Margit Sandemo - Magiczny Księżyc

„Lecz najpierw pomszczę te dzieci,

Biedactwa moje niewinne,

Pan niech ma litość nade mną,

Niech Bóg do nieba je przyjmie”.

– Tej zwrotki nigdy nie słyszałem – powiedział jeden z grabarzy.

– Ani ja – rozległy się głosy wśród zebranych.

Christa z trudem powstrzymywała płacz. Starała się myśleć o czym innym. Patrzyła w ślad za Linde-Lou, ale jego już nie było.

Lensman czytał dalej:

„Rodzeństwo w lesie pochował,

Na grobach posadził kwiatki,

Potem do dworu kroki skierował,

Pomścić śmierć dzieci, cześć matki.

Ale pan Peder czekał nad wodą,

Z kijem do walki gotowym.

Och, umrze Lindelo młody,

Ciosem mordercy zwalony.

Dobiegł Lindelo do grobów,

Tam się na ziemię osunął,

I został ze swoim rodzeństwem,

A mrok plac walki otulił.

Do nieba ich weźmie Bóg dobry,

Niech kwiecie na grobach się pleni.

Tak to, najmilsi, się kończy,

Ballada o młodym Lindelo”.

Panowała kompletna cisza.

– Ale kto pochował Lindelo? – spytał doktor.

Odpowiedziała Christa:

– Parobek Bent Nilsen z Nygaard. On był świadkiem morderstwa.

– Bent Nilsen? – spytał proboszcz sceptycznie. – Przecież on umarł przynajmniej dziesięć lat temu. Ludzie mówili, że coś go przestraszyło na śmierć.

– To prawda – potwierdziła Christa.

Lensman szeleścił arkusikiem.

– Tutaj jest napisane, że pieśń spisał „Parobek Bent Nilsen”. A niżej jest jeszcze coś: „Ta pieśń została wydrukowana w Christianii w 1899 roku”.

W ciszy słychać było stłumione szlochy Christy.

– Zatem Per Nygaard popełnił to przestępstwo w młodości? – spytał Andre.

– Niekoniecznie – powiedział doktor. – Ja nie jestem już młody i od dawna mieszkam w tej okolicy. A o ile pamiętam, to zagroda komornicza w Zamulonym Jeziorze stoi opuszczona co najmniej od trzydziestu lat. Wtedy Per Nygaard mógł mieć… niech no policzę… miał prawie siedemdziesiąt lat, kiedy zginął pięć lat temu…

– No to wtedy mógł mieć jakieś czterdzieści pięć – wtrącił lensman, który biegle liczył w pamięci.

– ”Albo on mnie, albo ja jego” – szepnęła Christa. – Tę walkę Linde-Lou musiał przegrać. On nie umiał się bić, nie był gwałtownym człowiekiem.

– Po śmierci się nauczył – wtrącił lensman z przekąsem, a Christa skuliła się jak od uderzenia.

– Ja tego mimo wszystko nie rozumiem – powiedział proboszcz, a tymczasem zaczął padać ciepły, wiosenny deszcz. – O tym morderstwie na trójce rodzeństwa powinniśmy byli przecież słyszeć.

– Nie – tłumaczyła Christa, ocierając łzy, ale one nie przestawały płynąć. – Rodzeństwo mieszkało w Zamulonym Jeziorze, a to nie jest w naszej parafii.

– Christa ma rację – powiedział doktor.

Abel zaś dodał:

– Zamulone Jezioro leży też daleko od centrum tamtej parafii i musiało pewnie minąć wiele czasu, nim ktokolwiek zauważył, że komornicza zagroda opustoszała.

– A my w ogóle się tym nie interesowaliśmy – zakończył doktor.

Och, drogi, samotny Linde-Lou, zapomniany przez cały świat! Christa odwróciła się. Las wokół nich trwał w ciszy, tylko krople deszczu szeleściły wśród liści. Nawet ptaki umilkły, szukały schronienia pod gałęziami.

– Zatem jedynym człowiekiem, który cokolwiek wiedział, był ów Bent? – zapytał Andre.

– Tak. I chciał ochronić swojego pana – wyjaśniła Christa. Czuła pustkę w sercu, jakby wszystkie uczucia w niej umarły. Najchętniej poszłaby sobie stąd i ukryła się gdzieś ze swoim dojmującym smutkiem. Zmuszała się jednak, by mówić normalnie. Chodziło przecież o obronę Linde-Lou. – Nie wiemy, czy on milczał z własnej woli, czy z przymusu. Żeby jednak złagodzić swoje wyrzuty sumienia, jak przypuszczam, spisał tę balladę. Pera Nygarda nazwał w niej „panem Pederem”, przydomek Linde-Lou zniekształcił, ale mało kto zwrócił uwagę na tę jego pieśń. Bent nie wiedział przecież nic o reklamie, nikt więc jego pieśni nie śpiewał. Dopóki Sevaldsen nie „ukradł” takiego właśnie arkusza. Istniało chyba niewiele egzemplarzy tekstu Benta, a on sam już wtedy nie żył i nie mógł dochodzić swoich praw.

