Barbara Cartland - Taniec serc

Dalej mówił stanowczym tonem:

– To proste, Gizelo. Stałem się mężczyzną i pojawiło się coś ważniejszego, coś głębszego, co jest nieodłączną częścią naszej miłości. Aż dziwne, że wcześniej sobie tego nie uświadomiłem.

Bez słowa spojrzała na niego.

– W obliczu Boga połączyliśmy swój los, a nasza miłość ma dać początek nowemu życiu, aby nasze dzieci szły drogą, którą idziemy, kiedy nas zabraknie.

Powiedział to tak poważnie, że wzruszył Gizelę. Rozumiała, co chciał wyrazić.

– Przypuszczam, że gdy ludzie łączą się bez miłości, to zarówno oni, jak i ich dzieci tracą coś istotnego, wzbogacającego ich życie – powiedziała.

– Uświadomiłem to sobie wówczas, gdy myślałem, że cię tracę.

Ujęli się za ręce patrząc sobie w oczy. Poczuła, jak bliskie są ich serca i dusze. Odnaleźli siebie dla wieczności, dla życia swoich dzieci, które poczną się z miłości i będą szukały miłości i doskonałości, którą odkryli sami.

Pocałował jej dłoń i poprowadził przez hall. Nie wiedziała, dokąd idą. Przez okna dostrzegła połyskującą w świetle księżyca taflę jeziora. Sądziła, że pójdą do ogrodu, lecz on zaprowadził ją z powrotem do bawialni.

Ciemny pokój udekorowany był jak jadalnia wonnymi białymi kwiatami. W świetle księżyca lśniły srebrzyście.

Naraz, gdy się tak rozglądała, gdzieś w oddali zagrały skrzypce i dźwięki melodii wypełniły salę. Rozpoznała tę melodię. Przy niej się poznali. Miklos objął ją ramieniem i zaczęli tańczyć. Pod wpływem muzyki, która stała się częścią ich miłości, miała wrażenie, że zataczając koła wokół pokoju, przestają być istotami ziemskimi, stają się częścią księżyca. Miklos przytulając policzek do jej policzka cicho zanucił:

Odnalazłem miłość, już nie umknie mi.

Zamknięta w moich ramionach, jest ze mną.

Wysoko na niebie księżyc lśni,

Mówi, jak będziemy szczęśliwi.

W tańcu ustami dotknął jej ust. A skrzypce śpiewały jak słowik. Gizeli zdawało się, że wirują coraz szybciej. Miklos przestał ją całować i śpiewał znowu:

Odnalazłem miłość - wspaniałą, czarowną,

Moje serce tańczy, teraz jesteś moja!

Wtem stanął i ciągle obejmując ją mocno, powiedział:

– To prawda, najdroższa, będziesz moja już teraz, dziś w nocy, długo, dopóki na niebie nie znikną gwiazdy.

– Kocham cię, Miklos. Kocham! – wyszeptała.

Czarowne dźwięki walca Nad pięknym, modrym Dunajem wypełniły noc i odbijały się od srebrnej tafli jeziora.

– Walc miłości, moja ukochana – powiedział tuląc ją do siebie. – Będziemy go tańczyć przez całe życie!

Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. W migotliwym świetle świec zobaczyła jego oczy pałające ogniem. Wiedziała, jak bardzo jej pragnie. Postawił ją delikatnie. Całując ją znowu, rozpinał guziki jej ślubnej sukni, która powoli opadła z jej ramion. Przez chwilę stała zawstydzona. Potem, nie czując już wstydu, poddała się namiętności, która przeniosła ich do gwiazd.

Zatopili się w melodii walca. Zarzuciła mu ręce na szyję. Przytulił ją mocno, aż do utraty tchu.

Kiedy położył ją na łóżku, a ich usta złączyły się, nadal słychać było cichą melodię skrzypiec:

Moje serce tańczy, teraz jesteś moja!