let op TEN

En daklozen zijn op een feestje

En ik ging met een vriendin, een actieve modeontwerpster zonder een bepaalde woonplaats volgens mijn paspoort, dat is de hele westerse wereld, naar het taigadorp in Buturlinovka… In!.. een slapend koninkrijk, waar iedereen geen geld ziet en half in slaap droomt van een vorig leven.

In de ochtend stond ik op, kroop de tuin in en mis je. De minnares behandelde de puree aan de vooravond. Baska doet pijn en schonk bessen in de tuin. Een enkele kip at ze op en viel levenloos. De gastvrouw, een dwaas, nam en begon veren op een kussen van een kater te plukken, dacht dat het te laat was om te snijden, zij stierf zelf en zonder haar hoofd af te hakken was het vlees stijf.

Ondertussen werd de kip wakker en fladderde, waaide veren waar, waar, zei de vogel uit een kater en liep kaal aan één kant weg.

– Laten we een wandeling door het dorp maken. – suggereerde in een hees verleden mezzosopraan, een vriend die achter me aan kroop.

– Of misschien kruipen we? – stijgend kruipend van de volgende stap van de veranda, antwoordde ik met een sushkim. Mijn hielen waren oud buiten de drempel in de hut en het bloed stroomde naar het hoofd, wat de pijn versterkte. Een vriend stond op, leunde op mijn nek en duwde mijn neus, dure schoenen, liep naar de uitgang van de tuin. Ik kroop de treden overeind en sprong achter haar aan die billen speelde naar de winkel voor wodka.

– En nitreus? Vroeg ik terwijl ik een slokje uit een gekochte fles alcohol nam.

– En hij heeft een grootmoeder Nyurka, zijn moeder augurken en zout zoveel dat het genoeg is om een hapje te nemen in het bedrijf.

Toen we klaar waren, gingen we naar de plaatselijke autoriteit, een familielid dat onlangs werd vrijgelaten uit plaatsen waar voedselvrijheid en beweging werden beroofd. Zijn hut was, zoals velen, gammel. Nadat we ons voorover in de onderrug hadden gebogen, gingen we de veranda op en kwamen we zonder de hut binnen te gaan. Aan tafel zat op taille-lengte, ontdaan, allemaal in tatoeages, een magere man met de bijnaam Kharya. Van de spieren op zijn lichaam waren alleen botten zichtbaar.

– Grote Kharya. – begroette mijn meester zonder zich los te maken. Het plafond was blijkbaar gebouwd voor hobbits en dwergen.

– Geweldig, als je geen grapje maakt. – de voormalige veroordeelde antwoordde nasaal met een tandenloos timbre. Ik was niet net als mijn vriend aan het buigen, stond aan de deur en wachtte op een uitnodiging. – Ga zitten, kom gewoon.

– Word je een Vodyaru? – vroeg mijn.

– En wat is er? vroeg Kharya.

– Natuurlijk, wat een markt, hier. – De mijne antwoordde vreugdevol en zette een literfles wodka op tafel.

– Nou, laten we het inschenken. – de gevangene pakte een bubbel en drukte deze af en schonk hem in een mok. – kom binnen, ga zitten, beste gasten, doe alsof u thuis bent. – Hij stelde voor en blikte uit de keel en spoelde toen uit de mok. – Haaa!!! hij ademde uit en verbreedde zijn ogen. – Alleen ik, als moeder, werd begraven uit een voorgerecht, met een rollende bal, helemaal niets. Alleen zwarte kaviaar. Ze steekt al in mijn keel. Je wilt, de kelder in klimmen.

– Diathese, zegt u? Legde ik uit.

– wat?? vroeg Kharya. – wie is dit?

– Dit is mijn fraer, correct en niet veroordeeld. – legde de mijne uit.

– En wat voor soort wonder ben jij? – Ik heb de gevangene ook moedig gevraagd.

