Margit Sandemo: Ostatni Rycerz

Marina pamiętała, że matka płakała, choć starała się to ukryć. Ojciec jednak usłyszał jej łkania i wpadł w jeszcze większy gniew.

Biedna matka! Marina miała nadzieję, że mimo wszystko dobrze się bawi na balu.

Hildegarda zdołała usunąć się na bok, nie stać na środku na oczach wszystkich. Opierała się plecami o ścianę, aby jej tusza była mniej widoczna. Ciasna suknia uwierała tak mocno, jakby za chwilę miały trzasnąć szwy. Hildegardę oblewał zimny pot, pragnęła po prostu odejść i położyć się w swojej komnacie. W drugim krańcu sali stał Jochum, otoczony wianuszkiem zafascynowanych nim dam. Widziała, że jest wśród nich także Lottie Kruusedige. Uczucie wstydu jeszcze bardziej osłabiło Hildegardę; przymknęła oczy, zupełnie zrezygnowana.

– Księżno – odezwał się ktoś po francusku. – Widzę, że jesteście głęboko pogrążona w myślach.

Szybko uniosła powieki i pokłoniła się nisko. Przed nią stała królowa. Dobra, życzliwa królowa Charlotta Amalia.

– Chodźmy, spoczniemy chwilę na mej sofie!

Hildegarda usłuchała z wdzięcznością. Wiedziała, że królowa nigdy nie wspomni o jej chorobie ani też o miłostkach Jochuma. Obydwu kobietom przypadł w udziale podobny los. Chociaż król Christian bez wątpienia nie zaniedbywał swych małżeńskich obowiązków i dał Charlotcie Amalii siedmioro potomków, to miał także pięcioro dzieci z Sophią Amalią Moth; swoją wieloletnią kochanką.

Królowa jednak, tak samo jak Hildegarda, zachowywała się taktownie i publicznie nie urządzała żadnych scen. Mężczyźni wymagali od żon absolutnej lojalności, dlatego też mogli robić to, co im się żywnie podobało.

Jednak poza wszystkim Hildegarda uważała, że cudownie jest nareszcie z kimś porozmawiać i uciec spod pręgierza spojrzeń.

– Jak się miewa mała Marina? – zapytała królowa, gdy już usiadły.

– Dziękuję, dobrze – odparła Hildegarda. – Ale jest takim nieśmiałym dzieckiem, że właściwie nigdy nie wiadomo, co myśli.

– Owszem, zauważyłam to. Ale tak przecież trzeba wychowywać dzieci, nie należy ich widzieć ani słyszeć. Co prawda uważam, że mężczyźni są dla nich zbyt surowi, ale my także przez to przeszłyśmy i jakoś nic nam nie zaszkodziło.

Czyżby? Hildegarda powróciła myślą do własnego surowego dzieciństwa, które pamiętała jako długi ciąg pełnych dojmującego chłodu dni spędzonych w zamkowych salach w ich rodzinnym kraju. Ciągłe „zrób to i to, nie rób tego”. Czy to nie zaszkodziło?

Mruknęła coś niewyraźnie pod nosem.

Gawędziły o błahostkach dotyczących dworu, Hildegarda zapytała o dzieci królowej, a był to temat, który starczał na długo. Ale oczy Hildegardy błądziły po sali…

– Kim jest ten mężczyzna przy drzwiach? – ośmieliła się zapytać, gdy zapadła chwila milczenia; obawiała się bowiem, że królowa zechce ją opuścić. – Drabant o takim przyjaznym, choć smutnym wejrzeniu? Wydaje mi się, że gdzieś go już kiedyś widziałam, ale nie mogę sobie przypomnieć.

To było kłamstwo, ale przecież nie mogła otwarcie okazać zainteresowania drabantem.

– Z pewnością nie, księżno Hildegardo – odparła Charlotta Amalia. – Bardzo długo nie było go na dworze. Cała jego rodzina wymarła i musiał zająć się swą posiadłością. Znane są wam chyba reformy mojego męża dotyczące szlachty. Stare rody zdobyły zbyt dużą władzę, dlatego większości odebrano przywileje…

Królowa przerwała, a Hildegarda nie śmiała się dopytywać. Mogła tylko spoglądać wyczekująco.

Królowa wzrokiem śledziła Jego Wysokość. Rozmawiał właśnie z wielkim, zwalistym szlachcicem o nalanej, błyszczącej twarzy i wyłupiastych oczach.

Ku uldze Hildegardy królowa podjęła przerwany wątek:

– To hrabia Ruckelberg, jeden z nowo mianowanych szlachciców mego męża. Nie twierdzę, że go lubię, tkwi w nim jakiś fałsz, czy nie mam racji, księżno?

