Сяргей Егарэйчанка - Дэманы доктара Глінскага

Араб відавочна збянтэжыўся.

– Прабачце, Якуб, я раздаў у Нью-Ёрку ўсе свае запасы. Але, калі хочаце, я дашлю свае каардынаты ў лісце са спасылкамі.

– Буду ўдзячны.

Па салоне ў апошні раз прайшлі сцюардэсы, правяраючы зашпіленыя рамяні, узнятыя столікі і шторкі ілюмінатараў. Неўзабаве яны таксама занялі свае месцы і прышпіліліся. Да пасадкі заставалася некалькі хвілін.

Я з цікавасцю глядзеў у ілюмінатар.

Я шмат разоў бываў у Вене.

Мне не вельмі падабаўся гэты горад. Я не любіў пампезную архітэктуру імперскіх гарадоў. Гэта тычылася не толькі Вены, але і Лондана, Масквы, Санкт-Пецярбурга і падобных ім. Куды больш мне былі па душы маленькія сярэднявечныя гарады Еўропы або каланіяльная забудова Лацінскай Амерыкі і Карыбскага басейна. Мала хто згаджаўся з маім меркаваннем, але я і не настойваў.

Сёння, зрэшты, мне не трэба было ацэньваць прыгажосць горада. Я не збіраўся пакідаць межы аэрапорта.

Як і на ўзлёце, Гор закрыў вочы і ўчапіўся рукамі ў падлакотнікі. Я ж наадварот адчуваў сябе цалкам нядрэнна і назіраў за тым, як імкліва набліжаецца зямля. Спераду вынырнуў бетон пасадачнай паласы, і праз пару секунд прагучаў удар, які абвяшчаў пра дотык шасі. Зароў рэверс рухавікоў, як быццам салон на некаторы час апынуўся ў самым эпіцэнтры буры, а затым усё сціхла.

Мы каціліся па рулёжцы ў напрамку тэрміналаў з тэлетрапамі. Гор асцярожна расплюшчыў вочы.

– Усё?

– Усё, – засмяяўся я. – Цяпер вы сапраўды зможаце сысці сваімі нагамі, так што пасадка для вас лічыцца ўдалай.

– Нарэшце гэта ўсё скончылася. Шкада толькі, што зусім хутка зноў трэба лезці ў кансервавую банку.

– Мне таксама. Але мяне радуе, што мой наступны палёт будзе доўжыцца менш за дзве гадзіны. Вам, мяркуючы па ўсім, прыйдзецца горш.

– Хто ведае, – задуменна працягнуў Гор.

– Што вы маеце на ўвазе?

– Не, прабачце, гэта ўсяго толькі думкі ўслых.

Самалёт мякка спыніўся, пасля чаго да яго прыстыкавалася кішка тэлетрапа.

– Мяркуючы па ўсім, нам пара развітвацца, Тамім. Мне ў транзітную залу, вам – на сваю сустрэчу. Я шчыра рады знаёмству з вамі. На жаль, не кожны палёт праходзіць з такім цікавым спадарожнікам. Буду чакаць ад вас паведамлення.

– Не спяшайцеся пакуль развітвацца, Якуб. Мне таксама трэба ў транзітную залу, як і вам.

– Як жа так? А ваша сустрэча?

– Яна і павінна там адбыцца. Справа ў тым, што чалавек, які мне патрэбны, як і вы, у Вене толькі праездам. Таму я і казаў, што ў мяне вельмі мала часу, каб пагаварыць з ім і пераканаць у грунтоўнасці маіх довадаў.

– Мабыць, транзітная зала міжнароднага аэрапорта – гэта адно з самых незвычайных месцаў для запланаванай дзелавой сустрэчы.

– Умоўнасці і выдаткі глабалізацыі, мой дарагі. Сустрэчы прызначаюцца там, дзе гэта магчыма для абодвух суразмоўцаў, і тады, калі ў абодвух ёсць некалькі вольных хвілін. Часам гэта сапраўды даволі незвычайныя месцы і незвычайны час.

– Іншымі словамі, вы праляцелі паўсвету дзеля кароткай размовы ў аэрапорце?

Гор ўхмыльнуўся.

– Магчыма, яно таго вартае. А можа быць і не, але так нават яшчэ цікавей. Давайце будзем выходзіць.

Мы падняліся ў праход, забралі сваю ручную паклажу і рушылі да выхаду. Развітваючыся са сцюардэсай, Гор па-ўсходняму прыклаў руку да грудзей і нахіліў галаву.

У транзітнай зоне я спыніўся перад табло вылету, вывучаючы расклад.

– Колькі ў вас часу? – спытаў Гор.

– Крыху менш за чатыры гадзіны. А ў вас?

– Пакуль не ведаю. Я ж казаў, што мой далейшы кірунак залежыць ад выніку перамоў.

– Але ж у вас павінны быць квіткі на наступны рэйс, інакш вы б не патрапілі ў транзітную залу.

– У мяне на ўсялякі выпадак ёсць квіткі для абодвух кірункаў. Адзін з іх я магу ануляваць, атрымаўшы кампенсацыю.

– А калі вы павінны сустрэцца са сваім суразмоўцам?

– О, досыць хутка. Але пакуль што ў мяне ёсць яшчэ нейкі час. Не хочаце прагуляцца па д’юці-фры?

– Не, дзякуй, я даўно астыў да гэтай забаўкі.

– У такім выпадку, прапаную вам знайсці свабодныя крэслы і прысесці.

– Можа быць, вы хочаце перакусіць? Вы ж у палёце вы нічога не елі.

– Не, дзякуй, я не галодны. Хоць, магчыма, вы хацелі б падсілкавацца? Не? Тады давайце уладкуемся проста тут, – Гор кінуў невялікую сумку побач са свабодным сядзеннем.

Я паклаў свой багаж побач, выцягнуўшы папярэдне планшэт, і мы селі.

– Я праверу пошту. Не люблю доўга пакідаць лісты без адказу.

– Калі ласка, Якуб. Я схаджу вазьму кавы. Не жадаеце?

– Так, калі можна. Вазьміце мне двайны эспрэса.