Анджей Пилипюк - Wampir z M-3

Stare meble, dokumenty, zapiski, książki...

– Coś pan, tu nic takiego nie ma. Mieszkam tu od miesiąca. Było biurko, jeszcze przedwojenne, wielkie takie jak lokomotywa, po poprzednich lokatorach zostało, a może i starsze jeszcze. W podłogę wrosło, a ważyło tyle, że z miejsca ruszyć się nie dawało. Czysta dębina.

Tom je sprzedała. Po kiego mi graty w domu?

– A komu pani sprzedała? – zainteresował się. – I co najważniejsze, kiedy?

– A co ja z tego będę miała?

Otworzył teczkę i wyjął rolkę papieru toaletowego.

– Drobny dowód naszej wdzięczności.

Na widok deficytowego towaru oczy kobiety rozbłysły z trudem maskowaną chciwością.

– Trzy rolki – syknęła. – Albo dolara.

– Trzech nie mam – zasępił się. – To może dolara...

Wysupłał banknot z portfela. Kobieta stanowczym ruchem zabrała mu papierek, drugą ręką wyrwała rolkę papieru.

– Chwila! – zdenerwował się.

– Dolar i rolka, to moje ostatnie słowo!

– Niech będzie. – Gosia uspokoiła starego gestem. – A więc gdzie mamy szukać tego biurka?

– Na bazarze Różyckiego jest taki stary dziadek, który handluje różnymi gratami.

Mebelkami znaczy. Z opaską na oku i bez dwu palców. Jego zapytałam. Przyszedł z dwoma takimi młodymi i zabrali. Dziesięć dolarów dał – pochwaliła się. – Dwu tygodni nie będzie...

– Dziękuję serdecznie za informację. – Stary muzealnik ukłonił się głęboko. –

Bardzo nam pani pomogła.

– Czy ta informacja jest cokolwiek warta? – zastanawiała się Gosia, gdy schodzili po trzeszczących schodach.

– Dlaczego nie? – zdziwił się pan Tomasz.

– Nie wiemy nawet, czy to było jego biurko.

– Na pewno jego – stwierdził.

– Wielkie i ciężkie, znaczy przedwojenne. Tu po wojnie nie mieszkał już absolutnie nikt, komu taki mebel mógłby się przydać. Dedukcja, moja droga. Nie czytałaś książek o Sherlocku Holmesie?

– Hmmm...

– Poza tym skoro Ludwik Zęga dał za nie dziesięć dolarów, to znaczy, że warte było co najmniej setkę. Albo było warte dziesięć, ale i tak sprzeda za setkę. To stary praski cwaniak, kuty na cztery nogi stolarz kombinator.

– Zna go pan?

– No ba... Niejeden raz się z nim zdrowo uszarpałem, gdy jeszcze pracowałem dla ministerstwa. Ruszamy, szkoda czasu. W dwa tygodnie, jak się postarał, zdążył je ładnie odczyścić. Teraz pewnie szuka kupca.

Od strony ulicy Targowej na chodniku rozłożyła się forpoczta bazaru, kilku dziadków na stolikach i gazetach prezentowało deficytowe towary: gumki do wentyli, kostki pumeksu, gumowe rękawiczki. Pan Tomasz, pogwizdując pod nosem, minął ich niespiesznie. Przeszli przez bramę. Na placyku stali naręczacy, trzymający oburącz po kilka par spodni.

– Co potrzeba? – zagadnął stojący tam dyżurny kombinator. – Może złoty łańcuszek albo zegarek elektroniczny? Nowiutki.

– A nawet jeszcze ciepły... – mruknął pod nosem muzealnik i zbył go uprzejmym gestem ręki.

Całą przestrzeń bazaru ciasno wypełniały budy i budki zbite z dech, pomalowane olejną farbą na zielono. Między nimi rozciągnięto płachty plastiku, rozstawiono stojaki i wieszaki.

– A niech mnie!

Gosia rozglądała się wokoło z rozdziawionymi ustami. Nigdy dotąd nie zapuściła się aż tutaj, ba, rzadko w ogóle bywała po tej stronie Wisły. Teraz zdumiona chłonęła obraz nieprawdopodobnego dobrobytu. Setki tureckich jeansowych kurtek lśniły śnieżną bielą podpinek z syntetycznego misia. Pęki szaliczków z akrylu w odblaskowych barwach połyskiwały w słońcu. Jakaś kobieta pospiesznie doszywała do skarpetek małe haftowane krokodylki.

Pan Tomasz szedł równym krokiem, kierując się wprost ku sercu targowiska.