– Rustig, rustig troeven jongens niet. – stelde mijn gerust en stelde de eigenaar een jas voor. “Dit is mijn eigen oom met een straf van twintig jaar.”

– Vijfentwintig jaar oud … – gecorrigeerd Kharya. – Nou, de jonge kelder beklimmen?! Wil je je vrouw tenslotte niet sturen?

– En wat? Ik kan klimmen. – stelde de mijne voor.

– Uw bedrijf. zei Kharya en schonk zichzelf nog een wodka in. – Mokken zijn weg. – en duwde haar naar me toe.

– Zit, schat, ik ben aan het likken, en je werkt ‘s nachts.

– Frets. – antwoordde mijn.

Ik klom onder de vloer, stak een lucifer aan en was verbluft; op de planken lagen stukjes van drieëndertig liter blikken zwarte kaviaar in blik. Ik haalde twee blikjes eruit.

Zodra we een halve liter uit een beker haalden, op zijn beurt, alsof een chifir, toen twee politieagenten het huis binnenkwamen.

– Nou, Harya? – ze reden. – geen tijd gehad om achterover te leunen en al het zwijn van de handelaarster gestolen? Kom inpakken, kom met ons mee.

– waarom? – vroeg mijn.

– Geef een bekentenis. Wil je met hem, Vasilisa? – suggereerde een gewaagde en oppervlakkige agent.

– In principe kun je in plaats daarvan trainen. – Een magere en lange agent toegevoegd.

– Maar lul je raadt het al!! – de dronken Kharya grinnikte, pakte honderdvijftig millimeter een hamer en twee spijkers uit de vensterbank en een voor een spijkerde hij hun voeten op de houten vloer, zonder hun slippers uit te trekken, niet te kreuken en blijkbaar geen pijn te voelen. Bloed doorweekte langzaam slippers. “Neem me nu mee, maar raak mijn nichtje niet aan, anders ga je zelf naar de emmer… Nou …, Zwak? Ik heb geen zwijn gestolen; ik zal geen eeuw van wil zien.

– Nou, je bent een dwaas, Harya. – Vetgedrukt.

– Precies, het is van eik ingestort, waarom is het zo wreed? – mager toegevoegd.

– Waarom zo wreed? Kom, Palych, naar de cycloop, zijn spanning. – stelde vet voor. – Deze loopt niet, hij loopt niet.

– In, idioot, Harya!! Nu, Vaska, – hij wendde zich tot de mijne. – Zet de gootsteen, anders is de vloer pissig. – draaide zich om en ging naar links.

Kharya haalde een tang uit de vensterbank en trok de nagels terug zonder enige spanning, zonder ooit zijn gezicht te draaien. We openden onze mond verrast.

– Ja, kijk niet goed naar jullie. hij stelde ons gerust. -giet.., mijn benen waren nog bevroren in de mijnen. Maar dit grijze schuim valt er meteen vanaf. Hahaha!!! – en hij legde zijn vuile mond bloot, van waaruit men de zwartgeblakerde stukjes van vroegere tanden kon zien.

– Schat, mijn zeilen! – mijn vriend sprak me aan. – rende op hem af, hij heeft alle jongens. Hij is zijn hele leven een vrouw, maar zijn moeder heeft hem niet gezien op dates. Ze is zelfs in de zone bevallen toen ze haar termijn bij mijn grootmoeder diende voor een zak graan die ze samen hadden gestolen, twee tweelingzussen. Ja oom?

– Ja, dit is afval, luister, wat een grap uit de zone zal ik je vertellen … – En Kharya, zonder aandacht te besteden aan vliegen, ging door met het herinneren van grappige verhalen die plaatsvonden in de gevangenis.

– En het hele gebied moest twee uur staan bij vijfenvijftig graden vorst.

– En wat is er gebeurd? vroeg de nicht aan oom.

– … Zo was het: bij een avondcontrole, aangezien er geen aannemer was.