Benedikte, wysoka, pięćdziesięciopięcioletnia pani o wyprostowanej sylwetce, mówiła takim niskim, spokojnym głosem, jakiego na ogół wszyscy słuchają z uwagą.

– Tak. Ten chłopiec musiał umrzeć dlatego, że ochraniał swego pana.

– Ja myślę, że to niekoniecznie tak musiało być – powiedziała Christa udręczona. – Moim zdaniem Linde-Lou chciał, żeby przestępstwo Pera Nygaarda wyszło na jaw. Myślę, że on chciał przestraszyć Benta Nilsena po to, by ten powiedział prawdę. Ale parobek umarł z przerażenia. Linde-Lou wcale tego nie chciał.

Ach, Linde-Lou, Linde-Lou, dlaczego to się musiało tak skończyć? żaliła się Christa w duchu. Chciałam ci przecież dać całe ciepło i całą miłość, której ci tak brakowało w twoim samotnym życiu! Moglibyśmy razem przeżyć dany nam czas na tej ziemi, ty i ja. Nie jestem w stanie znieść myśli, że umarłeś, zanim jeszcze ja się urodziłam! Ludzie, którzy nie urodzili się w tej samej epoce, nie powinni się spotykać, a już tym bardziej zakochiwać się w sobie nawzajem! Mój kochany, kochany, wybacz mi! Wybacz mi, że tak mało mogę dla ciebie znaczyć!

– Cała ta historia to czyste szaleństwo – powiedział doktor. – Stoimy tu i rozprawiamy o ludziach, którzy pomarli dawno temu, jakby wciąż byli pośród nas. Dostaję od tego wszystkiego zawrotów głowy. Ale załóżmy, że jest tak, jak państwo mówią. Czyli mniej więcej tak: Skoro Bent nie mógł pomóc Linde-Lou, przyszła kolej na starego Nygaarda. Tak, twarz topielca wyrażała śmiertelne przerażenie, większe niżby to tłumaczyła jego śmierć przez utonięcie. On prawdopodobnie zmarł, zanim wypadł z łodzi i poszedł na dno. Przyczyną śmierci był atak serca albo wylew. Czy on także nie miał umrzeć?

– Myślę, że nie – powiedziała Christa. – Linde-Lou chciał z pewnością, żeby przestępca zgłosił się do władz. Linde-Lou, jak powiedziałam, nie był mordercą. Nie był też mściwy.

– Bardzo dziwna historia – mruknął lensman.

– To prawda – zgodził się z nim doktor. – Kto był następny? Lars Sevaldsen. A on dlaczego?

– Dlatego, że nie opublikował całej ballady – domyślała się Benedikte. – A może… może dlatego, że zamierzał ją przerobić? Bo może teraz Linde-Lou nic chciał, by prawda wyszła na jaw?

– A to dlaczego? Co by mogło być przyczyną aż takiej zmiany?

– To, że spotkał Christę.

– Co takiego? – wykrzyknął Abel Gard.

Benedikte odwróciła się do niego.

– Tak było, panie Gard. Linde-Lou spotkał Christę i zakochał się w niej. I proszę sobie wyobrazić, jak on się poczuł, kiedy stwierdził, że Christa go widzi. Nie tę jego straszną postać, lecz dawnego, ziemskiego Linde-Lou. Pięknego chłopca!

Wszyscy patrzyli na Christę.

– Czy dla innych on był niewidzialny? – zapytała zdumiona.

– Prawdopodobnie – rzekła Benedikte. – On tu przecież przed chwilą był i nikt tego nie zauważył. Tylko ty i ja.

– Był tutaj? – zawołał lensman, a wszyscy rozglądali się dokoła z niemiłym uczuciem.

– Ja rozumiem, dlaczego Christa wtedy nie zareagowała. Kochanie, wszyscy musieliby go widzieć, gdyby był żywym człowiekiem, stał przecież tutaj niemal pośrodku polany. Fantastyczny chłopak, wcale się nie dziwię, że zawrócił Chriście w głowie. Bardzo też jesteście do siebie podobni, wy oboje – zwróciła się teraz do Christy. – No, ale przecież wszyscy troje pochodzimy z tego samego rodu. Musisz jednak zrozumieć, że nikt inny zobaczyć go nie mógł!