Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

– Усё.

– Я дам вам потым пачытаць падрабязную даведку. Праз пяць хвілін мы ўжо прыедзем у бухту, таму я распавяду вельмі коратка. Структуру і паходжанне архіпелага Святога Роха я ўжо апісаў вам. Ён быў адкрыты англійскімі мараплаўцамі ў другой палове XVI стагоддзя, аднак за чатырыста з лішнім гадоў яго практычна ніяк не выкарыстоўвалі па прычыне адасобленасці і невялікай плошчы. Былі спробы стварыць тут паселішчы, аднак яны не ўвянчаліся поспехам. Рэшткі будынкаў пасяленцаў і зараз можна знайсці на востраве. Да адкрыцця архіпелага тут пражывала туземнае насельніцтва – хутчэй за ўсё, выхадцы з Палінэзіі, аднак яны пакінулі гэтыя тэрыторыі з невядомай прычыны яшчэ да таго, як сюды ўпершыню ступіла нага еўрапейца. Архіпелаг некалькі разоў пераходзіў пад кіраванне розных краін і пасля Другой Сусветнай вайны быў уключаны ў склад падапечнай тэрыторыі ААН пад кіраваннем ЗША. Пасля астравы сталі ўласнасцю Штатаў і застаюцца ёю да гэтага часу, за выключэннем выспы Роса. Дарэчы, як і ў дачыненні да любога іншага трапічнага вострава, ходзяць легенды, што тут схаваны буйны скарб піратаў, які адносіцца да часоў Уільяма Дампіра. Зрэшты, гэта не больш чым легенды, паколькі, як вы разумееце, падчас будаўніцтва «бункера суднага дня» мы старанна даследавалі ўвесь востраў і нічога не знайшлі.

Што тычыцца флоры і фаўны архіпелага, то тут расце больш за дзевяноста відаў раслін, самым распаўсюджаным з якіх з’яўляецца, як і паўсюль у рэгіёне, какосавая пальма, аднак тут таксама ёсць некалькі вельмі цікавых эндэмікаў. Жывёльны свет прадстаўлены слаба – за выключэннем птушак, многія з якіх унікальныя. Ёсць чарапахі, некалькі відаў гадаў, у асноўным яшчаркі, атрутных змей няма, роўна як няма і атрутных насякомых. Нават маскіты-пераносчыкі малярыі і трапічнай ліхаманкі тут адсутнічаюць, таму гэта сапраўды райскае месца на зямлі. Небяспеку ўяўляе толькі акіян, дзе водзяцца атрутныя медузы, марскія змеі і, зразумела, акулы. Зрэшты, у бухтах можна купацца абсалютна спакойна. У прыбярэжных водах расце вялікая колькасць каралаў і водзіцца больш за дзвесце відаў экзатычных рыб.

Гор яшчэ гаварыў, калі лес раптам расступіўся і перад намі адкрыўся цудоўны від на блакітную роўнядзь акіяна. Бухта была вялiкая i мела форму паўмесяца, узнятага над вадой за кошт высокіх пагоркаў, пакрытых буйной расліннасцю. Недалёка ад берага размяшчалася мноства будынкаў – складскіх, тэхнічных, і, верагодна, жылых. Тут была абсталявана шырокая прыстань, здольная абслугоўваць буйныя суды, і пабудаваны доўгі пірс, да якога былі прышвартаваныя катэры і невялікія яхты.

Паміж прыстанню і будынкамі хадзілі людзі, занятыя сваёй працай, ездзілі пагрузчыкі, якія перавозілі разнастайныя грузы і прылады.

Мы спыніліся каля светлага доміка з шырокімі вітражамі.

– Гэта адміністрацыйны цэнтр выспы Кармэн, адсюль адбываецца кіраванне лагістыкай архіпелага. Сёння мы не будзем заходзіць унутр, аднак потым я пазнаёмлю вас з кіраўніком.

Мы пакінулі электракар і накіраваліся да пірса.

– Колькі часу зойме дарога да Роса?

– Зусім нядоўга, Якуб. Адсюль востраў не відаць, таму што ён закрыты ад нас пагоркамі, але да яго не больш за пяць міль. У яснае надвор’е з вострава Роса можна разгледзець не толькі Кармэн і Провідэнс, але і тым больш убачыць ілюмінацыю, створаную інфраструктурай гэтых выспаў. Зрэшты, цяпер гэта толькі слабыя агеньчыкі, якія шматкроць узмоцняцца, калі мы запусцім сістэму энергазабеспячэння на поўную магутнасць, – Гор спыніўся на пірсе насупраць вялікага адкрытага катэра. – Прашу на борт, Якуб. На гэтай пасудзіне мы і адправімся на Роса, – ён саскочыў на кармавую частку судна і падаў мне руку. Я асцярожна спусціўся за ім. Зрэшты, катэр не хiстаўся на хвалях і застаўся цалкам устойлівым пасля нашага скачку. Давялося зрабіць некалькі крокаў па юце, каб дабрацца непасрэдна да пасажырскай часткі, якая была аздобленая белай скурай і прыемным навобмацак пластыкам. Гор сеў за руль і націснуў кнопку старту рухавіка. Загучала лёгкае гудзенне, аднак нічога больш.

– Не завёўся? – Спытаў я.

– Чаму ж? Выдатна завёўся, – адазваўся араб. – Вы забыліся, што ў нас няма рухавікоў унутранага згарання? На водных судах мы таксама выкарыстоўваем электраматоры. Аднак зараз вашы сумневы развеюцца, – і Гор штурхнуў ад сябе ручку акселератара. У тую ж секунду раздаўся гул вады пад вінтамі, і катэр панёсся ў кірунку выхаду з бухты.

Я ўчапіўся рукамі за поручні і з дзіцячым захапленнем падставіў твар цёплым кроплям. Лодка плыла так хутка, што здавалася, быццам мы ляцім над вадой, не дакранаючыся да яе. Часам катэр лавіў хвалю і сапраўды ўзнімаўся над паверхняй, каб праз секунду прывадніцца, і гэта працягвалася зноў і зноў.