Margit Sandemo - Fatalny Dzień

Było jednak za późno.

Władca Czasu zbliżał się galopem. Ujrzeli, jak mknie niczym odbicie promieni słonecznych w lodzie, zamglony, a mimo to zbroja i miecz oślepiały blaskiem. Gabriel, trzymany za ręce przez Nataniela i Marca, był pewien, że nadeszła jego ostatnia godzina. Ale Władca Czasu wyminął ich, przejechał także obok Tovy i Runego.

Interesowała go Halkatla. Załopotała wystrzępiona peleryna, spod kopyt wierzchowca sypnął się deszcz iskier. Rycerz pochylił się i złapał czarownicę.

Ona nie ma butelki, pomyślał Gabriel. A w dodatku Tengel Zły nienawidzi jej za to, że odwróciła się od niego i niecnie go oszukała.

Halkatla zaniosła się szaleńczym krzykiem, próbowała się bronić, bijąc wściekle na oślep, ale niemal całkowicie zniknęła w olbrzymiej dłoni.

Wszyscy ruszyli jej na pomoc. Rune był najbliżej, wykrzykiwał jej imię z głęboką, nieudawaną rozpaczą. Rzucił się na jeźdźca, chcąc ściągnąć go z konia, ale w ręku został mu tylko strzęp zbutwiałej peleryny. Władca Czasu szybko oddalił się ku krawędzi lodowca.

Widzieli, jak wjeżdża na górski grzbiet i znika w miejscu, gdzie, jak przypuszczali, musiał się zatrzymać Tengel Zły wraz z Lynxem.

– Halkatlo! – zapłakała Tova. – O, Halkatlo…

Władca Czasu istotnie zmierzał do Tengela Złego i jego prawej ręki. Pędził jak burza, a kiedy już przed nimi stanął, upuścił Halkatlę. Spadła bezradnie na ziemię u stóp Tengela i Lynxa, a rycerz odjechał w pośpiechu, jak gdyby palił go wstyd, że służy innym.

Tak też w istocie było. Zachowanie straszliwego jeźdźca dowodziło jednak wielkiej mocy Tengela Złego. A jaka będzie owa moc w przyszłości, kiedy uda mu się dotrzeć do naczynia z ciemną wodą?

– Doskonale! – zawołał uradowany Tengel za Władcą Czasu.

Rycerz jednak nawet nie odwrócił głowy.

Halkatla stanęła na nogi. Próbie jej ucieczki natychmiast zapobiegł Lynx i mocno przytrzymując, doprowadził przed oblicze Tengela Złego.

Czarownicy było już całkiem obojętne, co mówi.

– O, fuj, jak ty okropnie wyglądasz! – prychnęła. – Jesteś wręcz obrzydliwy! Ale tak to już bywa, kiedy przez niemal tysiąc lat murszeje się w grobie!

Rozległ się syk i z gardzieli potwora wysunął się ohydny czarny jęzor. Halkatli buchnęły w twarz cuchnące, szarozielonkawe opary.

Zakrztusiła się, ale nie miała zamiaru przed nikim się korzyć. Oczy potwornego przodka zrobiły się wąskie jak szparki.

– Ujdziesz wolno, jeśli…

– Wolno? – przerwała mu. – Myślisz, że w to uwierzę?

Tengel ciągnął, teraz już ostrzejszym tonem:

– Jeśli powiesz nam, kim jest Marco. Znamy już jego imię, wiemy, że wam towarzyszy. Muszę się dowiedzieć, kim on jest!

Halkatla zaniosła się dźwięcznym śmiechem.

– On ci przeszkadza? Nie możesz się dostać do Doliny? Wielki Tan-ghil nie potrafi rozwikłać czarodziejskich runów, które tworzą niewidzialny mur? Słyszałaś, to, paskudo, która mnie trzymasz? Twój pan i mistrz nie potrafi sobie z tym poradzić! Że też chce ci się służyć komuś tak nieudolnemu!

Mogli, rzecz jasna, przycisnąć ją mocniej, ale Tengel Zły nie potrafił znieść takiej zniewagi i nie panując nad sobą wrzasnął do Lynxa:

– Wyślij ją do Wielkiej Otchłani!

– Nie, nie! – broniła się Halkatla, ale Lynx już wykonał rozkaz.

Doprawdy, Tengel Zły nie był zanadto przebiegły.

Halkatla unosiła się w próżni. Świat znikał jej z oczu, płakała z żalu, świadoma, że oto czeka ją wieczna zagłada. Wiedziała przecież, że nigdy nie zdradziłaby Marca, ale mogła bardziej zważać na to, co mówi. A zresztą nie. Te dwa potwory zirytowały ją do tego stopnia, że nie potrafiłaby utrzymać języka za zębami.

