Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

Hari provis. Kaj provis. Li ne havis ideon pri tio, kion s-ro Olivandro atendis. La amaso da elprovitaj vergoj kreskis pli kaj pli alte sur la skuiĝema seĝo, sed ju pli multaj vergoj s-ro Olivandro eltiris de la bretoj, des pli feliĉa li ŝajne fariĝis.

“Tikla kliento, ĉu?” Ne zorgu, ie ajn ĉi tie ni trovos la ĝustan por vi—mi pensu, nun—jes, kial ne—malkutima kombino—ilekson kaj feniksplumon, dek unu colojn, bone supla.”

Hari prenis la vergon. Li sentis subitan varmecon en siaj fingroj. Li levis la vergon super sia kapo, tiris ĝin suben siblante tra la polva aero kaj ŝpruco da ruĝaj kaj oraj fajreroj pafiĝis el la pinto kiel el piroteknikaĵo, ĵetante dancantajn punktojn de lumo sur la murojn. Hagrid ĝojkriis kaj aplaŭdis, kaj s-ro Olivandro kriis, “Ho, brave! Jes, ja, ho, bonege. Nu, nu, nu…kiel kurioze…kiel ege kurioze…”

Li metis la vergon de Hari reen en ĝian skatolon, kaj envolvis ĝin per bruna papero, ankoraŭ murmurante, “Kurioze…kurioze…”

“Pardonu,” diris Hari, “sed kio estas kurioza?”

S-ro Olivandro direktis sian palan rigardon al Hari.

“Mi memoras ĉiun vergon, kiun mi iam vendis, sinjoro Potter. Ĉiun unuopan vergon. Tio okazis, ke la fenikso, kies vostoplumo estas en via vergo, donis alian plumon—nur unu alian. Estas ja ege kurioze, ke la sorto destinis por vi ĉi tiun vergon, post kiam ĝia frato—ja ĝia frato donis al vi tiun cikatron.”

Hari glutis.

“Jes, dek tri colojn kaj duonon. Taksusan lignon. Ja estas kurioze, kiel okazas la aferoj. La vergo elektas la sorĉiston, memoru…mi pensas, ke ni devas atendi grandajn aferojn de vi, sinjoro Potter…fakte, la Nenomenda faris grandajn aferojn—terurajn, jes, tamen grandajn.”

Hari skuetis sin. Li ne estis certa, ke li ŝatas s-ron Olivandro multe. Li pagis sep orajn galionojn por sia vergo, kaj s-ro Olivandro riverencis al ili dum ili eliris la butikon.

La malfrua posttagmeza suno pendis malalte en la ĉielo kiam Hari kaj Hagrid paŝis reen laŭ Diagon’ Aleo, kaj iris tra la muro, ree tra la Likema Kaldrono, kiu nun estis malplena. Hari ne parolis dum ili marŝis laŭ la strato; li eĉ ne rimarkis kiom la homoj gapis al ili en la metroo, pro ilia ŝarĝo da strangformaj pakaĵoj, kun neĝostrigo dormanta en sia kaĝo sur la sino de Hari. Supren alian rulŝtuparon, eksteren en la stacidomon Paddington; Hari nur rekonis kie ili estis kiam Hagrid frapetis lin sur la ŝultro.

“ ‘Aves tempon por manĝeto antaŭ ol vi’ trajn’ f’riras,” li diris.

Li aĉetis por ili burgerojn, kaj ili sidiĝis sur la plastaj sidejoj por manĝi. Hari daŭre ĉirkaŭrigardis. Ĉio aspektis tiel strange, iele.

“Ĉu vi bonfartes, ‘Ari? Vi est’s tre silenta,” diris Hagrid.

Hari ne estis certa, ke li povis klarigi. Li ĵus havis la plej bonan naskiĝdatrevenon de sia vivo—kaj tamen—li maĉis sian burgeron, provante trovi la ĝustajn vortojn.

“Ĉiu opinias, ke mi estas speciala,” li diris finfine. “Ĉiuj el la homoj en la Likema Kaldrono, profesoro Ciuro, sinjoro Olivandro…sed mi scias tute nenion pri la magio. Kiel oni atendas grandajn aferojn? Mi estas fama, kaj mi eĉ ne povas memori pri kio mi estas fama. Mi ne scias kio okazis kiam Vol-, pardonu—mi volas diri, je la nokto kiam miaj gepatroj mortis.”

Hagrid kliniĝis trans la tablo. Malantaŭ la sovaĝa barbo kaj brovharoj, li portis tre bonkoran rideton.

“V’ ne zorgu, ‘Ari. Vi lernos s’fiĉe rapide. Ĉiu k’mences al ‘a k’menco ĉe Porkal’, vi statos bone. Nur estu v’ mem. Mi k’mprenes, ke ti’ estes malf’cila. Vi estes apartigita, kaj ti’ ĉiam estes malf’cila. Sed vi ‘avos feliĉan tempon ĉe Porkal’—mi ‘av’s—kaj ankoraŭ ‘aves, fakte.”

