Array Коллектив авторов - Мой дзень пачынаецца (зборнік)

І нарэшце павесіў у хаце
Фатаграфію са страказой…
Ён не ведаў: усмешка дзіцяці
Стала чыстай крыштальнай слязой.

Неверагодна, бы з іншага свету,
Печаным яблыкам пахне ў пакоі.
Кажаш ты мне, што схавалася лета
Там, у лагчыне, за змёрзлай ракою.

Толькі не бачу я ліпеня ў снезе,
Зорка далёкая зашаранела…
Хутка ў душу, як у дом твой, залезе
Нехта ласкавы, удачлівы, смелы.

Будзе настойлівай хваля пяшчоты,
Жоран кахання цябе перамеле.
Ты не забудзеш – ён прыйдзе ў суботу:
Будні для працы, да жонкі ў нядзелю.

Ты ўсё даруеш, паверыш: «Ён прыйдзе!»
І не збаішся даходзіць да кропкі,
Каб у суботу пачаўся твой тыдзень
З пошуку шчасця ў абдымках таропкіх.

Будзе спатканне адзінаю мэтай.
Дзень – для кахання, і шэсць – для спакою.
Ты ўжо не ўспомніш пра тое, што лета
Недзе хавалася. Там, за ракою…

Не дойдзе да Тэначтытлана ацтэкскі ваяр,
Не знойдзе траянец сваёй шматпакутнай радзімы,
Стагоддзяў цягнік незваротна праносіцца міма,
Мінаецца ўсё, маладосць адыходзіць твая.

Дзіцячая радасць згубілася дзесь за альсом,
Зрабіліся пылам дарожным наіўныя мроі,
Ды ты не паверыў і ўпарта варушыш старое,
А вецер халодны хапае цябе за крысо.

Ты можаш казаць, што захочаш – сабе не мані,
Што гэта не ўзрост, а звычайная змена сезону.
Ты стрэсваеш кроплі з плячэй, з рукавоў, з парасону,
Нібыта скідаеш апошнія летнія дні.

Кабіна ліфта едзе ўніз,
Трасы скрыгочуць у паўзмроку…
Ты пакідаеш парадыз,
Мне да яго яшчэ далёка.

Расстання нашага туга
Не закране цябе, я веру.
Я вінаваты сам – я лгаў,
А ты ўвайшла ў чужыя дзверы.

Што застаецца мне? Глядзець,
Як надвячорак тоне ў скрусе.
Не прынясе мне шчасця дзень —
Дажыць да досвітку імкнуся.

Ды прыйдзе ранак. І тады
Пазбавіць ён мяне спакою:
Кабіна ліфта назаўжды
Зачыніцца перада мною.

Старыя хаты касавурацца,
Глядзяць у мутную ваду —
Дняпро заліў увечар вуліцу…
Як да цябе цяпер дайду?

Мы закаваныя самотаю,
Пакуль рака – пяшчотны кат —
Пакусвае падворкі ўпотай і
Цалуе прызбы сонных хат.

Пятляюць палкія прысады:
Пажоўклым полымем – прасвет.
Прыроды прыгажосць – прынада.
Прайдзі прасекаю, паэт!

Пабачыш позірк піхты пекнай,
Прыпомніш: поле перайшоў,
Пачуўшы порсткі покрыч пеўня
Па-над прасторай паплавоў.

Гарбата гарачая, даўкая
Лякуе ад даўніх турбот.
Ля ног задаволена каўкае
Мурлаты дагледжаны кот.

Паўзмрок жоўтай лямпай расквечаны,
Сумуе герань на акне…
Жыві, як умееш. І ўвечары
Ніколі не згадвай мяне.

Я шукаю дарогу да сіняй вады,
Каб нарэшце, бы ў Мекку, прыехаць туды,

Дзе віецца Бярэзіна, быццам вужак,
Дзе лясы апранаюць зялёны пінжак,

Дзе ў імгле дажджавой чырванеюць агні,
Дзе рухавая плотка жыве ў быстрыні…

Там гісторыя ўсмешку змяшала з журбой,
Там на дзіва нялёгка застацца сабой,

Там забытыя хаты – і побач крыжы,
Бо памерці там лёгка, ды цяжка ажыць.

Ля станцыі ў кавярні прыдарожнай
Не захмялець – адно напіцца можна,
Але нашто мне піва і віно?
Я на адной з такіх спусцелых станцый
Збаяўся – і не змог з табой застацца,
А верасень у жоўтым кімано
Махаў галлём неабляцелых клёнаў.
Я чуў – ты ўслед мне сыпала праклёны —
І прамаўчаў, і зноў паскорыў крок.
Загояцца марудна ў сэрцы раны:
Не вылечыць і столік рэстаранны…
Сяджу ў кавярні. Побач сцэна й змрок.
І робіцца чамусь ніякавата:
Пяе жаночы голас пра расплату,
А гук ляціць і растае ў журбе…
Я выйшаў на свабоду з душнай залы
І хутка апынуўся ля вакзала…
Але скажы: як збегчы ад сябе?

Намярзае на ветры лёска —
Недалёка да першай сцюжы.
Воглы снег паляцеў – пялёсткі
Абсыпаюцца з белай ружы.