Array Коллектив авторов - Калі цвіла чаромха (зборнік)

Але пакуль усё ішло дакладна па плане і з боку старонняга назіральніка выглядала жах як натуральна.

Ва ўсялякім разе, павінна было так выглядаць…

– Адпусціце! – выгукнула я абурана. – Што вы сабе дазваляеце?!

І адразу ж вырашыла, што ўзяла не зусім тую, як кажуць, танальнасць. Занадта ўжо літаратурна, кіношна нават… неяк натуральней сябе паводзіць трэба, у першую чаргу, больш напалохана, ці што?

– А-а-а! – залямантавала я, выкручваючыся ўсім целам у дарэмных спробах вызваліцца. – Дапамажыце… хто-небудзь!

І, адначасова з гэтым, краем вока зірнула ў бок аб’екта. Якія, цікава, дзеянні чакаюцца з ягонага боку?

Дзеянні даследуемага аб’екта і на самай справе аказаліся даволі цікавымі і зусім нават непрадказальнымі. Ніяк не адрэагаваўшы на адчайны мой крык і нават у мой бок не зірнуўшы, гэты бамбіза (два метры з гакам, спартсмен-каратыст і ўсё такое іншае) уціснуў галаву ў плечы і, хуткім крокам (нават амаль подбегам) прадэфіліраваўшы міма «мілай» нашай кампаніі, пачаў гэтак жа хутка і, нават, з паскарэннем аддаляцца.

Вось жа казёл! Вось жа слімак баязлівы! А я яшчэ так горача адстойвала ўчора ягоную клятую кандыдатуру перад Вышэйшай атэстацыйнай камісіяй!

Я так засмуцілася з-за відавочнага свайго промаху, што зусім згубіла кантроль над сваімі «падначаленымі», у першую чаргу, над тым з іх, які і раней крыху імправізаваў, а я, дурніца, увагі тады гэтаму не надала. І нават зараз занадта позна адчула небяспеку…

Ва ўсялякім разе, правільна адрэагаваць на кулак, які ляцеў прама ў твар, я так і не змагла.

Удар быў страшным, асабліва для маёй, далёка не асілкавай камплекцыі. Мне нават падалося, што ў галаве маёй узарвалася бомба… а тут яшчэ, калі падала, я балюча трэснулася патыліцай аб нейкі ці то пень, ці то камень. Поўнай адключкі не адбылося, але гэтыя два ўдары так на мяне падзейнічалі (у адмоўным сэнсе, зразумела), што поўнасцю парушылі і без таго не асабліва трывалую сувязь паміж мной і трыма маімі падапечнымі.

Вось тут я поўнасцю адчула ўвесь боль і адчай няшчасных прагульшчыц, цалком улезла ў іх шкуру, так сказаць! Гэтыя тры мярзотнікі наваліліся ўсе разам і пачалі, з рогатам і самымі адборнымі мацюкамі, зрываць з мяне адзенне. І, адначасова, мацаць сваімі потнымі лапішчамі самыя інтымныя месцы…

У такой вось крытычнай сітуацыі ўзнавіць (хай сабе і часткова) страчаны кантроль над іх свядомасцямі (тым больш, затуманенымі алкаголем і распаленымі самымі пажадлівымі інстынктамі) я так і не змагла, як не спрабавала. Адзінае, што я магла здзейсніць у дадзены канкрэтны момант – проста забіць усіх трох (дакладней, проста загадаць ім памерці)… але якраз гэтага я і не магла сабе дазволіць ні ў якім разе…

Забіваць я мела права толькі для выратавання ўласнага (а ў некаторых, прадугледжаных Кодэксам выпадках, і чужога) жыцця, але на жыццё маё замаху з боку гэтых трох п’яных дэбілаў якраз і не было. Замах быў на нешта іншае… але гэтае «іншае», на вялікі мой жаль, пад катэгорыю «забойства дзеля выратавання…» ніяк не падпадала.

І вось, калі я прыйшла ўжо ў поўны адчай, а гэтыя трое мярзотнікаў свайго амаль дасягнулі (сцягнуўшы з мяне джынсы разам з трусікамі, яны ўсё ніяк не маглі дамовіцца паміж сабой, каму ж першаму пачынаць са мной забаўляцца), адбылося нечаканае…

Зусім побач пачуўся раптам чыйсьці абураны ўскрык, потым да майго слыху данёсся хлёсткі гук удару… і той з тройцы, які ўжо наваліўся на мяне, пускаючы ад прадчування будучай асалоды сліну, раптам кульнуўся кудысьці ўбок з перакошанай ад болю фізіяноміяй. І, адначасова, я адчула сябе вольнай… і самай першай справай пачала нацягваць на сябе джынсы. Вось так, лежучы на спіне… І толькі потым прыўзняла галаву і агледзелася па баках…

А непадалёку ад мяне ў поўным маўчанні біліся чатыры чалавекі. Дакладней, тры і адзін.

І, вядома ж, гэтаму аднаму прыходзілася несалодка…

Але я была ўжо на нагах, да таго ж, сярдзітая да немагчымасці…

Не, забіваць іх я па-ранейшаму не збіралася, але належным чынам пакараць… чаму б і не! І я з уяўнай асалодай паслала кожнаму з трох мярзотнікаў па адным кароценькім імпульсе.

А больш і не спатрэбілася!

Адразу ж забыўшыся і пра мяне, і пра нядаўняга свайго праціўніка, усе тры гэтыя пажадлівыя ідыёты прыняліся раз’юшана і ашалела лупасіць адзін аднаго па азызлых ад штодзённага п’янства фізіяноміях.

А іх нядаўні праціўнік (зусім малады яшчэ хлопец) моўчкі стаяў побач і са здзіўленнем на ўсё гэта пазіраў, нічога пакуль не разумеючы. Нават пра кроў, якая цякла з уласнага носа, забыўся… як і пра вока, якое ад трапнага ўдару кагосьці з трох пачынала ўжо заплываць…