Array Коллектив авторов - Мой дзень пачынаецца (зборнік)

Адолею ўсе перашкоды,
Каб мрою нарэшце знайсці.
Да сонца на крылах свабоды
Ляці, валавока, ляці!

Спяшаюся. Усё наперакос.
Спяшаюся са старту, ад пачатку.
Бягу ў кантору, дзе паставіць лёс
У бланк жыцця апошнюю пячатку.

Сярод мітрэнгаў прамінаюць дні,
Хоць нават непакоіцца не трэба.
Марную зноўку час у мітусні
І пада мной амаль дыміцца глеба.

Але жыве пытанне, як жыло…
Кажу сабе: «Куды ж ты, небарача?»
Я кідаюся з цемры на святло.
Чаму? Бо я святла яшчэ не бачыў.

Шпакі галілі крыламі паветра,
Гарэў заход прыгожы, як мана.
На вышыні недасягальных метраў
Хадзіў па дахах чорны камінар.

Блукаў штовечар ён без працы новай
І зразумець не мог, што ўсё дарма.
У джунглях гарадскіх шматпавярховых
Ёсць камінары – комінаў няма.

Жангліраваў кастрычнік жоўклым лісцем,
Ды слухаў чалавек, як вецер ныў.
Замест жыцця надзеі засталіся,
Але каму патрэбныя яны?

І доўжыцца дасюль ягоны шпацыр,
І сумна ўніз глядзіць мурзаты твар…
Чаму мне пачынае зноў здавацца,
Што я такі ж, як чорны камінар?

Цемра шыбы залепіць, і дзень праміне,
Напляце павуцінку мароз на вакне,
На дварэ заскрыгоча завея…
Сёння я ўпершыню цябе бачыў у сне —
Ты ў крыштальную далеч сышла ад мяне,
Дзе ад сцюжы ўвесь свет прамянее.

Сон мой хутка растаў, як сняжынка вясной.
Лямпа зноў асвятляе няўтульны пакой,
Дзесь за шыбай віецца дарога.
Кіну ўсё, каб напоўніць душу цеплынёй,
Развітаюся ўрэшце з самотай сваёй…
Толькі побач са мной – анікога.
Веру, зменіцца ўсё! Веру будзе яшчэ
Шчасця міг, подых твой – за сняжынку лягчэй —
І каханне, адно, назаўсёды.
А пакуль маё сэрца завея сячэ
І на позірк халодных блакітных вачэй
Прамяняць я гатовы свабоду.

Цвітуць апенькамі грыбовішчы.
Хадзем, прабавім час у пошуках
Ды набяром грыбоў. Або ні з чым
Мы вернемся – паветра ў кошыку.

Красуе жоўты лес убраннямі…
І хай грыбоў не дасць нам верасень,
Але ратуе восень ранняя
Ад крыўды, ад любоўнай ерасі.

Агорнуць шаты прахалодаю
І знікнуць згадкі мітуслівыя,
Што я кахаў цябе заўсёды – і
Хацеў, каб ты была шчасліваю.

Ты падарыла каралеўства водараў,
Мяне ператварыла ўміг у волата,
Я ўбачыў нечакана ў мутных водах Ра,
А ў вогнішчы заходу – россып золата.

Да зорак падымаліся – не бачылі,
Што вокамгненна ўвесь сусвет руйнуецца.
Мы верылі: не будзе больш няўдачаў, і
Зноў свята зазірне на нашу вуліцу.

Але жыццё надзеі гоніць марныя,
Мы ў каралеўстве водараў не першыя…
Муз, пэўна, не завабіць мемуарамі.
Што застаецца? Толькі крэмзаць вершыкі.

Чараўніца ў бутэльцы з зялёнага шкла,
Ты мяне нечакана сягоння знайшла.

Дык нашто ў гэты вечар ты выйшла з ільдоў?
Каб з ласкавай усмешкай скарыць мяне зноў?

У будзённай турбоце й бязладнай журбе
Не магу, не хачу пакідаць я цябе.

Хай я з кожным глытком прапіваю душу!
Падаруй мне адзін пацалунак! Прашу!

Каб ад дотыку хмелю забыў я зіму,
Каб не помніў, навошта жыву, ды чаму.

Не! Няхай застанецца адзіны ўспамін:
Снежань, гурбы за шыбай, кілішак, камін.

Толькі прысмак кахання на вуснах маіх
Нагадае бязлітасна: боль не аціх,

Бо адзінай каханкай маёю была
Чараўніца ў бутэльцы з зялёнага шкла.

Там, дзе сонца пяшчотай дурманіць,
Дзе, як краска, цвіце вербалоз,
Абвясцілі сезон палявання
На зялёных імклівых стракоз.

І, цішком жуючы недакурак,
Асцярожны, прыціхлы, як звер,
Паляўнічы, знішчальнік казурак,
Ледзьве шорхаў у роснай траве.

Верыў ён у нябесныя сілы,
Бо нядаўна пабачыў у сне
Страказіныя яркія крылы
Між трафеяў сваіх на сцяне.

Рыхтаваліся ўсе да «сафары»,
Разбівалі ў малітвах ілбы…
Ён адзін дацягнуўся да мары
І трафей нечуваны здабыў,