Hagrid helpis, ke Hari eniru la trajnon, kiu kondukus lin reen al la Durslioj, tiam li donis al li koverton.

“Jen vi’ bileto por Porkal’,” li diris. “La unua s’ptembro—stacidom’ Kings Kros—ĉio klariĝes de la bileto. ‘Kaze de problemoj far la Durslioj, simple sendu al mi l’teron per vi’ strigo, ŝi scios kie trovi min…Ĝis la revido, ‘Ari.”

La trajno eliris la stacion. Hari deziris rigardi Hagrid ĝis kiam li pasis ekstervide; li leviĝis en sia sidejo kaj premis sian nazon kontraŭ la fenestro, sed li palpebrumis, kaj Hagrid estis for.HHH

La lasta monato, kiun Hari pasigis kun la Durslioj ne estis feliĉa, kvankam Dadli nun tiel timis Hari, ke li rifuzis resti en la sama ĉambro, dum siaflanke onklino Petunjo kaj onklo Verno ne plu ŝlosis Hari en la ŝranko, trudis al li ajnan taskon, aŭ riproĉis lin — fakte, ili tute ne parolis al li. Duone timemaj kaj duone furiozaj, ili kondutis, kvazaŭ ajna seĝo, kiu surhavis Hari, estu neokupata. Kvankam li preferis tion al lia antaŭa stato, tio ja deprimetis lin post iom da tempo.

Hari tenis sin en sia ĉambro akompanate de sia nova strigo. Li decidis nomi ŝin Hedvig, kiun nomon li trovis en Historio de Magio . Liaj libroj por la lernejo tre interesis al li. Kuŝanta sur sia lito, li legis ĝis malfrua nokto, dum Hedvig glisis en kaj el la fenestro laŭ sia plaĉo. Feliĉe onklino Petunjo neniam plu eniris por polvosuĉi ĉar Hedvig daŭre alportis mortajn musojn reen. Ĉiunokte antaŭ ol li ekdormis, Hari forstrekis alian tagon ĉe la papero montranta la tagojn ĝis la unua de septembro, kiun li estis alpinglinta sur la muro.

Je la lasta tago de aŭgusto li decidis, ke li devis paroli kun siaj geonkloj pri veturado al stacidomo Kings Kros [13] angle: Kings Cross Station je la venonta tago, do li iris malsupren al la salono, kie ili vidadis televidan kvizon. Li tusetis por averti ilin, ke li estas tie, kaj Dadli ekkriis kaj kuris el la ĉambro.

“E — Onklo Verno?”

Onklo Verno gruntis por indiki, ke li aŭskultas.

“E — mi bezonos esti ĉe Kings Kros morgaŭ por – por iri al Porkalo.”

Onklo Verno gruntis denove.

“Ĉu akordus kun vi, se vi veturigus min?”

Grunton. Hari supozis, ke tio signifis jes.

“Dankon.”

Li estis ironta supren al sia ĉambro, kiam onklo Verno efektive parolis.

“Tio estas stranga rimedo por iri al sorĉista lernejo, per trajno. La flugantaj tapiŝoj ne ĉiuj suferis paneojn, ĉu?”

Hari ne respondis.

“Kie estas tiu lernejo, fakte?”

“Mi ne scias tion,” diris Hari, rekonante tion je la unua fojo. Li tiris el sia poŝo la bileton, kiun Hagrid estis doninta al li.

“Mi simple prenos la trajnon ĉe la kajo numero naŭ kaj tri kvaronoj je la dek unua,” li legis.

Liaj geonkloj fiksrigardis al li.

“Kiu kajo?”

“Naŭ kaj tri kvaronoj.”

“Ne parolu galimatie,” diris onklo Verno. “Ne ekzistas kajo naŭ kaj tri kvaronoj.”

“Tiel indikas mia bileto.”

“Bojante, hurlante frenezas ili,” diris onklo Verno, “la tuta aro. Vi vidos, nur atendu. Bone, ni venigos vin al Kings Kros. Ni ĉiuokaze morgaŭ ja veturos al Londono, alie mi eĉ ne ĝenus min.”

“Kial vi iros al Londono?” Hari demandis, provante esti amika.

“Por venigi Dadli al la hospitalo,” graŭlis onklo Verno. “ ‘Bezonas forprenigi tiun diablan voston, antaŭ ol li iros al Smeltinzo.”

La sekvantan matenon Hari vekiĝis je la kvina, kaj tro ekscitiĝis por ree ekdormi. Li ellitiĝis kaj surmetis sian ĝinzon, ĉar li ne deziris eniri la stacidomon portante sian sorĉistan robon – li preferis ŝanĝi vestojn en la trajno. Li kontrolis sian porkalan liston ja denove por certigi, ke li havis ĉion, kion li bezonis, faris ke Hedvig estis sekure ŝlosita en sia kaĝo, kaj tiam paŝis tien kaj reen en la ĉambro, atendante ĝis la Durslioj ellitiĝis. Post du horoj la durslia veturilo estis ŝarĝita per la peza kofrego de Hari, onklino Petunjo estis persvadinta Dadli sidiĝi apud Hari, kaj ili estis survoje.