Array Коллектив авторов - Мой дзень пачынаецца (зборнік)

Ён не дабег да аўтобуснага прыпынку і, збочыўшы, нырнуў у прахалодныя тунэлі падземкі. «Асцярожна, дзверы зачыняюцца». Мікіта ніколі не слухаў чужых размоў у метро: ягоныя слухаўкі, яшчэ калі ён пакідаў кватэру, уздрыгвалі ад музычных бітоў Фэтбой Сліма, дыджэя, якога яму адкрыў сябра, старэйшы за яго на два гады. Мікіта любіў музыку і марыў пра тое, як ён будзе стаяць за пультам і круціць вінілавыя кружэлкі. А яшчэ ён марыў пра кар'еру біёлага. Зачыніліся дзверы, і цягнік рушыў.

Мікіту нельга назваць няўважлівым альбо неразумным хлопцам. Ён, як звычайна гэта здараецца ў пэўным узросце, марыў пра каханне, дзяўчат, пра будучыню і, лежачы ў ложку, часта ўяўляў сябе тым ці іншым героем: часцей за ўсё Чубакам з «Зорных войнаў», а таксама Чалавекам-невідзімкам.

Праз трыццаць хвілін Мікіта ўжо быў у кватэры Вольгі Аляксандраўны, настаўніцы, жанчыны, тоўстай у сцёгнах, з круглаю кучараваю галавою (хімічная завіўка на маленькія каклюшкі) і расфарбаваным тварам, нібыта ў грыме. Яна кожны раз усім сваім выглядам нагадвала хлопцу Рональда Макдональда, і кожны раз ён уяўляў сабе, як яна дастае з кішэні шырокіх штаноў балёнік і робіць надзіманага сабачку, але ўсё заўсёды сканчвалася аднолькава: Вольга Аляксандраўна прыціскала яго старым фатэлем да стала, і яны пачыналі працаваць. Выгляд настаўніцы цалкам не пасаваў ейнаму характару: яна была жанчынай тоўстай і злой, часта на ўроках яна прасіла дзяцей набываць ёй яблычны воцат, бо калі яблычны воцат піць у пэўнай колькасьці, ён дапамагае худнець. «Табе ўжо нічога не дапаможа…», – думалі вучні.

Час пачаў марудна цягнуцца. У пяць пятнаццаць Мікіта мусіць быць вольным, але да гэтага – цэлая вечнасць…

– Не, ну я не разумею, як гэта ты ніяк не можаш уцяміць дзяленне дробаў!!!

– Вольга Ляксандраўна, я проста не разумею, як можна падзяліць, напрыклад, траціну яблыка на чвэрць… гэта НЕМАГЧЫМА! – абураўся Мікітка.

– Божухна Святы, дзякуй табе, што гэтаму дзіцёнку не трэба здаваць іспыты ў які «мехмат» альбо на фізіку! – уздымала вочы да столі настаўніца. – Ты ж, Мікітка, ніяк не здольны да матэматыкі, табе трэба на які гуманітарны. Добра, што мне з табою даводзіцца падцягваць толькі школьную праграму!

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

Prah (чэш.) – парог.

Анёл весялосці. Шарль Бадлер. (фр.)

Караундж – найстаражытнейшая абсерваторыя на тэрыторыі Арменіі.