Wokół niej zapanowała ciemność. Mijała coś, ale nie była w stanie dostrzec co, słyszała tylko zawodzące wściekle wichry, miała wrażenie, że mija jakiś korytarz. Ciągnęło ją w dół. Szyb…

Unosiła się w nieprzeniknionej ciemności.

Wiedziała już, dlaczego Wielka Otchłań jest taka straszna. Jej myśli napełniła bowiem świadomość, czego powinna była dokonać za życia, co mogła zrobić, jakie miała zdolności i predyspozycje. Oskarżała się głośno o wszystko, co zmarnowała, a wreszcie zaczęła błagać o litość.

Ale w Otchłani nie było nikogo, kto by ją usłyszał.

Nataniel i jego przyjaciele otrząsali się powoli z szoku wywołanego stratą Halkatli. Mogli już myśleć nieco jaśniej.

Stali na lodowcu w ostrym dziennym świetle. Nataniel głęboko odetchnął.

– Nic nie możemy dla niej zrobić – oświadczył. – To ogromnie przykre i, rzecz jasna, niesprawiedliwe, ale musimy iść dalej.

Rune jako jedyny nie mógł wyrwać się z odrętwienia. Stał nieruchomo, trzymając w dłoni strzępek materii.

Marco położył mu dłoń na ramieniu.

– Wiemy, że ciebie i Halkatlę wiele łączyło – rzekł ciepło. – W obcej wam teraźniejszości byliście sobie pociechą.

Rune skinął głową.

– Mówiłem jej, jak trudno jest być kimś jedynym w swoim rodzaju, na domiar złego zmuszonym do wiecznego życia w taki sposób. Teraz przyszłość wydaje mi się jeszcze bardziej beznadziejna.

– I tak byśmy ją stracili, i to już wkrótce. Dany jej został czas łaski, ale dobiegłby końca z chwilą dotarcia do Doliny.

Rune nie odpowiedział. Patrzył tylko gdzieś w dal zasmuconym wzrokiem.

Gabriel pisnął nagle:

– Patrzcie!

Wskazał na przełęcz prowadzącą do Doliny Ludzi Lodu.

– O, nie! – jęknęła Tova.

– Do diaska! – mruknął Nataniel.

Trudno ich było dostrzec, ale rzeczywiście tam stali. Dwaj pozostali Władcy Czasu. Na tle nieba rysowali się jak migotliwe cienie.

– Tengel Zły nie ma zamiaru wypuścić nas tak łatwo – stwierdził Nataniel.

Marco rozważał sytuację.

– Nie możemy tak po prostu iść przez lód, pchając się im prosto w ręce. Poza tym na pewno zaraz przystąpią do ataku. Zróbmy tak, jak proponowała Halkatla, ukryjmy się w tej rozpadlinie, tam możemy się zastanowić, co robić dalej.

– Robić? – rzekła Tova krótko. – Jest chyba tylko jedno wyjście: trzeba ich wyeliminować.

– Dobrze, ale jak tego dokonać? Jak można wyeliminować czas? – zastanawiał się Nataniel.

Kryjówka była niezła. Dostatecznie ciasna, aby Władcom Czasu nie udało się do niej zejść, ale oni wszyscy się pomieścili. Usadowili się na płaszczach przeciwdeszczowych.

– Najważniejsze to dowiedzieć się, kim oni są – stwierdził Nataniel. – Marco, naprawdę nie pamiętasz, z jakiej religii się wywodzą?

– Już się nad tym zastanawiałem. Ale nie było tego w programie w czasach, gdy się kształciłem. O Władcach Czasu słyszałem kiedyś tylko raz, przelotnie.

– Oni muszą wywodzić się z jakiejś religii, która wciąż jest żywa – doszła do wniosku Tova. – Inaczej by nie istnieli.

Marco nie był do końca o tym przekonany.

– Mam niejasne wspomnienie, że należeli do świata mitów. A mity łączą się zazwyczaj z dawno wymarłymi religiami.

Rune siedział, mnąc w palcach strzępek materiału, który ściemniał po tym, jak ukryli się w rozpadlinie.

– A może by wezwać Benedikte? – zaproponował.

Najpierw patrzyli na niego nic nie rozumiejąc, ale w końcu Nataniela olśniło.

– Naturalnie! Benedikte trzymając w dłoni jakiś przedmiot potrafi odczytać jego historię. Tengelu Dobry, czy byłbyś tak uprzejmy i przywołał do nas Benedikte?

Czekali w milczeniu.

– Witajcie! – rozległ się z góry miły głos. Pomogli Benedikte zejść na dół. Nie była już sędziwą damą jak w chwili, gdy musiała rozstać się z ziemskim życiem, odzyskała młodość. Jakież ona ma dobre oczy, pomyślał Gabriel. Pomimo wszelkiego zła, jakie ich spotkało, znów poczuł się bezpieczny.