Hildegarda zgodziła się z nią.

– No cóż – mówiła dalej królowa, lekko wzruszając ramionami. – Ale nie powinna się o nim mówić nic złego. Cieszy się nieposzlakowaną opinią. Nie było wokół niego żadnych skandali, nazwiska Ruckelberg nigdy nie łączono z żadną kobietą. Interesują go jedynie sprawy królestwa. Mój małżonek twierdzi, że hrabia służy mu nieocenioną pomocą. – Nareszcie wróciła do punktu wyjścia. – Ale młodemu Tristanowi Paladinowi pozwolono zatrzymać jego posiadłość, Gabrielshus. Tak, mówię o drabancie, który wydał się wam znajomy.

– Och, oczywiście, że to Tristan Paladin – ożywiła się Hildegarda, która nigdy wcześniej nie słyszała tego nazwiska. – Wiedziałam, że gdzieś już musiałam go spotkać!

Młody człowiek nie spoglądał więcej w jej stronę i Hildegarda wcale tego nie pragnęła. Chciała tylko zapamiętać to ciepłe, troskliwe, rozumiejące spojrzenie.

Tristan Paladin… Cóż za imię! Ale pasowało do niego. Nagle Hildegardzie wydało się, że nie mógłby nazywać się inaczej.

Królowa przeprosiła ją, mówiąc, że czekają na nią inne obowiązki, i Hildegarda już chciała wstać i odejść, choć czuła się ciężka jak słoń…

– Ależ nie, księżno, posiedźcie jeszcze, wyglądacie na zmęczoną! Zostańcie tutaj tak długo, jak będziecie miała na to ochotę. Czy zwracaliście się do jakiegoś lekarza?

– Tak, nadworny medyk bada mnie regularnie.

Królowa zawahała się, Hildegarda wiedziała, dlaczego. Chciała zaproponować księżnej usługi osobistego medyka króla, ale słowa nie mogły jej przejść przez usta. Medyk królewski był bowiem ojcem osławionej Sophii Amalii Moth, której nadano szlachectwo i tytuł hrabiny Samsoe.

Królowej z pewnością niełatwo było wymówić nazwisko królewskiego medyka.

Hildegarda pospieszyła jej z odsieczą.

– Doskonale sobie radzę, Wasza Wysokość, ale jeśli wolno mi będzie posiedzieć tu przez chwilę, z wdzięcznością przyjmę tę propozycję.

– Zostańcie tu tak długo, jak chcecie, księżno – uśmiechnęła się Charlotta Amalia. W uśmiechu tym objawiło się bolesne zrozumienie losu, który wspólnie dzieliły.

Jakie to wszystko żałosne, pomyślała Hildegarda, kiedy została sama. Na drugim końcu sali rozpoczęły się tańce, ale Jochuma nigdzie nie było widać. Nie było także panny Kruusedige, ale nic w tym dziwnego, że zniknęła w ślad za nim.

Zdenerwowanie Jochuma, gorączkowy niepokój, tak częste ostatnio wybuchy gniewu… Czy w szeptach, które usłyszała kilka dni temu, kryła się prawda? Że panna Kruusedige jest w tak zwanym błogosławionym stanie?

Siostrzyczka lub braciszek małej Marine? Bez wątpienia braciszek, panna Kruusedige z pewnością urodzi samych synów. To tylko ona, Hildegarda, miała jedną jedyną córkę.

Bezgraniczna miłość do córeczki wypełniła jej serce.

Czy to dlatego Jochum pragnął jej rychłej śmierci? Dlatego, że chciał zapewnić pannie Kruusedige przyzwoity status?

O, losie, jakże bolesne są twoje ciosy!

Król… Jochum… Eleganccy szlachcice drobiący w tańcu… Poznawała większość z nich i wiedziała, że to nie nad dłońmi żon pochylają się ze słodkim uśmiechem.

Niewierność, oszustwo, gdzie okiem sięgnąć.

Jej wzrok padł na hrabiego Ruckelberga i chociaż wyglądał on odpychająco z trzęsącymi się podbródkami i wydatnym brzuchem, miał jakąś dobrą cechę: z jego nazwiskiem nie kojarzono żadnych skandali obyczajowych.

Kilka małych dziewcząt służących na zamku, jeszcze dzieci, zatrudnionych przy porannym paleniu w piecach, mogłoby może powiedzieć co innego, gdyby śmiały…

Hildegarda przypadkiem odwróciła głowę i napotkała najczystsze, najsmutniejsze spojrzenie na świecie.