– Karteczka, karteczka, karteczka – mamrotała zakutana w chustkę babina, siedząca na składanym stołeczku.

– Na mięso, na cukier, na masełko...

– I może jeszcze talon na fiacika? – zakpił. Baba otaksowała go czujnym spojrzeniem.

– Talonów nie mam, ale za walutę mogę załatwić – powiedziała półgłosem.

– Karteczka, karteczka, karteczka – widząc brak zainteresowania, podjęła reklamę towaru. Minęli stoisko z artykułami kolonialnymi. Gosia na widok bananów wytrzeszczyła oczy.

– Skąd oni to mają? – zdziwiła się.

– Ze sklepów dla ubecji albo z Peweksu – wzruszył ramionami muzealnik.

– W tym kraju niby nic nie ma i nic się nie da zrobić, ale jak trochę pokombinować, to wszystko jest i wszystko da się załatwić...

Niestety, buda Zęgi była zamknięta. Tylko do dech przyszpilono czarno–białe fotki przedstawiające różne mebelki.

– Jest i nasze biureczko. – Pan Tomasz wskazał jedną z nich. – Znaczy się już odpucował na wysoki połysk i jest do kupienia...

– Skąd pan wie, że to nasze?

– Dedukcja, moja droga. Wielkie, ciężkie, dębowe i przedwojenne. Aż cztery

cechy opisu pokrywają się z tym, co widzimy.

Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu, widząc zadufanie i bezkrytyczną pewność siebie starego muzealnika.

– Ale tego faceta tu nie ma... – zauważyła.

– Był rano, rozwiesił fotki i teraz gania gdzieś po terenie. Zaraz go namierzymy.

Dwaj bazarowi dżentelmeni na odwróconej beczce grali w trzy karty. Wokół stał

tłumek podekscytowanych frajerów. Wreszcie poszukiwacze doszli do wysokiego murowanego budynku mieszczącego komis. Na rogu nad walizką pełną przedwojennych groszaków siedział spasiony handlarz.

– ...bry – przywitał go pan Tomasz. – Szukam pana Zęgi.

– ...ry. – Mężczyzna skinął głową. – Kręci się gdzieś po placu. Jak zajdzie, to powiem, żeby się porozglądał.

Powędrowali dalej. Za budynkiem babiny w chustkach oferowały gołąbki, knedle i pierogi. Gotowe dania stały w wielkich słojach owiniętych szmatami. Chętnym kobiety nakładały jedzenie do plastikowych misek.

– Pyzy, gorące pyzy – zachęcała jedna.

– Jesteś głodna? – Pan Tomasz spojrzał na towarzyszkę z błyskiem w oku.

– Będę za jakieś trzy tygodnie – wyjaśniła. – Na razie upolowałam jednego i starczy... – urwała niepewna, czy wypada zagłębiać się w szczegóły.

– A, no tak. Zapomniałem. Wy nie jecie, tylko... Ale skoro już tu jesteśmy, to ja sobie coś wrzucę na ząb. To dobre żarełko, wedle starych receptur robione –

powiedział, widząc jej zdegustowaną minę. – I pomyśl tylko, niektóre z tych kobiet stały tu jeszcze za cara. No, może za cara to nie. Ale przed wojną to na pewno.

Wieczorem lepią, rano gotują i na bazar. I tak przez siedemdziesiąt lat. To jest doświadczenie!

– Ale warunki sanitarne...

– Toż we własnym domu gotują, no nie? A na tym bazarze rozbito głowę tylu kapusiom z sanepidu, że dawno już żaden tu nie zagląda. Raporty z kontroli na Różycu piszą sobie w biurze. Mnie w każdym razie nigdy nie zaszkodziło nic, co tutaj jadłem.

Pogadał chwilę i z pełną michą stanął przy ścianie. Przybito tu mikroskopijną półeczkę dla ułatwienia konsumpcji.

– Przecież to... Ja bym się w życiu nie odważyła – mruknęła dziewczyna, patrząc, jak pałaszuje pyzy.

– To może pora choć raz spróbować? Skoro i tak nie żyjesz... – Puścił do niej oko.

Wymówiła się. Prawdę powiedziawszy, od przebudzenia w trumnie nic nie jadła.

W ogóle nie miała apetytu.

Hmm – zadumała się. – My, wampiry, odżywiamy się krwią. Ciekawe, co by się stało, gdybym zjadła coś bardziej treściwego? Przeleci przeze mnie niestrawione czy jak?

Muzealnik pałaszował pyzy aż mu się uszy trzęsły.