Array Коллектив авторов: Мой дзень пачынаецца (зборнік)

Ён пакінуў свой лёс на лесвіцы
адзінай… мне… маўкліва
крок – і руцэ… імкліва
чырвоныя пялёсткі.
пакінуў мне адзінай,
ахвяраваўшы
толькі сваё
імя
яго мне
засталося
на прыступках, на якіх
пялёсткі тыя, што калісьці…
у руцэ гарэлі… ад вясны я
прынясу цяпер… яму прытулак
з адзінокім прытулкам… асенняга… месяца
каб знайсці… яго лёс… на лесвіцы

Ці вартыя мы гэтай восені
з бурштынавым караванам лісця,
з паэтычным спатканнем кропель туману,
з аблокавай хваляй прачыстай,
калі рассякаем скрозь цені
восені…?

пишет монах
в серединности дня
о центре земли,
где растили меня,

месте в межребье,
в пустотах дыханья.
шиповник (по жребью)
там – куст мирозданья.

(не движутся плиты…
во время молитвы…
не тлеют поленья…
в монашеском зренье…)

как вещи назвать? —
не хватает пространства.
отечеством, родиной, краем?
мытарством?

и плачет о Слове
земля под Голгофой
о сломанных ритмах,
скованных строфах.

из греха, как из реки,
яблоко Адама
в перламутр овом нутре
на руки попало

выбираю дом чужой
– обхожу владенья
– слышу в голосе своем
раковины пенье

поиграю в поддавки
– стану веселитьс я
и отцов, отцов моих
я открою лица.

от Адама до себя
гибельные лица

руки Евиной вины
смоют плод рекою эх…
разгуляется вода
и напьется мною…

змеевидная вода
змеевидной мною

яблоком лежу на дне —
мне бы – в белой пене
новой раковиной всплыть
в память об Эдеме.

ни моллюска, ни цветка.
нет и римской плети:
рыба в роли рыбака —
поднимает сети.

Я чую, як недзе далёка
Маленькая птушка пяе.
Вітаю цябе, валавока,
Вітаю напевы твае.

Агромністы свет над табою,
Нябёсаў бясконцы абшар
І поўная шчасця й спакою
Адвечнай прыроды душа.

Даўно ў гарадах мітуслівых
Я марыў пра тыя сады,
Дзе грушы ды жоўтыя слівы,
Дзе цёпла й утульна заўжды.

Шукаў іх у град і залеву,
Дарэмна хадзіў па зямлі
І толькі птушыныя спевы
Надзеі згарэць не далі.